Ο Μικρός Τυμπανιστής

Ημέρες ανάτασης, γαλήνης ψυχικής, προσδοκιών για κάτι καλύτερο οι ημέρες που διανύουμε. Οι Χριστιανοί, ατενίζουν στην Άγια Νύχτα της 24ης του μήνα, γεμίζουν τις εκκλησίες την επόμενη ημέρα με την γέννηση του Θεανθρώπου, ανταλλάσσουν ευχές, δώρα, κάθονται στο τραπέζι από κοινού συγγενείς , γνωστοί και άγνωστοι, μικροί, μεγάλοι. Την ημέρα αυτή, έχοντες, στερημένοι, άρχοντες, κουρελήδες μοιράζονται υλικά, πνευματικά αγαθά, πλάθοντας με την φαντασία τον κόσμο των ονείρων, τον κόσμο που θα μετουσιώσει σε πράξη κάποτε τις ευχές, ώστε από την νέα τάξη πραγμάτων των ισχυρών της Γης, να πάμε στην νέα τάξη πραγμάτων που προετοιμάζει ο Επουράνιος Πατέρας μας.
Λίγες ημέρες μετά, ανεξάρτητα από θρησκευτικά δόγματα, οι κάτοικοι του πλανήτη μας, αποχαιρετούμε τον παλιό τον χρόνο, δίνουμε υποσχέσεις, δίνουμε τα χέρια ο ένας στον άλλο για τον καινούριο. Τουλάχιστον την πρώτη ημέρα, που είναι και οι κάμερες της τηλεόρασης παρούσες. Εμείς οι Έλληνες κάνουμε κρυφά και την ευχή να δούμε τον Ολυμπιακό στον τελικό του τσάμπιονς – λίγκ, Μύχιοι πόθοι. Αν ζούσαν σήμερα ο Μάνος Χατζηδάκης και η Μελίνα Μερκούρη, κάπως αλλιώς θα εξέφραζαν στο πεντάγραμμο «Τα παιδιά του Πειραιά».
Συχνά – πυκνά κοιτάζουμε και στον Ουρανό. Ανάμεσα στους δορυφόρους και τα αεροπλάνα των διεθνών αερογραμμών ψάχνουμε τον Άγιο των ημερών, τον Άη – Βασίλη με το έλκηθρο, τους τάρανδους, τα δώρα για τα παιδιά. Όχι πως οι μεγαλύτερης ηλικίας είναι αδιάφοροι. Αυτοί κι αν περιμένουν, άλλο πως δεν το λένε. Άν ο Άγιος των ημερών αρχίζει το ταξίδι του στη Γη, από την Λαπωνία, ο μικρός του εγγονός, ο μικρός τυμπανιστής που βιάζεται να του μοιάσει, με το τύμπανο του παππού, που κι αυτός μικρός έκανε τα ίδια, ταξιδεύει επίσης τη Γη.
Ο μικρός τυμπανιστής δεν φέρνει δώρα. Μόνο μηνύματα και ευχές. Ο μικρός τυμπανιστής δεν έχει ούτε σταθερό σημείο εκκίνησης. Κάθε χρόνο ξεκινά το ταξίδι του από κάπου αλλού. Από χώρους που ο ανθρώπινος πόνος, τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι. Πριν από μερικά χρόνια, ξεκίνησε από τα Τέμπη. Εκεί όπου μια ολόκληρη τάξη από το Γυμνάσιο της Μακρακώμης, έξω από την Βέροια άφησε την τελευταία της πνοή, κάνοντας την χαρά της εκδρομής, ποτάμι στεναγμών, ολοφυρμών, δακρύων. Από τότε, ο ποταμός Πηνειός, ρέει παράλληλα με τον ποταμό «Στεναγμό».
Εφέτος ο μικρός τυμπανιστής ξεκίνησε από το Κοννέκτικατ των Η. Π. Α. Το ανθρώπινο γένος ζει τις ώρες και ημέρες που διανύουμε στο Κοννέκτικατ την παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Δεν γνωρίζω αν, ίσως, πότε, σαν γένος εξαγνιστούμε ποτέ από παρόμοια περιστατικά. Δεν γνωρίζω αν, ίσως, πότε η τεχνολογία, τεχνογνωσία που αναπτύξαμε, μας διαφυλάξει στο μέλλον από κάτι αντίστοιχο. Ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, έφτασε στον Άρη, κατάφερε να τιθασεύσει τις μηχανές. Δεν κατάφερε ακόμα να τιθασεύσει τον άνθρωπο. Αυτό το άφησε ίσως για την επόμενη γενιά. Ο άνθρωπος, σύνθετη λέξη από την πρόθεση άνω και το ρήμα θρώσκω που σημαίνουν κοιτάω ψηλά, αργεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κάτι που θα το πληρώσει πολύ πιο ακριβά στο μέλλον.
Οι ήχοι από το τύμπανο του μικρού τυμπανιστή που έμεινε στο Κοννέκτικατ πλάι στους μικρούς του φίλους και τους γονείς τους, ακούγονται σε όλη τη Γη. Ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα, επιστρέφουν και σαν τις ΕΡΙΝΥΕΣ, τις τύψεις συνείδησης των Αρχαίων μας προγόνων, βασανιστικά φωλιάζουν στις ψυχές μας. Εδώ δεν έχεις να κάνεις με το ημερολόγιο των Μάγια. Εδώ δεν έχεις να κάνεις με τα λεφτά του Σόρος. Του κάθε Σόρος. Εδώ δεν έχεις να κάνεις,με φυγαδεύσεις κεφαλαίων. Είτε του Ντεπαρτιέ, είτε των δικών μας «κρυπτοχριστιανών». Εδώ ήρθαν οι ΕΡΙΝΥΕΣ μαινόμενες. Βροντάνε για παραλήψεις, λάθη των μεγάλων σε ηλικία, που γεννάνε την παράνοια. Βροντάνε για ένα πλανήτη ολόκληρο, που συνεχίζει να πλανάται πλάνην οικτράν.
Ο μικρός τυμπανιστής, συνεχίζει να τυμπανίζει. Γνωρίζει πως πρέπει να πάει και αλλού. Στη Συρία, την Παλαιστίνη, την Ελλάδα που τον περιμένει με λαχτάρα, μιας και βιώνει μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολεμικά δεδομένα ανθρωπιστική κρίση. Και αλλού. Και αλλού. Σε όλες τις χώρες, σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Κάποια στιγμή, τις επόμενες ημέρες θα τον δούνε οι μικροί μας φίλοι. Σε κάποια γωνιά, σε κάποια γειτονιά του Άη – Βασίλη, σε κάποια γιορτή, κάπου οπουδήποτε. Δεν ξεχνά όπως και ο παππούς του, κανένα παιδί στον κόσμο. Η μόνη διαφορά με τον παππού, είναι πως ο μικρός τυμπανιστής αρχίζει το ταξίδι του κάθε χρόνο, από κάπου αλλού. Εφέτος, ξεκίνησε από το Κοννέκτικατ. Καλό σου ταξίδι, μικρέ τυμπανιστή.  
ΓΡΥΠΑΣ