Ευθυμογράφημα του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ
Ε, άμα σου τα κράταγαν πρέπει να τα πάρεις πίσω. Εμ τι, κλέφτες είναι οι άνθρωποι και δεν θα σου τα δώσουν πίσω; Για όνομα του Θεού και μεγάλου πλήθους Αγίων, Οσίων και Μαρτύρων. Από τη στιγμή πού ένας υπάλληλος του Δημοσίου τομέα πληρώνει από την τσέπη του ένα σωρό λεπτά όλη του τη ζωή, το ασφαλιστικό του ταμείο είναι υποχρεωμένο να τα επιστρέψει ολόκληρα και μυρωδάτα στον δικαιούχο ασφαλισμένο πέραν του γενναίου εφάπαξ που θα δικαιώσει τον αγώνα ετών και ετών μέσα στο καμίνι της δουλειάς στη δημόσια θέση.
Όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη διότι καραδοκεί επιπλέον και ο επουράνιος οφθαλμός που αγρυπνεί για τις αδικίες των δημοσίων υπαλλήλων. Δούλεψες και είσαι στο Δημόσιο, θα πληρωθείς. Δεν δούλεψες και είσαι ξανά στο Δημόσιο, πάλι θα πληρωθείς. Όπως στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Σώθηκες; Θα στήσεις εικόνισμα. Πέθανες; Οι οικείοι σου πάλι θα στήσουν εικόνισμα. Υπάρχουν βλέπετε παραδείγματα πού επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Τώρα, με τη σειρά σου, δούλεψες στον ιδιωτικό τομέα? Καλά να πάθεις, ας είχες μυαλό και Βουλευτή να έχεις σωθεί. Ο Σοφοκλής το λέει ξεκάθαρα: «Τύχη γάρ ορθεί και τύχη καταρέπει, τον ευτυχούντα (του δημοσίου), τον τε δυστυχούντα (του ιδιωτικού τομέα)».
Ο Δημόσιος υπάλληλος όταν τον ρώταγες πόσα παίρνει σου έλεγε πάντα τα καθαρά, τα φρεσκοπλυμένα, παίρνω δύο χιλιάδες. Ωραία, και από αυτά πόσα σου κρατάγανε για ασφαλιστική εισφορά; Ααα, όχι απ αυτά, άλλα κράταγαν, που δεν ήξερε ακριβώς πόσα ήτανε και από πού τα κρατάγανε. Το μόνο πού ήξερε ήταν πως στο τέλος και μετά την ευδόκιμο υπηρεσία θα έπαιρνε και εφάπαξ και μία πλούσια σύνταξη, μερικές φορές και δύο. Όχι, δεν μπορώ να πω, είχε γνώσεις, αναμφίβολα. Πάντως εμένα αν μου έδιναν δύο χιλιάδες καθαρά θα παρακαλούσα το κράτος να μου κρατάει εκατό χιλιάδες κάθε μήνα για να έπαιρνα μία τεράστια σύνταξη. Δεν είμαι χαζός εγώ, αφού δεν θα καταλάβαινα πόσα μου κρατάνε ας κράταγαν και ένα εκατομμύριο, χαρά στο πράγμα. Τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα.
Θυμάμαι πως πλήρωνα στο ταμείο εμπόρων επί τριάντα επτά συναπτά έτη 450 ευρώ κάθε πρώτη του μήνα. Τα έβγαζα από την τσεπούλα μου και τα έδινα με τρεμάμενα χέρια στον εισπράκτορα. Ήταν τα περισσότερα πού μπορούσα να δίνω, τόσο άντεχα. Στο τέλος πήρα σύνταξη 860 ευρώ. (Παρακαλώ να σταματήσουν τα γέλια οι συνταξιούχοι του Δημοσίου).Οι άνθρωποι των ευγενών ταμείων λόγω υπερβολικής εργασίας δεν δίσταζαν να δίνουν περισσότερα. Μπράβο κουράγιο. Μάλιστα κάποιες φορές όταν έβλεπα τον εισπράκτορα κρυβόμουνα για να περάσει την άλλη εβδομάδα. Και από δουλειά, ας μην το συζητάμε καλύτερα. Μέχρι και στην Ιταλία με αυτοκίνητο αυθημερόν και πίσω.
