Η Απολεσθείσα Γυνή

Ήτοι μία σύντομος εξιστόρισις, διά   το πώς απωλέσθη ορειβάτις άπειρος, ήτοι κατά το κοινώς λεγόμενον «γιαλαντζή», και απολεσθείσα, περιεπλανήθη νύκτωρ και μακράν της οικίας και των προσφιλών προσώπων, εις το όρος Όλυμπον το γνωστόν και ως «Όρος των Θεών». Η δε απώλεια και τα επακόλουθα ταύτης αφορούν εις ώριμον κυρίαν,   διανύουσαν (ως έγγιστα)   το μέσον της δεκαετίας των πρώτων «–ήντα» προσηυξημένον κατά δύο περίπου ενιαυτούς. Και βεβαίως η ηλικία της υπολογίζεται «εις το περίπου» καθόσον ούτε ληξιαρχικήν πράξιν γεννήσεως διαθέτομεν, και ο ΑΜΚΑς είναι κάτι το τελείως προσωπικόν αφού περί τούτου εμερίμνησεν το Σον (σεβαστόν) Υπουργείον Προ–Πο.
Εν πάση περιπτώσει όμως ως και ανωτέρω είπομεν, τα γεγονότα αναφέρονται εις κυρίαν   ερίτιμον και με γνώσεις Τσελεμεντέ, συμμετέχουσαν εις την ομαδικήν εκδρομήν-ορειβασίαν ως φίλη μελών ερασιτεχνικού ορειβατικού( και μάλλον . . .περιπατητικού!!) –εκδρομικού σωματείου. Ούτω, τού καιρού αιθριοτάτου( Sic!!) και τού ηλίου λάμποντος, (τι χαρά, τι χαρά . . .!!!), η πορεία επί της ορεινής ατραπού εξελίσσετο κανονικώς και άνευ απροόπτων εν μέσω αστεϊσμών και χαριεντισμών, ακολουθούσης της μελλούσης να «απολεσθεί» κυρίας εις την «ουράν». Εξαίφνης όμως, επιτακτική και απρόβλεπτος «ανάγκη» υπεχρέωσεν ταύτην να παρεκκλίνει εσπευσμένως τής πορείας, να εξέλθει τής ατραπού, και ερευνώσα προς εξεύρεσιν τοποθεσίας καλυπτούσης την «κατάστασιν», απεμακρύνθη εντός του παρακειμένου δάσους. Και ως γνωστόν αι κυρίαι αι συμμετέχουσαι εις εκδρομάς εν υπαίθρω και δη εις ορειβασίας, αποφεύγουσιν το κλασσικόν γυναικείον ένδυμα και ενδύονται με περισκελίδαν, ήτις εις περίπτωσιν «ανάγκης» απαιτεί ιδιαιτέρους δια το φύλον χειρισμούς, και υποχρεώνει εις αποκαλύψεις εν όλω ή εν μέρει, διό και η περίφροντις κυρία, απομακρυνθείσα εις ικανήν από της ατραπού απόστασιν, απώλεσεν τον προσανατολισμόν της, απολεσθείσα και η ιδία (βεβαίως εν αγνοία της. . . ).
Την κυρίαν την φέρουσαν βεβαίως βεβαίως και βαπτιστικόν όνομα και επώνυμον και τίτλους σπουδών και πολλά άλλα, τα οποία δεν επιτρέπεται να αποκαλύψωμεν, προς συντομίαν και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θα την ονομάσωμεν εν συντομία, απλώς «Η απολεσθείσα». Η Κυρία λοιπόν, συμμετέσχεν πολλάκις εις τας οργανωθείσας εκδρομάς τού εν λόγω πολιτιστικού-εκδρομικού σωματείου, αλλά πάντοτε προσεγγίζουσα εις ομαλούς και ηπίων κλίσεων τόπους και μόνον διά των συνήθων μέσων μαζικής μεταφοράς. Οσάκις υπεχρεώθη εις πορείαν, έπραξεν τούτο εις μικράς αποστάσεις ήτοι από της οικίας της εις την εκκλησίαν, εντός πάρκων, ενίοτε εντός σπηλαίων και έστιν ότε και εις λιτανείας.
