Μετά την προ ολίγων ημερών ανακοίνωση του Παπανδρέου, διάφοροι «μεταφραστές» της δήλωσης, προσπάθησαν ύπουλα και συγκαλυμμένα να υπονοήσουν ότι ο Παπανδρέου προτείνει ένα ανακάτωμα του συστήματος, προκειμένου όλοι να βολευτούν. Να τρέξουν γύρω γύρω από το πολιτικό σύστημα και μόλις ακούσουν το σήμα να καθίσουν σε όποια καρέκλα βρουν κοντά τους. «Πάλι εμείς θα είμαστε στα πράγματα» σκέφτονται. Και φυσικά κατέληξαν ότι κάτι τέτοιο το προτείνουν πολλοί και άρα υπάρχει κοινός τόπος.
Όσο δεν αντιλαμβάνονται τίποτα από την πολιτική φιλοσοφία του Παπανδρέου, τόσο θα δυσκολεύονται και να τον ερμηνεύσουν και να τον αντιμετωπίσουν.
Ποτέ δεν κατανόησαν πώς ένας πολιτικός :
1)θέτει από μόνος του υπό αίρεση την καρέκλα του πρωθυπουργού στην οποία κάθεται προκειμένου να επιτύχει την εθνική συναίνεση κι ας διαδοθεί ότι «παραιτήθηκε» ενώπιον του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
2)βάζει στο τραπέζι του Προέδρου της Δημοκρατίας όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για το καλό της χώρας την ώρα που προσπαθούν να τον ξαναπούν ανίκανο «Γιωργάκη»
3)αποφεύγει με κάθε τρόπο να υιοθετήσει τις κατευθύνσεις των ξένων για το πρόσωπο που έπρεπε να γίνει πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 2011 (βλ. δημοσίευμα των FT-συσχετίστε και σήμερα τις «σκέψεις» Γιουνκέρ) προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του Δημοσίου στην ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, αντιμετωπίζοντας την λοιδορία ότι επιδιώκει «να βάλει τον κολλητό του Πετσάλνικο για να συνεχίσει να κάνει κουμάντο»
4)Την ώρα που καταφέρνει την μεγαλύτερη κατάκτηση της χώρας κατά τη διάρκεια της κρίσης, δηλαδή τη συμφωνία της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου του 2011 που έβαζε πάτο στο βαρέλι της κρίσης στη χώρα, δίνει τον λόγο στον ελληνικό λαό για να αποφασίσει για την πορεία, αντί να δαφνοστεφανώνεται (όπως φρούδα υπολόγιζαν Σαμαράς και Βενιζέλος ότι θα συμβεί τον τρέχοντα Δεκέμβριο για να γαντζωθούν στην εξουσία).
Όταν δεν μπορούν να καταλάβουν όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είναι στην πολιτική τους κουλτούρα (αν μη τι άλλο), τότε δεν μπορούν ούτε να ερμηνεύσουν σωστά ούτε να αντιμετωπίσουν τον Παπανδρέου.
Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Παπανδρέου δεν επανέρχεται ως πολιτικό τους φόβητρο, ως δυνάμει διεκδικητής της καρέκλας τους, πολύ περισσότερο ως τιμωρός. Δεν επανέρχεται καν, με την έννοια που το εννοούν. ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ. Και όσο δικαιώνεται στη συνείδηση περισσοτέρων πολιτών κάθε μέρα που περνάει, έχει και λόγο και ακροατήριο και πάνω από όλα συναίσθηση ευθύνης. Όχι για να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Έγινε πριν δέκα χρόνια. Όχι για να γίνει πρωθυπουργός. Έγινε πριν πέντε χρόνια. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ένας Παπανδρέου δεν μπορεί να βολεύεται στον κομφορμισμό της διανόησης ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο αναγνώρισης, στον ακαδημαϊσμό, στον κοσμοπολιτισμό. Αν βολευόντουσαν σε τέτοιες καταστάσεις, ο Ανδρέας δεν θα δημιουργούσε το ΠΑΚ και δεν θα γύριζε στην Ελλάδα να ηγηθεί ενός Κινήματος του 14% που είχε το ΠΑΣΟΚ το 1974. Ο Γιώργος Παπανδρέου εφ’όρου ζωής είναι ταγμένος στο συμφέρον της χώρας. Ακόμη και όταν ο ίδιος –ως άνθρωπος φυσιολογικά- δυσθυμεί.
