του Φοίβου Ιωσήφ
Μιλάμε για μεγάλον οίκο με ιστορία και πολλά τετραγωνικά. Εξ ολοκλήρου μαρμάρινον. Τον είδα και τον θαύμασα. Τα πάχος του μαρμάρου θα ήταν οπωσδήποτε πάνω από είκοσι χιλιοστά, αρίστης ποιότητος και εξαιρέτου λευκότητος. Α ρε τους μπαγάσηδες είπα μέσα μου, αυτοί εδώ θα περνάνε ζάχαρη με μέλι και καρύδια, να τρώει η Μάννα και του παιδιού να μην δίνει, τόση γλύκα. Και η επιγραφή ήταν σαφής, ‘’ΟΙΚΟΣ’’, όχι σπίτι ή διαμέρισμα έστω και ρετιρέ. Πάλι καλά που δεν έγραφε Βίλα, Οίκος με όλη τη μεγαλοπρέπεια. Όπως ας πούμε λέμε καλή ώρα ο Οίκος των Ρότσιλδ, ή ο Οίκος των Garibaldi στο Μονακό με τους γαλαζοαίματους και κάθε είδους διαζύγιο από κλίνης και λογικής. Κοίταξε να δεις βρε παιδί μου που και εμείς στη φτωχοελλαδίτσα μας έχουμε οίκους με οικόσημα και ασημένια μαχαιροπήρουνα και όχι σαν εκείνα τα χαμηλά σπίτια της οδού Φυλής δια την παρεπιδημούσα Αφροδίτη. Εκεί σε πιάνει θλίψη και κατήφεια, πέρα από την αισιόδοξη πλευρά των οιστρογόνων.
Εδώ έβλεπα μπροστά μου έναν πραγματικό αριστοκρατικό οίκο και φανταζόμουνα τις σαλοτραπεζαρίες, τα γυαλισμένα σκρίνια και τα καζανάκια με το διπλό μπουτόν ολόκληρης και μισής απορροής του ύδατος. Δεν ξέρω, πιθανόν για να γράφει Οίκος να είχε στο πίσω μέρος και γήπεδο τένις, αν και δεν μου φάνηκε το οικόπεδο τόσο μεγάλο, αλλά έναν χώρο για καλαθοσφαίριση πιθανόν και να είχε, τι διάολο, κοτζάμ Οίκος και θα έλειπαν δύο μπασκέτες; Αδύνατον, δεν το εννοώ, είναι πέραν πάσης λογικής. Α ρε γλέντια που θα γίνονται εδώ μέσα σκέφθηκα, θα ρέει ο καμπανίτης οίνος τουλάχιστον όπως ο Αλφειός ποταμός, όλοι μεθυσμένοι θα φεύγουν από δω οι υψηλοί καλεσμένοι με τις απαστράπτουσες Mercedes-Benz. Σε αυτόν τον Οίκο δεν θα κυκλοφορούν μετρητά, επιταγές και πιστωτικές κάρτες θα επιτρέπονται μόνον. Τα’ χουν αυτά τα κουσούρια οι πλούσιοι!
Εν τω μεταξύ ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος Κηφισιά- Πειραιάς είχε αυξήσει ταχύτητα και δεν πρόλαβα να μετρήσω και άλλους Οίκους πού βρίσκονταν εκεί κοντά, μια ολόκληρη γειτονιά γεμάτη Οίκους ευγενών οικογενειών, αρίστης διαγωγής και αριστοκρατικής συμπεριφοράς. Όλοι τους με Γαλλικά και πιάνο σε αναγνωρισμένο conservatoir. Όλοι τους αξιέπαινοι, δυστυχώς όμως πεθαμένοι. Αυτό διαπίστωσα Κυρίες και Κύριοι μόλις κατάλαβα ότι προ ολίγου είχαμε περάσει δίπλα από το 2ο Νεκροταφείο Αθηνών. Εις μάτην ο θαυμασμός των υπερόχων αυτών πάλευκων οίκων, πλην τάφων. Μέσα σε αυτά τα υπέροχα αρχιτεκτονήματα μάλλον δεν υπήρχαν ντουλάπες, ψυγεία και σιφονιέρες, είναι ολοφάνερο πώς οι ένοικοι δεν είχαν κανέναν λόγο χρήσης τέτοιων επίπλων και ηλεκτρικών συσκευών ψηφιακής τεχνολογίας. Ο άνθρωπος επιμένει να ματαιοδοξεί και μετά θάνατον. Δικαίωμά του αναφαίρετο βάσει της Ελληνικής Δικονομίας περί αυτοεξευτελισμού.
