Το Σάββατο που μας πέρασε, της Αγίας Άννας, πήγα στο εργαστήριο πολύ νωρίς το πρωί. Έπρεπε να χτυπήσω στην αρχή δύο μαρέγκες, πριν καταπιαστώ αργότερα με τα σιροπιαστά, τις ροδοσταλίδες,τα μελομακάρονα, την αρθρογραφία ίσως. Συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές. Βλέποντας τις πιρουέτες που κάνουν οι λαμαρίνες μέσα στο φούρνο, μιας και είναι περιστρεφόμενος, εμπνέομαι. Αφήνω για λίγο μετά τα παντεσπάνια και τρέχω να.. προλάβω την.. έμπνευση.
Εκεί στη δεύτερη μαρέγκα που βρισκόμουν το λοιπόν, γύρω στις 5, όταν παλαιότερα ξεκίναγε από το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 η εκπομπή της Λίτσας Θεοφάνους «Η πρώτη καλημέρα» ακούω να χτυπάνε το παράθυρο. Έτσι, πολλοί μαζί. Κοιτάζω να δω τί γίνεται, αλλά μέχρι να κοιτάξω, βρέθηκα να με κοιτάζουν, να με έχουν περικυκλώσει πλάσματα των ημερών που διανύουμε. Νεράιδες, ξωτικά, τάρανδοι, ελάφια, παραδείσια πτηνά, πετεινά του ουρανού. Λαμπερά σαν το βόρειο σέλας, χαμογελαστά, χαρούμενα.
Κάθισαν παντού, όπου βρήκαν. Πάνω στις λαμαρίνες, στο φούρνο, στη βρύση, στους πάγκους εργασίας, μέχρι και πάνω στο ψηλό μου το καπέλο. Κατάληψη μάστορα, σκέφτηκα. Τα μάτια σου δεκατέσσερα.
– Καλώς μου τα, καλώς μου τα, καλημερούδια. Χρόνια πολλά. Καλοτάξιδα. Ποιός καλός άνεμος σας έφερε; Κοπιάστε, να ξαποστάσετε. Να σας προσφέρω μπακλαβά, κουραμπιέδες, δίπλες, σάμαλι, νερό, αναψυκτικά.
Είπα να τα καλοπιάσω, μέρες που είναι. Που ξέρεις. Αυτά είναι ικανά για όλα. Μέχρι και το ημερολόγιο των ΜΑΓΙΑ μπορούν να ανατρέψουν. Ένα ξωτικό, ανέλαβε να συνομιλήσει μαζί μου, για λογαριασμό όλης της παρέας.
-Ήρθαμε σαν φίλοι, εκφράζοντας το πνεύμα των ημερών. Μη φοβάσαι. Κάνε μια ευχή, γνωρίζοντας ότι μπορώ να διαβάσω τη σκέψη σου.
– Την έκανα. Να σου την πω;
– Πες την.
– Να πάω για shopping therapy με την μαμά του Τζάμπα. Να μου τα αγοράσει όλα, τζάμπα.
– Πω, πω, αμαρτία από τον Θεό. Κοτζάμ παιδί χαζό. Πιστεύει στην τηλεόραση. Ας είναι. Θα γίνει η επιθυμία σου. Κάνε ακόμα μία.
– Να δω τη Ζέτα Μακρυπούλια στα καμαρίνια. Την ώρα που ντύνεται και στολίζεται.
– Αυτό δεν γίνεται.
– Άς είναι η Χρύσα Μανωλίδου.
– Ούτε αυτό. Χριστούγεννα έρχονται. Όχι Αποκριές.
– Να δω όλους εσάς, να σκορπίζεστε στις συνοικίες της Ξάνθης, στα χωριά, τα βουνά, τους κάμπους, όλο τον κόσμο, να μοιράζετε δώρα στα παιδιά, ψωμί, φαγητά, γλυκά, φάρμακα, χαμόγελα, ελπίδα.
– Το λες με την καρδιά σου;
– Με όλη μου την καρδιά.
– Θα γίνει. Με έναν όρο. Τόσο εσύ, όσο και όλοι σαν εσένα, οι μεγάλοι σε ηλικία, να γίνετε, να αισθανθείτε, παιδιά. Έστω τις μέρες αυτές. Αυτό θέλουν οι νεράιδες, αυτό θέλουμε εμείς τα ξωτικά, αυτό θέλουν τα ελάφια, οι τάρανδοι. Έχω το λόγο σου;
– Τον έχεις καλό μου ξωτικό. Έλα. Πάρε και ένα κουραμπιέ, πιες κι ένα ποτηράκι νερό. Να κεράσω και τους φίλους σου. Να σου πω και κάτι ακόμα. Τα πάς καλά με τους Καλικάντζαρους; Δε μπαίνεις στον κόπο να πεις αυτού του Σόϊμπλε να δώσει την δόση να κάνουμε Γιορτές; Μετά πάλι, βλέπουμε.
– Μία ευχή σου είπα, αράδιασες πέντε.
-Κοίτα να δεις καλό μου ξωτικό… «Άμα βρεις παπά, θάψε καμιά δεκαριά» λέμε εμείς.
-«Κάθε που θα δείτε νεράιδες και ξωτικά, βρείτε μέσα σας μια ζεστή γωνιά, να φωλιάσουν» λέμε εμείς. Γεια σου μάστορα. Καλές γιορτές. Πάμε παιδιά.
Αυτό ήταν. Ένα σφύριγμα στις χαραμάδες των παραθύρων ακούστηκε. Έγιναν όλα όπως πρώτα. ΄Ετοιμη και η μαρέγκα.
ΓΡΥΠΑΣ
