Η τολμηρή πολιτική κίνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου για την επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι αφενός μια λυτρωτική κίνηση, η οποία ανοίγει το δρόμο για εξελίξεις , αλλά αφετέρου ενέχει μεγάλους κινδύνους για την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας. Οι εξελίξεις βέβαια συνδέονται άμεσα με την δυνατότητα εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, κάτι που από τις πρώτες δηλώσεις των ανεξάρτητων βουλευτών, δεν δείχνει και πολύ πιθανό. Εάν λοιπόν δεν αλλάξει κάτι μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου , ημέρα της τρίτης και «φαρμακερής» ψηφοφορίας της Βουλής για την εκλογή Προέδρου με 180 ψήφους, η χώρα οδεύσει προς τις εκλογές, οι οποίες θα θέσουν τους ψηφοφόρους ενώπιων δραματικών διλλημάτων . Και αυτά δεν θα αφορούν μόνο σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής , λειτουργίας του κράτους και μεταρρυθμίσεων, αλλά θα αφορούν και στην στρατηγική επιλογή της μεταπολίτευσης, για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οι προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την απεμπλοκή της χώρας από τις δεσμεύσεις που προκύπτουν λόγω της ένταξής μας στη ζώνη του Ευρώ αλλά και σε σχέση με την άρνηση αποπληρωμής του χρέους προς τα ευρωπαϊκά κράτη , είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν σε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις διεθνείς αγορές, κάτι που θα οδηγήσει αυτομάτως στο grexit και στη δραχμή.
Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα θα αλλάξει ριζικά εάν υπάρξει μια κυβέρνηση που δεν θέλει να συνεργαστεί με την Ε.Ε., την οποία θεωρεί ότι μας έχει «υπό κατοχή» και μας στερεί «τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική μας ανεξαρτησία», ιδιαίτερα αν αυτή η Κυβέρνηση συνεργαστεί με το κόμμα των ΑΝΕΛ, με τις συνομωσιολογικές , εθνικιστικές και ξενοφοβικές του απόψεις του. Εδώ θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι η έννοια της «εθνικής ανεξαρτησίας» έχει συνειδητά περιορισθεί για όλες της ευρωπαϊκές χώρες που μετέχουν σε ένα υπερεθνικό σχηματισμό, στα κέντρα των αποφάσεων του οποίου μετέχουν όλες και στα οποία έχουν εκχωρήσει συγκεκριμένες εξουσίες των εθνικών τους κοινοβουλίων. Ούτε όμως η έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας», στην οποία συχνά και με περισσό λαϊκισμό , αναφέρεται ο κ. Τσίπρας, έχει νόημα όταν ο «λαός μας» καλείται να αποφασίσει μονομερώς για θέματα που αφορούν τους άλλους λαούς , όπως είναι για παράδειγμα η διαγραφή του χρέους.
Δεν αντέχουν βέβαια σε κριτική οι δημαγωγίες το ΣΥΡΙΖΑ, ότι αν έρθει στην εξουσία θα επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στο επίπεδο του 2007, χωρίς να μας εξηγεί που θα βρει τα χρήματα, με τις αγορές κλειστές και τα δανεικά κομμένα. Η λύση που θα απομένει είναι να «κόψει» δραχμές…
Εκτός όμως από αυτή την δυσμενή προοπτική για τις κατακτήσεις της χώρας μας, αλλά και για τις θυσίες των τελευταίων χρόνων , που κινδυνεύουν να χαθούν εν μια νυκτί , σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, με ανοικτά τα θέματα του χρέους και της εξόδου στις αγορές, οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν θα βρεθούν αντιμέτωποι και με δύο πολύ σημαντικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορά την κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος και την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, λόγω της μετατροπής της ενωτικής διαδικασίας της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε μια πολωτική σύγκρουση , με το αίτημα να «φύγει αυτή η Κυβέρνηση», η οποία όμως διαθέτει τη «δεδηλωμένη» των 151 ψήφων, ενώ από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι 180 ψήφοι για την εκλογή του Προέδρου, αποτελούν τον πήχη που πρέπει να περάσει για να εξαντλήσει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη θητεία της. Έτσι έχουμε το παράδοξο, το παράνομο να εκτοπίζει το νόμιμο , οι «νόμιμοι» βουλευτές να μετατρέπονται σε «αποστάτες» και οι «παράνομοι» σε εγγυητές της νομιμότητας.
Το δεύτερο αφορά την ανάγκη για την αναθεώρηση του Συντάγματος , την οποία είχε ήδη αρχίσει να συζητά η παρούσα Βουλή και η οποία αναθεώρηση , σε περίπτωση διάλυσής της , θα πρέπει να μετατεθεί για την μεθεπόμενη Βουλή, δηλαδή μετά το 2020. Και όμως πολλές από τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος και αρκετές από τις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη οι τόπος , εξαρτώνται από αυτή την αναθεώρηση, που ακυρώνεται εφ’ όσον δεν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Όλα αυτά , μαζί με την κρίσιμη διαπραγμάτευση για την μετάβαση στη μετά μνημόνιο εποχή , θυσιάζονται στο βωμό της «τυφλής» εφόδου του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της εξουσίας. Και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη του διαπρεπούς νομικού αλλά μοιραίου, για την πορεία της χώρας και του κόμματός του, Φώτη Κουβέλη, αλλά και άλλων νουνεχών βουλευτών της ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητων , οι οποίοι δεν τολμούν να πράξουν αυτό που θεωρούν σωστό, από φόβο του «στιγματισμού» τους, στην καλύτερη περίπτωση ως «συνοδοιπόρων» της Κυβέρνησης και στη χειρότερη ως «αργυρώνητων». Αναφέρω μερικούς από αυτούς που εκτιμώ ιδιαίτερα, όπως ο Μάρκος Μπόλαρης, ο Γιάννης Πανούσης, η Μαρία Ρεπούση, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Νίκος Τσούκαλης, ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Δημήτρης Χατζησωκράτης κ.α.
Συνήθως μετά την λύτρωση έρχεται η γαλήνη. Πολύ φοβάμαι όμως ότι εάν πέντε- έξι από τους βουλευτές, που ετοιμάζονται να λειτουργήσουν σε βάρος της λογικής και της προσωπικότητάς τους, δεν αλλάξουν προθέσεις, θα έλθει αντί για την γαλήνη το χάος και στη συνέχεια βέβαια οι Ερινύες…
ÂÂ Του Γιάννη Λασκαράκη
