Βρισκόμαστε μπροστά στις κρισιμότερες εκλογές των τελευταίων 40 χρόνων. Είμαστε, ο καθένας αντιμέτωπος με την επιλογή του που θα πρέπει να κάνει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, με θετικό τρόπο για το μέλλον της χώρας και χωρίς θυμό, αγανάκτηση και τιμωρητική διάθεση, συναισθήματα που εκτονώθηκαν εξ άλλου, στις τρείς προηγούμενε ς εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και του 2014.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με επιλογές που θα σημαδέψουν ανεξίτηλα το μέλλον της χώρας. Την επιβίωση ή την καταστροφή της, την συνέχιση ή όχι της παραμονής μας στη ζώνη του ευρώ και στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, που μας παρέχει μια στέγη προστασίας μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας και παράλογων άγριων συγκρούσεων, που αναδύονται καθημερινά στον περίγυρό μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, το κόμμα που προπορεύεται στις δημοσκοπήσεις δηλώνει δια στόματος του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα ότι επιδιώκει συνεργασία με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ «που πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η μάχη που έχουμε να δώσουμε υπερβαίνει τις υπαρκτές διαφορές μας εντός της Αριστεράς». Πρόκειται για μια αποκαλυπτική δήλωση προθέσεων για την πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει ένα κόμμα εξουσίας που αναζητά εναγωνίως στήριξη από δύο κόμματα της «επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς», τα οποία έχουν ταχθεί ανεπιφύλακτα εναντίον της συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή Ένωση. Ομολογώ ότι ακούγοντας αυτή τη δήλωση έμεινα άναυδος και άλαλος. Αναρωτήθηκα λοιπόν ποιο θα είναι το μέλλον αυτής της χώρας μετά τις εκλογές που τόσο ανέμελα και ανεύθυνα αποφασίστηκε από μια μειοψηφία 132 βουλευτών του Κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένων και των φυλακισμένων νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Ας δούμε λοιπόν ποιες μπορεί να είναι οι συμμαχίες που θα μπορούσαν να σχηματίσουν και να στηρίξουν μια βιώσιμη κυβέρνηση μετά τις εκλογές, δεδομένου μάλιστα ότι οι επαναληπτικές εκλογές θα ήταν καταστροφικές, έχοντας να αντιμετωπίσουμε σαν χώρα την διαπραγμάτευση με την τρόικα από την οποία εξαρτώνται οι άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες των 16 δις, που θα θέσουν σε κίνδυνο την πληρωμή όχι μόνο των δανειακών υποχρεώσεων, αλλά και των μισθών και συντάξεων.
Κατ’ αρχήν να πούμε ότι οι προϋποθέσεις για τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης, έστω και οριακής με 151 βουλευτές, είναι με το ισχύον εκλογικό σύστημα αρκετά δύσκολο. Το ποσοστό που θα πρέπει να συγκεντρώσει το πρώτο κόμμα για να έχει αυτοδυναμία εξαρτάται από το ποσοστό των ψήφων των κομμάτων που θα μείνουν εντός Βουλής. Όσο το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο, τόσο ανεβαίνει και ο πήχης της αυτοδυναμίας. Για παράδειγμα εάν το ποσοστά που θα λάβουν τα εκτός Βουλής κόμματα είναι 5% η αυτοδυναμία των 151 εδρών επιτυγχάνεται με 36,4% και εάν είναι 10%, απαιτείται 38,4%. Αρκεί να αναφερθεί ότι στις πέντε τελευταίες βουλευτικές εκλογές από το 2004 μέχρι το 2012, το ποσοστό των κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής κυμάνθηκε από 3,1 έως 10,5%, με μέσο, όρο το 6,7%. Με βάση τον μέσο όρο η αυτοδυναμία επιτυγχάνεται με 37,3%.
Με βάση τις δημοσκοπήσεις και χωρίς να έχουμε ακόμη εικόνα της εκλογικής επιρροής του νεοσύστατου κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου, πιθανότερο πρώτο κόμμα, που θα πάρει και το μπόνους των 50 εδρών, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείεται και η έκπληξη, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη μείωση της ψαλίδας με τη Ν.Δ.. Με την στασιμότητα όμως που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στα ποσοστά του, θεωρείται δύσκολο να υπερβεί το 36% για να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, εκτός και αν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής υπερβούν το ποσοστό του 10%. Αυτό για να συμβεί θα πρέπει να μείνουν εκτός Βουλής και οι ΑΝΕΛ, στερώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ έναν από τους εταίρους που θα του έδιναν τους βουλευτές που θα του έλλειπαν. Με δεδομένου μάλιστα ότι υη είσοδος στη Βουλή της ΔΗΜΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΙΑ είναι απίθανη, ο μοναδικός προς τα αριστερά πιθανός υποστηρικτής του θα απέμεινε το ΚΚΕ. Το Κομμουνιστικό κόμμα όμως απέκλεισε κατηγορηματικά τέτοιο ενδεχόμενο. Τι απομένει λοιπόν; Ο μεγάλος συνασπισμός με τη Ν.Δ. ή στήριξη από το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Η προσωπική μου άποψη είναι πως θα ήταν ευχής έργο να βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ αυτών των κομμάτων για να σχηματισθεί ένας μεγάλος ή μικρότερος εθνικός συνασπισμός για την αντιμετώπιση των δανειστών και για την ανασυγκρότηση της χώρας. Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι ακραίες απόψεις που επικρατούν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείουν την προσαρμογή στην πραγματικότητα που θα απαιτηθεί από την πλευρά του, για να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Θεοδωράκη. Και τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα, όταν η χώρα θα μπει στην περιδίνηση μιας τρελής πορείας προς το άγνωστο, με πιθανότερη κατάληψη στην πτώχευση και στη δραχμή. Και τότε όλοι αυτοί που μας οδήγησαν στις αχρείαστες αυτές εκλογές, δεν θα έχουν ούτε την παρρησία ενός Χαρίλαου Τρικούπη να αναλάβουν τις ευθύνες του και να πουν «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Γιάννης Λασκαράκης
