Χρονογράφημα του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ
Σαν καπέλο μου άρεσε γιατί πρώτα απ όλα τη φορούσε ο Πατέρας μου, και ό,τι ανήκει στον Πατέρα είναι θαυμαστό από το παιδί. Ήταν θυμάμαι μία ρεμπούμπλικα όμορφη, ένα μοντέλο με κολλημένες ασπρόμαυρες τρίχες απάνω της φερμένη από τη Γερμανία. Πήγαινε τόσο πολύ στο πρόσωπο και την κορμοστασιά του προγόνου μου που τελικά ανακάλυψα πως τότε τη ζήλευα και σήμερα την επιθυμούσα. Έψαξα λοιπόν στα καλλίτερα καταστήματα της επαρχιακής μας πόλης αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Σε όλα τα σημεία πώλησης καπέλων μου πρότειναν κάποια άλλα είδη και κυρίως μου έδειχναν έναν μεγάλο αριθμό μοντέλων από τραγιάσκες. Μονόχρωμες, δίχρωμες, καρώ, τραγιάσκες κυνηγών, αγροτών, Αγγλικού στυλ, Γαλλικού στυλ, αλλά κανένας δεν διέθετε έστω και ένα μοντέλο ρεμπούμπλικας. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν, οι συνήθειες μεταβλήθηκαν, οι απόψεις για την ενδυμασία συμπορεύθηκαν με τις πολιτικές ιδέες και τις αντιλήψεις πού επέβαλαν οι δυνατοί της εποχής και η προπαγάνδα τους. Και είναι αλήθεια πως νίκησαν, νίκησαν νίκη Πύρρεια. Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε!
Δεν είχα άλλη επιλογή, και αφού η ρεμπούμπικα μου άρεσε τόσο, αναγκάσθηκα να κάνω ένα ταξίδι λίγων ωρών στην πρωτεύουσα. Στην οδό Καρόρη με την πρώτη ματιά βρήκα αμέσως το καπέλο πού γύρευα. Τι χαρά το έκανα! Όμορφο, στητό, περήφανο και με άριστο μάλλινο ύφασμα στάθηκε με μεγάλη μου ικανοποίησή στο ευμεγέθες κεφάλι μου. Επιτέλους, μετά σαράντα ένα χρόνια από τον θάνατο του Πατέρα μου μπορούσα να τον μιμηθώ και να τον αντιγράψω. Επειδή στα χαρακτηριστικά του έμοιαζα κι όλας, τώρα, με την ρεμπούμπλικα στο κεφάλι φάνταζα μέσα στο μυαλό μου σαν ίδιος με κείνον, καταλαβαίνετε λοιπόν καμάρι που το είχα. Νόμιζα από εγωισμό πως έμοιαζα λίγο και στον Τσέχωφ, τέτοια φαντασιοπληξία είχα πάθει. Δεν άφησα τον υπάλληλο να μου την τυλίξει και συνεπικουρούντος του Δεκεμβριάτικου κρύου την φόρεσα αμέσως.
Περπατώντας από την οδό Αθηνάς μέχρι τον σταθμό Λαρίσης παρατήρησα πως ήμουν ο μόνος πού φορούσα ρεμπούμπλικα, το σύνολον των υπολοίπων καπελοφόρων φορούσε στο σύνολό του τραγιάσκες και αμερικάνικα jokey με τον μεγάλο γείσο και επιγραφές του τύπου Texas και Love me. Μεγάλες έννοιες από την μικραίωνη ιστορία των ΗΠΑ. Έφτασα στην πόλη μας και την επομένη άρχισα μετά μεγάλης πίστης και πατρικής ανάμνησης να φοράω την ρεμπούμπλικα. Εμένα, μου ζέσταινε το κεφάλι και μου αύξανε το ύψος. Σε πολλούς όμως δημιουργούσε ένα είδος έκπληξης, σε κάποιους άλλους αισθήματα δυσπιστίας ενώ σε άλλους ένα αίσθημα ευθυμίας. Κάποιος φίλος με πλησίασε και μού είπε εμπιστευτικά ‘’βγάλτην, δεν βλέπεις πως κανείς άλλος δεν φοράει ρεμπούμπλικα;’’ Παρά λίγο να την βγάλω, έτοιμος ήμουν, αισθανόμουνα ολομόναχος μέσα στ αγριεμένο πλήθος και τις trendy επιγραφές συμμαχικής προέλευσης.