Ενώ το κάθε κοιμητήριο αποτελεί χώρο σήψης των νεκρών και περισυλλογής των ζωντανών, το ανθρώπινο είδος μεταφέρει στον τελευταίο τόπο διαμονής του όλους τους αρρωστημένους εγωισμούς πού είχε όταν ζούσε. Η προσπάθεια ανάδειξης της προσωπικότητας εν ζωή όχι απλώς μεταφέρεται και μετά τον φυσικό θάνατο αλλά εντείνεται και διογκούται σε βαθμό ακράτητων γέλιων. Πάνω στους τάφους βλέπεις ειδών-ειδών λόγους υπεραύχων όπως: Όνομα επώνυμο και επάγγελμα. Τα δύο επαγγέλματα πού σκίζουν μετα θάνατον είναι αυτά του Ιατρού και του Στρατηγού. Μέχρις εδώ καλά, αλλά η επιθεώρηση μπορεί να συνεχισθεί μέχρι σημείου πρόκλησης κοίλης της βουβωνικής χώρας από το ξεκάρδισμα. Γράφει ο άλλος το όνομά του και μετά τις λέξεις Ιατρός Ακτινολόγος, να ξέρεις και την ειδικότητα για να μη νομίζεις τον πεθαμένο και σκελετό από ετών σαν έναν ανειδίκευτο γιατρουδάκο. Όχι, ο άνθρωπος είχε πάρει ειδικότητα στον Ευαγγελισμό με άριστα 9,5. Η λέξη Ακτινολόγος προσθέτει κύρος, σεβασμό και βαρύτητα στον από τριακονταετίας αποβιώσαντα, δυστυχώς ,κατά τα Θεϊκά ειωθότα.
Η ανάγκη του ανθρώπου για αναγνώριση καταντάει τον προσπαθούντα και τους οικείους του μάλλον συντελεστές ευχάριστων και διασκεδαστικών καλοκαιρινών παραστάσεων. Δεν νομίζω όταν διαβάζει κανείς επιγραφή μέσα σε νεκροταφείο πού γράφει το όνομα και μετά Στρατηγός Πυροβολικού πώς δεν ανεβαίνει αυθόρμητα από το στομάχι προς το στόμα ένα ευχάριστο ξέσπασμα. Υπάρχουν και άλλες επιγραφές χρήσιμες για το ξεπέρασμα του πόνου και της θλίψης. Όνομα και μετά –Έμπορος Ξηρών καρπών. Και άλλες ακόμη διασκεδαστικότερες: Όνομα και μετά- Εργολάβος Δημοσίων και Ιδιωτικών έργων. Αν ήταν υπάλληλος της Εμπορικής Τραπέζης ο μεταστάς αναφέρει μόνο τη λέξη Τραπεζικός, αλλά αν ήταν υπάλληλος της Τράπεζας της Ελλάδος η περιγραφή είναι λεπτομερέστερη: Όνομα και μετά Τμηματάρχης Α’ Τραπέζης της Ελλάδος. Αν τώρα ο χώρος έχει την τύχη να δεχτεί άνθρωπο συνδικαλιστή της Κεντρικής λαχαναγοράς το τοπίο αλλάζει άρδην. Όνομα και μετά Πρόεδρος Χονδρεμπόρων Κεντρικής Λαχαναγοράς Ρέντη. Στην περίπτωση ταφής Προέδρου της Βουλής η υπόθεση πρέπει να εμπεριέχει και το ανάλογο κύρος: Όνομα και ύστερα όχι σκέτα Πρόεδρος της Βουλής αλλά Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων. Περιλαμβάνεις στην επιγραφή και ένα είδος πατριωτισμού, για να υπάρξει η αιτία για την δημιουργία και ενός ρίγους συγκίνησης. Όλη η ανθρώπινη μεγαλομανία ανάγλυφα ψηλαφητή στις μετώπες των μνημάτων.
Αλήθεια, ο Πλάστης όταν σκέφτηκα να φτιάξει τον άνθρωπο είχε από την αρχή τόση διάθεση για γέλιο ή ο άνθρωπος από μόνος του ανακάλυψε το χιούμορ και το χρησιμοποιεί αφειδώλευτα στα εδώ αλλά και στα επέκεινα;
