Οι καρακάξες

Δευτέρα 10 του μήνα, μόλις προχθές δηλαδή, τρεις καρακάξες, από αυτές που ενδημούν στα παράθυρα των τηλεοπτικών σταθμών, πέταξαν σε σχηματισμό πάνω από την Θάσο, το δέλτα του Νέστου, το Πετροχώρι, το Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο, τη Χρύσα, την κεντρική μας πλατεία, για να προσγειωθούν στην πλατεία της παλιάς πόλης. Εκεί όπου η κεντρική σκηνή των εκδηλώσεων, τις προηγούμενες μέρες.
Καρακάξα κι εγώ, ήμουν εκεί να τις υποδεχτώ. Ένα δεματάκι μαϊντανό έδωσα στην καθεμία, για ανθοδέσμη. Εμείς οι καρακάξες έχουμε δικό μας κώδικα επικοινωνίας – δεοντολογίας. Όπως και εθιμικό δίκαιο. Για μια καρακάξα λόγου χάριν, όταν συναντά τους συγγενείς ή το σόι της ποτέ δεν λένε «βρήκε ο γύφτος την γενιά του». Εξ άλλου όλοι οι γύφτοι να μαζευτούν, μια καρακάξα δεν κάνουν.
Αφού χαιρετηθήκαμε, φιληθήκαμε, σφιχταγγαλιαστήκαμε, πιάσαμε «δουλειά». Αναφερθήκαμε στις γιορτές της παλιάς πόλης. Από το στόμα, έστω ράμφος, μιας καρακάξας, καλός λόγος δεν ακούγεται. Κανόνας χωρίς εξαίρεση. Πήραμε τα φτυάρια μας, ανεμίσαμε τις ουρές μας και… ξεφουρνίσαμε τα απωθημένα μας.
Απαράδεκτη η κατάσταση. Οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι. Δεν αναφέρθηκαν τραυματίες. Πέτυχαν 100% οι γιορτές. Τις στήριξε έμπρακτα και ο Σεβασμιώτατος. Κρίμα στους φαμφαρόνους. Κρίμα στις καρακάξες. Να αλλάξουμε επάγγελμα. Ξεφτιλιστήκαμε. Ναι. Να γίνουμε κότες.
Τί κόσμος ήταν αυτός! Τί ΞΑΝΘΗ ήταν αυτή! Μεγαλείο! Αρχοντούπολη! Τα παίξαμε οι καρακάξες. Πήγαμε για μαλλί και φύγαμε κουρεμένες. Ευτυχώς μας έμεινε η ουρά. Πίσω έχει η καρακάξα την ουρά της, είπε μία στις άλλες για να μας παρηγορήσει. Ας πούμε ένα τραγούδι να κάνουμε και τσιγάρο να πάνε τα φαρμάκια κάτω, είπε μια άλλη. Βάλτε τις ουρές κάτω από τα σκέλια και να εξαφανιστούμε είπε η μεγαλύτερη σε ηλικία. Σ΄αυτή την πόλη δεν έχουμε μέλλον.
Κοντοστάθηκαν οι καρακάξες, κι εγώ μαζί, αλληλοκοιταχτήκαμε με βλέμμα που έσταζε φαρμάκι και κάναμε πανιά για άλλες πολιτείες, όπως ερμήνευσε μπροστά από όχι πολλές ώρες, η Ελένη Βιτάλη, στον ίδιο χώρο. Κάλλιο καρακάξευε, παρά καρακαξεγύρευε που λέει και η παροιμία.  
Γρύπας