«Τα αντίθετα έλκονται» λέει η λαϊκή σοφία. Πράγματι συχνά βλέπουμε σε ζευγάρια συντρόφους με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Ο ένας είναι κοινωνικός και ο άλλος εσωστρεφής και μοναχικός ή ο ένας είναι δυναμικός και ο άλλος αγχώδης. Τι άραγε φέρνει κοντά και ενώνει δύο τόσο διαφορετικές ‘προσωπικότητες’; Και πως λειτουργεί μια σχέση τέτοιων διαφορών;
Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου είχα περιγράψει ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέσα στην οικογένεια κάποιες πλευρές μας ενισχύονται και αναπτύσσονται ενώ άλλες απωθούνται και παραμελούνται. Η ανάγκη μας να έρθουμε σε επαφή με την καταπιεσμένη, λιγότερο αναπτυγμένη μας πλευρά μπορεί να οδηγήσει στην επιλογή συντρόφου που εκφράζει ακριβώς εκείνες τις ‘κρυφές’ πλευρές μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας αρέσει αυτό που είμαστε ή ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Μπορεί να είμαστε ικανοποιημένοι από τα χαρακτηριστικά μας αλλά ταυτόχρονα να αποζητούμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, την επαφή με το διαφορετικό. Για παράδειγμα ένας συναισθηματικά συγκρατημένος και εξαιρετικά υπεύθυνος άντρας που γοητεύεται από μια συναισθηματική, παρορμητική γυναίκα ίσως ποθεί να νιώσει το διαφορετικό, αυτό που δεν ξέρει ή δεν τολμά να δοκιμάσει ο ίδιος. Μπορεί να έχει την ανάγκη να βάλει στη ζωή του την ζεστασιά των συναισθημάτων, να γευτεί την έξαρση μιας απόφασης που πάρθηκε χωρίς πολλή περίσκεψη. Η ένωση αυτών των αντιθέσεων οδηγεί σε μια θαυμάσια αρμονία, με το ζευγάρι να εκφράζει σαν σύνολο μια ισορροπία που ο καθένας μόνος του δεν θα μπορούσε να πετύχει. Στο παραπάνω παράδειγμα η σχέση είναι σαν μια τραμπάλα, που εξισορροπεί την ομορφιά και ζεστασιά των συναισθημάτων με την λογική και υπεύθυνη αντιμετώπιση καταστάσεων όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Η τραμπάλα μπορεί να πηγαίνει προς τη μία ή άλλη πλευρά ανάλογα με τις περιστάσεις αλλά όταν η σχέση λειτουργεί καλά και οι δύο πλευρές είναι εξίσου σεβαστές, καμία δεν υπερισχύει ή υποτιμάται.
Καθώς όμως τα χρόνια περνάνε και η έντονη ερωτική έλξη μετριάζεται, η ρουτίνα, η γέννηση παιδιών, οι υποχρεώσεις και δυσκολίες της καθημερινής ζωής μπορεί να διαταράξουν αυτήν την αρμονία. Ο αλληλοσεβασμός χάνεται και ο ένας αρχίζει να δυσανασχετεί και να κριτικάρει τα αντίθετα χαρακτηριστικά του άλλου. Η ισορροπία της τραμπάλας ανατρέπεται και ο καθένας προσπαθεί με πείσμα να τραβήξει τον άλλον προς το μέρος του, να τον κάνει όπως είναι ο ίδιος. Δεν είναι παράξενο ότι αυτό οδηγεί σε συγκρούσεις και κάποιες φορές και στη διάλυση της σχέσης. Ένας σοφός δάσκαλος της οικογενειακής θεραπείας είπε κάποτε «Σε ένα ζευγάρι, αυτά που τράβηξαν τον έναν προς τον άλλον στην αρχή της σχέσης είναι ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που μπορεί να τους χωρίσουν χρόνια αργότερα». Μόνο η Αποδοχή μπορεί να οδηγήσει έξω από αυτό το αδιέξοδο της αντιπαλότητας και αλληλοκριτικής. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε στο άρθρο της επόμενης βδομάδας..
Σοφία Μεσσάρη
Κλινική Ψυχολόγος & Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Κέντρο Ψυχολογικών Θεραπειών «Ψυχή τε και σώματι»
Πινδάρου 11Β, Ξάνθη. Τηλ.: 25411 00434
