Όλα τα μηχανήματα, που με περιστοιχίζουν,
μέσα στο εργαστήριο, και τί δε μου θυμίζουν.
Γραμμάτια κι επιταγές, για να εξοφληθούν,
νυχθημερόν μετά κουπί, ν΄ αξιοποιηθούν.
Περιττεύει να σας πω, ό,τι τις λαμαρίνες,
λάτρεψα και αγάπησα, όσο τις μπαλαρίνες.
Πάντως το μίξερ πιο πολύ, φώλιασε στην ψυχή μου,
μια τσέχικη κατασκευή, συντροφιά παντοτινή μου.
Στροφάρει ασταμάτητα, και γρήγορα κι αργά,
καθώς συνθέσεις μετατρέπει, άπαντα τα υλικά.
Μακλάρεν νοιώθω να οδηγώ, στις γρήγορες στροφές,
πιλότος πίστας φόρμουλα, μ’ αισθήσεις στο διηνεκές.
Πλανόδιος αργότερα, όταν αργά στροφάρει,
σα να’ ναι αυτοκίνητο, που πάει να παρκάρει.
Το μίξερ θέλει χειριστή, καλά εκπαιδευμένο.
Είναι σαν το μικρό παιδί, το κακομαθημένο.
Θέλει στο ραδιόφωνο, ν΄ ακούει «όμορφη πόλη»,
ν΄ ακούει το Μουσόπουλο, κι ένα βιβλιοπώλη,
εκδότη που παράλληλα, έγινε ποδηλάτης,
συμπαρασύροντας πολλούς, όπως ο ιχνηλάτης.
Μίξερ με δείκτη ΙQ, μίξερ με νοημοσύνη
μίξερ που έγινε γνωστό, σ΄ όλη τη Ρωμιοσύνη,
όταν από τον κάδο του, έβγαζε που και που γλυκό,
ούτε λίγο ούτε πολύ, σιδηροδρομικό συρμό.
Πάραυτα, σήμανε ο καιρός, για να συνταξιοδοτηθώ,
κι έτσι το μίξερ του λοιπού, με λύπη ν΄ αποχωριστώ.
Στέλιος Αρσενίου
