Τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών πριν λίγες μέρες σήμανε για πολλούς νέους το ξεκίνημα μιας μεγάλης αλλαγής. Πολλοί πέρασαν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα μακριά από το σπίτι τους. Στις επόμενες βδομάδες αυτοί οι νέοι και οι οικογένειες τους θα προετοιμάζονται πυρετωδώς για την μετακόμιση και εγκατάσταση σε μια νέα πόλη. Η χαρά και ο ενθουσιασμός για την νέα αρχή μπορεί όμως να συνοδεύονται κι από άλλα, πιο δύσκολα συναισθήματα…
Η αποχώρηση του νέου από το σπίτι αποτελεί μια σημαντική μετάβαση για τον ίδιο αλλά και όλη την οικογένεια. Τα παιδικά χρόνια λήγουν επισήμως και μαζί μ’ αυτά λήγει και ένα μεγάλο μέρος της γονικής φροντίδας. Ο νέος ενηλικιώνεται, θα ζει μόνος του και θα είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την διατροφή του, φροντίδα του σπιτιού, διαχείριση των οικονομικών του. Πολλοί νέοι αισθάνονται αγωνία για αυτήν την αλλαγή. Η αίσθηση ότι θα είναι μόνοι, χωρίς οικογένεια και φίλους, σε μια ξένη πόλη τους ανησυχεί: «Κι αν μου τύχει κάτι, ποιος θα με βοηθήσει;», «Θα τα πάω καλά με τους συμφοιτητές μου; Θα κάνω νέες παρέες;». Και βεβαίως είναι και η αγωνία για τις αυξημένες απαιτήσεις των σπουδών τους: «Θα τα βγάλω πέρα με την σχολή μου;», «Θα μου αρέσει;», «Διάλεξα σωστά;».
Αλλά και για τους γονείς που μένουν πίσω τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Χαρά και περηφάνια για την επιτυχία του παιδιού τους αλλά και πόνος και αγωνία για τον επικείμενο χωρισμό. Ανησυχούν αν το παιδί τους θα τα βγάλει πέρα μόνος, μακριά από την προστασία τους. Αλλά αγωνιούν και για τον εαυτό τους. Η αποχώρηση του παιδιού από το σπίτι αφήνει ένα μεγάλο κενό. Για δύο σχεδόν δεκαετίες ο ρόλος τους σαν γονείς απασχολούσε την σκέψη, ενέργεια, καθόριζε την αξία τους. Πολλοί αναρωτιούνται «Και τώρα τι;»..
Συχνά οι νέοι ή οι γονείς τους προσπαθούν να κρύψουν την αγωνία και πόνο που αισθάνονται. Φοβούνται ότι οι άλλοι δεν θα τους καταλάβουν ή θα τους κατηγορήσουν για παθολογική προσκόλληση. Μπορεί και να τους πουν αχάριστους που στεναχωριούνται αντί να χαίρονται με την επιτυχία. Όμως στην ζωή συχνά η χαρά συμβαδίζει με τον πόνο, ο ενθουσιασμός πάει χέρι χέρι με την αγωνία. Η πορεία μας από την γέννηση είναι μια ασταμάτητη σειρά μεταβάσεων σε νέα στάδια: το προηγούμενο στάδιο ανάπτυξης τελειώνει για να δώσει την θέση του στο καινούριο. Κάθε σημαντική αλλαγή είναι ένας μικρός ‘θάνατος’ που τον ακολουθεί μια νέα ‘γέννηση’. Ο νέος πρέπει να αφήσει την ζεστασιά και προστασία της γονικής αγκαλιάς για να απλώσει τα φτερά του και να πετάξει προς την αυτονομία της ενήλικης ζωής. Είναι δείγμα βαθιάς ωριμότητας να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποχαιρετήσουμε, να θρηνήσουμε το τέλος του παλιού, πριν στραφούμε να χαιρετήσουμε την ανατολή του νέου…
Σοφία Μεσσάρη
Κλινική Ψυχολόγος & Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Κέντρο Ψυχολογικών Θεραπειών «Ψυχή τε και σώματι»
Πινδάρου 11Β, Ξάνθη. Τηλ.: 25411 00434.