Αλήθεια, υπήρξε δημόσιος υπάλληλος στην ιστορία του Ελληνικού κράτους που δυσκολεύτηκε έστω και μία φορά να πληρώσει την ασφάλειά του; Άντε, να μην ακούω χαζά, οι άνθρωποι είναι κιμπάρηδες και καλοπληρωτές. Δηλαδή τι, ήταν βλάκες τα μέλη των οικογενειών Μητσοτάκη και Παπανδρέου πού πήγαν όλοι στο Δημόσιο; Από προπάππου έως δισέγγονο, βουρρρ όλοι μέσα, με τα μπούνια στη μαρμίτα, τώρα πού είναι ζεστή. Τώρα; πάντα ζεστή είναι η πίτα του Δημοσίου.
Βρε ανυπόφοροι του ιδιωτικού τομέα, είδατε ποτέ κανέναν του Δημοσίου να χρωστάει έστω και μία δεκάρα στον ασφαλιστικό του φορέα. Κύριοι όλοι, με τις γραβάτες τους, τα λουστρίνια τους και την αξιοπρέπειά τους. Πάνω απ όλα συνέπεια και αξιοπρέπεια. Ααα, το σωστό να λέγεται. Όχι σαν κι εκείνα τα λεσίμια πού χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους στον ΟΑΕΕ και τάρα κινδυνεύουν να κοιμούνται στα υπόστεγα. Το καλοκαίρι κάτι τρώγεται, αλλά τον χειμώνα; Δεν παλεύεται, να λέμε την αλήθεια, έτσι;. Θα μου πείτε πως οι ιδιώτες κονόμαγαν δισεκατομμύρια. Σωστό. Κατάσωστο, φαίνεται άλλωστε και από τον αριθμό των κλειστών μαγαζιών. Κονομήσανε και κλείσανε.
Να, όλα αυτά είδε ο Βύρων Πολύδωρας κι έχωσε την κορούλα του στη Βουλή για να του κρατάει το πολιτικό του γραφείο όπως βεβαιώνει μετά παρρησίας ο ίδιος και να πληρώνεται από τον Ελληνικό λαό. Αν όχι τίποτα άλλο, πατριωτισμός όμως σίγουρα. Πατρίδα μου γλυκιά με τη ζεστή Βουλή σου (γρήγορος Καλαματιανός). Κι από πάνω της κρατάνε της ηρωικής αυτής κοπέλας και τα ασφάλιστρα, άκου να δεις πράγματα και να σου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο 24 χιλιοστών .Μασίφ. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, τόσα είναι τα γέλια.
Για να μην πολυλογούμε, αυτά πού κράταγαν από τους Δημοσίους υπαλλήλους, είναι αλήθεια πώς δεν τα κράταγαν απ’ αυτούς, από τους ελεύθερους επαγγελματίες τα κράταγαν για να πληρώνετε ο ιερός λόχος των απειράριθμων πελατών της εξουσίας. Απειράριθμοι στην Ελλάδα ήταν πάντα οι Δημόσιοι υπάλληλοι. Πλειοψηφία, πλουραλισμός Τώρα ψάχνονται οι έμποροι και οι άμυαλοι βιοτέχνες να πληρώσουν τα ασφάλιστρα της σύνταξής τους. Ας είχαν μυαλό, τα γραφεία των Βουλευτών πάντα ανοιχτά ήταν.
Ας πούμε όμως κάτι και για τις νοστιμότατες κοντούλες που δεν έχουν μπροστά την ουρά αλλά δυστυχώς την έχουν πίσω. Η ανεργία των νέων δεν κάνει διακρίσεις, ξεκληρίζει ολόκληρες φαμίλιες, οδηγεί τους πολίτες στην αυτοκτονία, καταρρέει το έθνος. Μήπως φταίει και εκείνο το «μου τα κράταγαν», που εφησύχαζε μυαλά και συνειδήσεις; Λέω τώρα εγώ, μήπως, αν και δεν νομίζω! Είναι γνωστό ότι πάντα έφταιγαν οι βιομήχανοι. Της Γερμανίας, γιατί εδώ τέτοιους δεν είχαμε ποτέ.
