Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012 κοντεύουν να φθάσουν και το ερώτημα συνεχώς γυρίζει στο μυαλό πολλών ανθρώπων. Λέω πολλών και όχι όλων, διότι υπάρχει μια μερίδα που δεν τους απασχολεί κανένα ερώτημα, αφού στο ερώτημα έχουν απαντήσει προ πολλού. Πρόκειται για δύο λογιών συμπολιτών μας, αυτούς που ψηφίζουν κατά παράδοση ένα συγκεκριμένο κόμμα και ίσως έναν συγκεκριμένο υποψήφιο – είναι οι λεγόμενοι παλαιοκαμματικοί– και αυτούς που αποφάσισαν να καταθέσουν ψήφο διαμαρτυρίας-απαλλαγής και εμμένουν σ’ αυτήν χωρίς να φοβούνται τα ψευτοδιλήμματα που μας βομβαρδίζει καθημερινά η κατευθυνόμενη από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο ΤιΒι.
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει και μια τρίτη μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι ναι μεν κατέθεσαν ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά τώρα στον δεύτερο γύρο έχουν περισσότερες απαιτήσεις, τόσο από τον εαυτό τους, όσο και από το κόμμα που θα επιθυμούσαν να ψηφίσουν. Αυτοί οι συμπολίτες μας, αφού έκαναν την επανάστασή μέσα τον ίδιο τους τον εαυτό, κατάλαβαν πως επιτέλους πρέπει να γίνει μια νέα αρχή στη βάση της ηθικής και της αξιοκρατίας. Έτσι λοιπόν απαιτούν να δουν στις προγραμματικές δηλώσεις του κατάλληλου κόμματος να συμπεριλαμβάνονται όλα τα παρακάτω ζητήματα διατυπωμένα κατά τον πλέον απλό, σαφή και πρακτικό τρόπο:
1. Να είναι ένα κόμμα, που δεν έχει δεχθεί ως ενεργά μέλη ή στελέχη του, όλους τους φθηνοαπατεώνες και κουτοαρπακτικά που είναι δυσαρεστημένα με τα πρασινομπλέ (πρώην, κατά τις παρούσες περιστάσεις) κόμματά τους, γιατί έχασαν την μάσα ή μαμαλίγκα, που λέμε στην Θράκη. Βέβαια, η ψήφος είναι μυστική και ελεύθερη, επομένως αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ψηφίζουν ό,τι θέλουν, αλλά το να στελεχώνουν ένα κόμμα, σημαίνει ότι το κόμμα δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.
2. Να διαθέτει λιτή και ξεκάθαρη θέση στα εθνικά ζητήματα, εξωτερικά και εσωτερικά: Αιγαίο και ΑΟΖ, Σκοπιανό, ορυκτός πλούτος, ενεργειακή πολιτική, μεταναστευτική πολιτική υποδοχής (κατά τα κριτήρια της Γερμανίας ή της Ελβετίας), μεταναστευτική πολιτική εξόδου (τόσο για τους ημεδαπούς όσο και για τους αλλοδαπούς), πολιτική ιθαγενείας (ελληνοποίηση με αυστηρά κριτήρια). Να έχει σχεδιασθεί ακριβής και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική: Ευρώπη, Αμερική, Μεσόγειο, Ρωσία και Κίνα.
3. Η θέση του να είναι ξεκάθαρη απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απέναντι στην Ευρωζώνη και το Ευρώ, απέναντι στα Μνημόνια και όχι εξαγγελίες τύπου «ήξεις αφίξεις».
4. Να έχει εκπονήσει πρόγραμμα βάσει συγκεκριμένων αριθμών και χρονοδιαγραμμάτων –θα κόψουμε το τάδε που έχει κόστος άλφα, θα δώσουμε το δείνα που έχει κόστος βήτα, κλπ. Το πρόγραμμα πρέπει να έχει δημοσιευθεί στον γραπτό τύπο, κάτι που έκανε μόνο η Φιλελεύθερη Συμμαχία του Στέφανου Μάνου (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (04.05.2012), σ. 7). Τέρμα οι γενικότητες, οι αοριστολογίες και οι περιττολογίες.
5. Να έχει εξαγγείλει ξεκάθαρη τίμια πολιτική διακυβέρνηση και έλεγχο της διαφθοράς. Χρειάζεται «Σώμα Αδιάφθορων» για τον έλεγχο των δημοσίων υπηρεσιών και κυρίως αμείλικτο έλεγχο και κολασμό της διαφθοράς σε επίπεδο Δήμων. Διότι η μεγαλύτερη διαφθορά βρίσκεται εκεί, γι’ αυτό κανείς δεν αναφέρει καν το ζήτημα!
6. Όμως τίμια πολιτική σημαίνει καλλιέργεια της πνευματικής, ηθικής, πολιτιστικής και εκπαιδευτικής μας υπόστασης. Είναι άραγε τυχαίο που μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 τα πρώτα κονδύλια που κόπηκαν αφορούσαν την εκπαίδευση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό;;;
7. Κατάργηση του κάθε είδους «Ανεξάρτητων Αρχών», που κοροϊδεύουν τους πάντες χάριν της αργομισθίας τους. Θωράκιση του «Συνηγόρου του Πολίτη» με παρεμβατικές αρμοδιότητες, ώστε να λύνει όλα τα φλέγοντα ζητήματα του «Πολίτη» και να μην έχει απλώς συμβουλευτική δράση. Να λύνει όλα τα ζητήματα που αφορούν τη διοίκηση, τις τράπεζες, την κατανάλωση, και όσα βασανίζουν τον «Πολίτη» καθημερινά.
8. Να συσταθεί Εθνική Επιτροπή Χρέους διεθνούς κύρους, ώστε να μάθουμε τόσο εμείς όσο και οι πρασινομπλέ τέως κυβερνώντες τι ακριβώς χρωστάμε και πόσο είναι ακριβώς τα (παράνομα) πανωτόκια. Προσωπικότητες διαθέτουμε πολλές: Βαρουφάκης, Κόλμερ, Καζάκης κ.α. Το εγχείρημα το έκανε πολύ καιρό πριν ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό και απέδωσε καρπούς.
9. Η ίδια επιτροπή να χειρισθεί και το ζήτημα των Γερμανικών Χρεών και Αποζημιώσεων, αλλά και το ζήτημα της επιστροφής των κλεμμένων από την τριαντακονταετή διακυβέρνηση των πρασινομπλέ αρπακτικών. Τους πολιτικούς δεν τους στέλνουμε φυλακή (η οποία άλλωστε κοστίζει πανάκριβα), τους στέλνουμε σπίτια τους, αλλά κατάσχουμε όλα τα κλεμμένα.
Όμως όλα τα παραπάνω για να καταστούν υποσχετέα από κάποιο κόμμα σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι –μεταξύ των οποίων και εγώ– έχω καταργήσει κάθε ρουσφετολογική και συμφεροντολογική συμπεριφορά και διάθεση. Δηλαδή δεν με ενδιαφέρει να έχω εξασφαλισμένη την κουτάλα μου, αλλά το μέλλον της πατρίδας μας. Αναρωτιέμαι τελικά μήπως απλώς είδα σκηνές από το όνειρο της Δευτέρας –που λένε; Η 18η Ιουνίου 2012 είναι κοντά!!!
Ξάνθη, 30 Μαΐου 2012.
Νικόλαος Θ. Κωνσταντινίδης
