Πρωινό Κυριακής, του μήνα που διανύουμε, από τον τρίτο όροφο του ιδρύματος «Αγία Μαρίνα» στο Ροδίτη της Κομοτηνής, άνοιξε πανιά για την απάνω γειτονιά ο Μιχάλης Χαλκίδης, χωρίς το αναπηρικό του αμαξίδιο, χωρίς την βαριά τετραπληγία, που τον ταλάνιζε κοντά 30 χρόνια.
Πέταξε πρώτα δυτικά από την Κομοτηνή, φτάνοντας πάνω από το χωριό του το Νέο Ζυγό, μετά την Ξάνθη, «είδε» προσφιλή πρόσωπα, συγγενείς, γνωστούς, τους συντρόφους του στο Σύλλογο των Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα να κωπηλατούν όπως πάντα, όπως τότε που συγχρωτίστηκε μαζί τους και ύστερα κάθετα προς τον Ουρανό. Σε άλλες γειτονιές, άλλους κόσμους, άλλα ιδανικά. Παραπλήσια, πανομοιότυπα με όσα εμείς τον γνωρίσαμε πιθανότατα. Δεν ήταν άλλα, από την προσήλωση στον ανθρώπινο πόνο, τα γράμματα, τον πολιτισμό.
Καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο, μετά από εργατικό ατύχημα σε μεταλλείο βωξίτη, στον Παρνασσό. Αντιπρόεδρος του Συλλόγου, διατρέχοντας πόρτα – πόρτα τις κατοικίες των μελών όσο του επέτρεψαν οι δυνάμεις, όσο που η παραπληγία έγινε τετραπληγία εξελιγμένη, με αποτέλεσμα να μετακομίσει στο ίδρυμα έξω από την Κομοτηνή.
Συγγραφέας του πονήματος «Το χωριό μου ο Νέος Ζυγός» από τις εκδόσεις Σπανίδη με συμπαράσταση αμέριστη του Δήμου Αβδήρων. Του Δήμαρχου Βασίλη Τσολακίδη προσωπικά. Ήταν έτοιμη η έκδοση και δεύτερου συγγράμματος. Δεν έγινε ποτέ.
Η εξόδιος ακολουθία, έγινε εχθές στις 11 π. μ. στο Νέο Ζυγό, με παρόντες πέρα από συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς, εθελοντές ερυθροσταυρίτες – σαμαρείτες της Κομοτηνής οι οποίοι δεν τον άφησαν ούτε στιγμή μονάχο, όλα αυτά τα χρόνια της σκληρής δοκιμασίας.
Μιχάλη καλό ταξίδι. Πρέσβευε υπέρ ημών, στη νέα σου κατοικία.
Στέλιος Αρσενίου