Η «απολεσθείσα» κυρία βεβαίως, επεσκέφθη αρκετάς ιεράς μονάς, εκκλησίας εορταζόντων αγίων (αμφοτέρων των φύλων) και διάφορα αγιάσματα, αποκομίζουσα ανελλιπώς και το σχετικόν πλαστικόν φιαλίδιον πλήρες αγιασμένου ύδατος, συμμετείχεν εις πανηγύρεις και συνεχρωτίσθη μετά συνεκδρομέων εις υπαιθρίους αγοράς, ένθα εκτίθενται ποικίλα εμπορεύματα εκ Κίνας, έλαβεν μέρος και εις μνημόσυνα εθνικής και τοπικής σημασίας, αλλά ουδέποτε ηκολούθησεν τους φίλους της εις εκδρομάς επί των δυσβάτων ορέων και δή εις το θεοτρεφές και θεοβάδιστον όρος, τον γνωστόν εις άπαντας εκ των σχολικών εγχειριδίων Όλυμπον, αλλά και ως είναι φυσικόν, επεσκέφθη ένα Όρος άγνωστον εις τούς το πρώτον αναβαίνοντας εκεί, ένθα οι θεοί μακάριοι και ιδιωτεύοντες πλέον αναπαύονται θεωρούντες αφ’ υψηλού τα πέριξ και τα «χθαμαλά» εγκόσμια, αρκούντως   τρεφόμενοι αναλίσκοντες τα ανεξάντλητα αποθέματα τής αμβροσίας και απολαμβάνοντες την αιωνίαν κατάκλισιν την κατά τον χύδην όχλον «ξάπλαν».
Και βεβαίως τα τοιαύτα, συνέβησαν εις τον Όλυμπον, μετά την υποχρεωτικήν αργίαν-εφεδρείαν εις την οποίαν οι εκεί παλαιόθεν και βάσει . . .τίτλων μονίμως κατοικούντες θεοί, άκοντες υπεχρεώθησαν υπό των εδραιωθέντων αντιπροσώπων και παρατρεχαμένων του πτωχού και εξ ανατολών ελθόντος καινοφανούς θεού, οίτινες αντιπρόσωποι περίφροντεις και παρεκκλίνοντες παντάπασιν εκ του « μη μεριμνάτε . . . κλπ κλπ . . .» αλλά μεριμνήσαντες τα μάλλα οι ίδιοι δια το «αύριον» της τάξεώς των, και συντόμως εδραιωθέντες, έθεσαν οριστικώς και αμετακλήτως εις υποχρεωτικήν εφεδρείαν (και άνευ . . συντάξεως) το παλαιόν δωδεκάθεον, μετά των συν αυτώ δορυφορούντων-παρατρεχαμένων ημιθέων, και πρώτης, δευτέρας, ακόμη και τρίτης κατηγορίας ηρώων, και νυμφών μετά των συγγενών αυτών «και των τέκνων . . .» αλλά και των μυριάδων συμμετεχόντων εις το πάνθεον βαθμοφόρων και λοιπών άλλων ών ουκ έστιν αριθμός. Και τούτο ήτο αναμενόμενον, καθόσον όπως εν τη κοινή ομιλουμένη λέγεται «πολλοί μαζωχτήκαμε εδώ και δεν χωρούμε όλοι και άειντε ν’ αραιώνουμε».
Η μάχη υπήρξε σκληρά,   δοθέντος ότι ίσταντο ενάντιοι   ταυρηδόν υποβλέποντες αλλήλους και συνεσπακότες τα οφρείς, αφενός η γεγηρασμνένη και κουρασμένη πλέον «παλιοσειρά» ήτοι η δωδεκάς των πρωτοκλασάτων ολυμπίων και αφετέρου η κεχρισμένη καινοφανής δωδεκάς, των διαπρυσίων κηρύκων της νέας θρησκείας, των μετέπειτα και Αποστόλων αποκληθέντων. Και παρά την ισοπαλίαν ένθεν και ένθεν, (δωδεκάδες γαρ παλαιοί και νεότεροι), οι επήλυδες κατίσχυσαν των παλαιών και ούτω πως, επήλθε βίαιος ο παραγκωνισμός και περιορισμός «οίκοι» των «σιτεμένων» παλαιών, άνευ αρμοδιοτήτων και οφιτσίων . . .
Με τοιαύτας εν κρανίω σκέψεις η ανήσυχος οδοιπόρος κυρία, ακολουθούσα εις την ουράν τής πορείας, παρεξέκλινεν ταύτης εντός του δασώδους περιβάλλοντος δια την γνωστήν εις όλους «ανάγκην» και περίφροντις προς εξεύρεσιν καταλλήλου σημείου δια την αποφυγήν ενοχλητικών αποκαλύψεων εισήλθεν εντός τού πυκνού δάσους. Ούτω, απολέσασα τον προσανατολισμόν της,     ηκολούθησεν πορείαν εις κατεύθυνσιν αντίθετον εκείνης   προς ήν επορεύετο το σύνολον των βραδυπορούντων εκδρομέων. Και βεβαίως η άμεσος απώλεια τού προσανατολισμού της προήλθεν εκ τής αδυναμίας της να αντιμετωπίσει ορθώς   παρομοίας καταστάσεις, καθόσον άπειρος ούσα, ουδέποτε ευρέθη εις τοιούτου βαθμού δυσκολίαν, εφ’ όσον ήρκον εις ταύτην αι γνώσεις της των διαδρομών και «στάσεων» της αστικής συγκοινωνίας της πόλεως εις ήν η οικία και η οικογένεια αυτής.
