Για όλα τα ανθρώπινα υπάρχει ο επόμενος σταθμός. Ευχαριστίες για τους επαίνους και την αλληλεπίδραση

Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 με την ευγενική πρωτοβουλία του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης οργανώθηκε εκδήλωση τιμητική για τα σαράντα χρόνια παρουσίας μου στα γράμματα και στον πολιτισμό της Θράκης.
Ήταν για μένα κάτι σημαντικό και συγκινητικό. Περίμενα να περάσει ένας μήνας για να εκφράσω χωρίς μελοδραματισμούς τις ευχαριστίες και τις σκέψεις μου.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω – με τη σειρά που πήραν το λόγο – το Σοφιανό Ουτατζή και τη Βιργινία Τσουδερού, το Μητροπολίτη Ξάνθης, τον Αντιπεριφερειάρχη Ξάνθης, τον Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου Ξάνθης που εκπροσωπούσε και το Δήμαρχο Ξάνθης, την Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου, το Θωμά Βουγιουκλή, το Μιχάλη Σπανίδη, τον Παναγιώτη Σωτηρόπουλο, το Χρήστο Μιχαλόπουλο, το Γιώργο Μπατζακίδη, το Νίκο Σεργκενλίδη, την Αργυρώ Πισκιουλοπούλου, την Αντιγόνη Σαράφη και το σύζυγό της Λουίς, το Σαμπρή Χατζηιμπράμ, το Γιάννη Στεφανίδη, τη Σοφία Σαββίδου, το Γιώργο Κωτούλα, το Νίκο Κρυωνίδη, τη Γεωργία Ανδρέου, το Στέλιο Αρσενίου, τη Μαρία Μουσοπούλου, τη Δήμητρα Κατάκη και το Χάρη Ξυλά που μας γοήτευσε με τη μουσική και τα λόγια του.
Όλοι και όλες μίλησαν θερμά και σε κάποιες πλευρές με υπερβολή. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο τιμώμενος βρίσκεται σε δύσκολη θέση, του αρέσει, αλλά και δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει. Όσες φορές χρειάστηκε να μιλήσω για κάποιο πρόσωπο, παρουσία του, αισθανόμουν πολύ άβολα. Μάλλον σ’ αυτήν την περίπτωση μειώνεις τα αρνητικά και τονίζεις τα θετικά. Ευχαριστώ, λοιπόν, όσους με επαίνεσαν, γιατί τους έβαλα σε μια τέτοια θέση. Ευχαριστώ και όσους παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, καθώς και αυτούς που φρόντισαν για την υλική/γευστική πλευρά της βραδιάς. Η Ελένη Δημητριάδου Εφραιμίδου με σχεδίασε στην αφίσα νεότερο, την ευχαριστώ.
Ένα μήνα μετά την εκδήλωση, οφείλω να ευχαριστήσω ξεχωριστά όλους όσοι μίλησαν ή έγραψαν για το πρόσωπό μου. Φίλοι, μαθητές, συνεργάτες, τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Όλοι τους καταρρίπτουν το μύθο πως «ουδείς προφήτης στον τόπο του».
Όμως, ό,τι κατάφερα, δεν είναι δικό μου. Το οφείλω στην πίστη μου, στους γονείς μου, στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου, στους μαθητές και στις μαθήτριές μου, στους κατά καιρούς συνεργάτες μου σε όλους τους τομείς με τους οποίους καταπιάστηκα. Από μικρός έμαθα να εργάζομαι και να συνεργάζομαι. Παλεύω για έναν καλύτερο κόσμο, δίκαιο και ωραίο.
Τίποτε, λοιπόν, δεν είναι καταδικό μου, έχουν μερτικό όλοι. Κι όταν γράφω ένα ωραίο ποίημα, ένα ωραίο γραπτό – ξέρω ότι δεν μου ανήκει. Απορώ κι εγώ, θαυμάζω. Πολλές φορές λέω «πώς το ’γραψα», είναι κάτι που ξεφεύγει.
Γι’ αυτό ευχαριστώ για κάτι που δεν είναι δικό μου. Είναι κάτι που ανήκει σε όλους.
Προσεύχομαι στο Θεό να’μαι καλά, να’ναι καλά η οικογένειά μου, για να συνεχίσω το έργο μου. Γιατί, για όλα τα ανθρώπινα υπάρχει ο επόμενος σταθμός.  
Θανάσης Μουσόπουλος
Ποιητής- συγγραφέας