Σκέφτηκα μήπως έκανα λάθος, μήπως έπρεπε να εξομοιωθώ με την πολιτική της ισότητας-ισοπέδωσης, να αγοράσω διά μιας μία εργατική τραγιάσκα και να αφομοιωθώ με το απαθές πλήθος; Παρά λίγο να κάνω την κίνηση, τόσο δα έλλειψε μέχρι να συνειδητοποιήσω πώς οφείλουμε να εξομοιωνόμαστε προς την άνοδο και όχι προς την κάθοδο. Διαπιστώνω πως ταγοί της πολιτικής ζωής, αυριανοί Πρωθυπουργοί και Υπουργοί αποφεύγουν με επιμέλεια τον λαιμοδέτη και γυρίζουν με ανοιχτά στο λαιμό πουκάμισα για να δείξουν την πίστη τους στην εργατική τάξη με το μικρό αντίτιμο της ψήφου, του θώκου, της μαύρης Mercedes και του κρατικού οδηγού. Ψιλοπράγματα. Καλά, δεν φοβούνται μήπως κρυώσουν, άσε πού σέρνετε τελευταία και μια γρίπη γεμάτη πυρέτιο και βηχαλάκι. Πνευμονία κινδυνεύουν να πάθουν, αλλά τι είναι ο πόνος μπρος στην απαστράπτουσα λιμουζίνα. Βέβαια είναι και ένα μήνυμα κατεύθυνσης πού δίνουν στον λαό.
Όλοι εργάτες ρε, όλοι δουλειά στο λιμάνι, στο χωράφι και στο ορυχείο. Πάνε εκείνα πού ξέρατε ψευτοέλληνες με τα τεράστια σπίτια των επιχειρηματιών στη Βάρνα, στην Οδησσό και την Τεργέστη. Πέστε όλοι κάτω, όλοι εργάτες ρε, μην πάρω το βούρδουλα και σας χαρακώσω τις πλάτες. Άει στο διάολο πού θέλετε και ρεμπούμπλικες. Όλοι ακίνητοι. Εκινήθης, γιατί εκινήθης; Έτσι μπράβο, κανένα κεφάλι σηκωμένο, όποιος θέλει να το σηκώσει θα φορέσει τραγιάσκα. Ωραία πράγματα, ωραιότερα δεν γίνεται. Τραγιάσκα και εργατιά καθ’ άπασαν την επικράτεια, αν θέλουμε αφεντικά θα φωνάξουμε τους Τούρκους. Δίπλα μας είναι με τη μίζα πατημένη και το φερμουάρ κατεβασμένο. Άντε μπράβο, γιατί πολύ αέρα πήραν τα μυαλά σας και φουσκώσαν τα κρανία σας, θα χρειαστείτε μεγαλύτερα μεγέθη τραγιάσκας και δεν είμαστε για έξοδα τέτοια εποχή.
Ο Ελληνισμός έχει υποστεί βαθύτατη πλύση εγκεφάλου τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Άλλοι λένε η αλλοίωση άρχισε με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου στα 404π.Χ, άλλοι ισχυρίζονται πώς ξεκίνησε με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πάντως γεγονός είναι πως ένας λαός ανυπότακτος και φωτοδότης σαν τον Ελληνικό σήμερα πνέει τα λοίσθια κρυμμένος κάτω από τραγιάσκες και γρατσουνισμένες φωνές οριζοντίου επιπέδου ύφους Φον Καρρά και Σερ Πετρέλη. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού και βεβαιότητας, δεν περισσεύει χρόνος ανασύνταξης για την επανεμφάνιση κάποιου Μποδοσάκη ή κάποιας Μαρίας Κάλλας. Τα γυφτοτράγουδα της καψούρας και της μανούρας σε συνδυασμό με την επικράτηση του Ρουμανικού καπέλου τραγιάσκα μας κατατάσσουν στα υπό εξαφάνιση κράτη. Η ιστορία δεν συγχωρεί ούτε συγκινείται, μόνον τους αφελείς εκδικείται. Αψευδής μάρτυρας οι δηλώσεις Ερντογάν πώς όταν λέμε Θράκη εννοούμε μέχρι την Θεσσαλονίκη. Έκαναν μια μικρή γεωγραφική επέκταση, τι, κακό είναι; Εμείς με τη σειρά μας θα αντιτάξουμε τη φτώχεια μας, τη μιζέρια μας και τις τραγιάσκες μας. Άντε, καλή ψυχή και βαθύ φρεσκοσκαμμένο τάφο.