Ούτω, η εν λόγω γυνή   εχάθη ολοσχερώς και αμετακλήτως περιπλανηθείσα κατά το εναπομείναν υπόλοιπον της ημέρας   εις τας κλιτείς τού θεοβαδίστου Ολύμπου, και με την έλευσιν της νυκτός, περιδεής αλλά και ψύχραιμος (και βεβαίως δεν ηδύνατο να πράξει αλλέως), εξ ανάγκης διανυκτέρευσεν εις την ρίζαν αιωνοβίου φιλοξένου Οξυάς, έχουσα συντροφίαν τα πτερουγίσματα των νυκτερινών πτηνών, γλαυκών και νυκτερίδων και τας υλακάς των μεμακρυσμένων αδεσπότων κυνών, αλλά και το νυκτερινόν ψύχος τού υψομέτρου. Αλλά το τραγικόν της περιπτώσεως δεν είναι αυτή καθεαυτή η «απώλεια» όσον η αδιαφορία των υπολοίπων και η έλλειψις μερίμνης να την αναζητήσουσιν. . .
Εν πάση περιπτώσει όταν περί λύχνων αφάς εγένετο αντιληπτή η απουσία τής κυρίας, εκινητοποιήθη ο μηχανισμός σωτηρίας   και με το λυκαυγές, ενετοπίσθη αύτη σώα και ψύχραιμος, να περιφέρεται εις τον τόπον ένθα εγκατέλειψεν δι’ ολίγον τους υπολοίπους της εκδρομής. Διεδόθη το νέον και η σωτηρία μετεδόθη «αρμοδίως» αλλά συγχρόνως ειδοποιήθη και ο εκ του μακρόθεν σφόδρα ανησυχήσας σύζυγος, όστις ανέμενεν εν τη κατοικία του ζεύγους εναγωνίως το αποτέλεσμα των ερευνών.
Το χαρμόσυνον τηλεφωνικόν μήνυμα περί της ανευρέσεως και διασώσεως, εδέχθη η θυγάτηρ, ήτις πλησιάσασα προς τον επί του τριθεσίου ανακλίντρου εν ημιϋπνώσει τελούντα πατέραν, γεννήτορα και σύζυγον,   περιχαρής απηυθύνθη προς αυτόν με διερευνητικόν βλέμμα και σκωπτικήν διάθεσιν, και στεντορεία τη φωνή, ανέκραξεν .. . .   «Πατέρααααα . . . δεν είσαι τυχερός. . . Τη βρήκαν . . .!!!» Η κόρη βεβαίως χαίρουσα μετά την ανεύρεσιν και σωτηρίαν τής παρ’ ολίγον οριστικώς να απωλεσθεί πεφιλημένης μητρός, εξέφρασεν την σκωπτικήν της διάθεσιν ίνα απαλύνει την οικογενειακήν αγωνίαν, αλλά όπισθεν μιας τοιαύτης αυθορμήτου εκφράσεως έστω και σκωπτικώς διατυπουμένης, εντοπίζεται η σκληρά πραγματικότης διά τας συζυγικάς σχέσεις, μετά από . . . μακράν συμβίωσιν και είναι γνωστά εις τας «παλιοσειράς» πάντα ταύτα, ήτοι τα ανακύπτοντα και χρονίζοντα μικροπροβλήματα εκ της μακράς συμβιώσεως, αλλά το θέμα εις το σημείον τούτο τείνει να εκφύγει (και μάλλον εκφεύγει) τών δυνατοτήτων μας και του σκοπού της εξιστορήσεως τού συμβάντος, καθ’ όσον είναι αντικείμενον μελέτης άλλων. . . . σοβαροτέρων (και εκτός ΕΟΠΥ!!! ) ειδικοτήτων. Ούτως έχει λοιπόν το γεγονός μιας προσωρινής απωλείας, και πάσα ομοιότης με πρόσωπα και παρομοίους καταστάσεις, δέον να θεωρηθεί   εντελώς τυχαία.  
Ξάνθη, λήγοντος μηνός Σεπτεμβρίου 2012 και συνεχιζομένης της . . . ανομβρίας,
Βαγγέλης Μαυροδής,  
Υ.Γ. και δε βρήκα άκρη για το πώς γράφεται η «απολεσθείσα» . Το (π ο ) με Ό, μικρον ή με ό Μέγα; Και ας το πει κάποιος . . .εγγράμματος αλλά της κλασσικής φιλολογίας . . Και, σηκώστε ανάστημα και χαμογελάστε, χαμογελάστε στους απέναντι, το χαμόγελο συνήθως είναι μεταδοτικό. Γιατί, το χαμόγελο ταιριάζει στον περήφανο. Και η περηφάνια πάει μαζί με τη λεβεντιά. Και η λέξη «Λεβεντιά» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη γλώσσα.