Στα όρια της ακυβερνησίας και στην δίνη πολιτικών αναμοχλεύσεων βρίσκεται η χώρα μας, είτε σχηματιστεί προσωρινή κυβέρνηση είτε όχι. Όλες αυτές οι ανακατατάξεις που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα, τα ασταμάτητα παζάρια για την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και οι θεαματικές εμφανίσεις νέων πολιτικών δυνάμεων που «έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι» και αφουγκράζονται, καθώς λένε, το μένος του ελληνικού λαού, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την χώρα σε πρόωρο κοινωνικό-πολιτικό θάνατο, καθώς ούτε λύσεις δεν βρίσκονται αλλά και καμία πρωτοβουλία δεν λαμβάνεται στην κατεύθυνση της άρσης του οικονομικού αδιεξόδου. Και μιλάμε πια ανοιχτά για μια χώρα που έχει ξεπεράσει το 20% της ανεργίας, με χιλιάδες πολίτες κάτω από τα όρια της φτώχειας και απίστευτο αριθμό εργαζομένων που είτε απολύονται, είτε αναγκάζονται να υπογράψουν εκβιαστικές επιχειρησιακές συμβάσεις, είτε ωθούνται εκ των πραγμάτων να σκέφτονται την μετανάστευση.
Την ώρα που από πολλές πλευρές τονίζεται πως για την ανεργία ευθύνεται ο μεγάλος αριθμός ξένων, την ίδια στιγμή το κάθε σπιτικό παίρνει και από έναν «λαθρομετανάστη» να του κάνει τις αγγαρείες, από καθάρισμα σπιτιού μέχρι περιποίηση κήπων . Την ώρα που όλοι πια έχουν ως κοινό μυστικό την μαύρη εργασία, ακριβώς τότε αναθεματίζουν τους ξένους, με την βοήθεια των οποίων και μόνο πραγματοποιήθηκαν τα Ολυμπιακά έργα, την ώρα που περήφανοι «πατριώτες» απολάμβαναν τον καφέ τους στις καφετέριες της ξεγνοιασιάς.
Αλλά δεν είναι μόνο το πρόβλημα των ξένων που κάποιοι έχουν βαλθεί να το μετατρέψουν σε μείζον κοινωνικό ζήτημα. Είναι οι χιλιάδες άστεγοι που γεμίζουν τα πεζοδρόμια των μεγαλουπόλεων , άνθρωποι που οδηγήθηκαν στην ανεργία και έχασαν και τους τελευταίους πόρους επιβίωσης. Όλα αυτά ποιος τα βλέπει πρώτος; Τα κόμματα που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια στοιχειώδη οικουμενική κυβέρνηση, γιατί κάποιοι καβάλησαν για τα καλά το καλάμι από την πριμοδότηση των ψήφων, ή οι υπόλοιποι πολίτες που σκέπτονται πως θα την βγάλουν την επόμενη μέρα;
Ποιος απ΄ όλους αποφασίζει πρώτος να βάλει το χέρι στη φωτιά; Τα κόμματα που αναμένουν με μεγάλο ενδιαφέρον την πιθανή νέα εκλογική αναμέτρηση, ή οι πολίτες που προσπαθούν να βγάλουν το άχτι τους στις κάλπες; Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας, στην Ευρώπη μας θεωρούν «τελειωμένους» από κάθε άποψη. Και δεν έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν πως οι εταίροι μπλοφάρουν. Τουναντίον, και μέτρα φαίνεται πως έχουν πάρει μπροστά στο ενδεχόμενο της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη, και κατά την γνώμη τους ο κόσμος δεν θα χαλάσει αν επιστρέψουμε στην δραχμή.
Πως αντιμετωπίζει αυτό το ενδεχόμενο ο πολιτικός κόσμος; Πολύ απλά, με τηλεμαχίες της ενθαρρυμένης αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ με τις λοιπές δυνάμεις και ακατονόμαστες προτάσεις του κεντροδεξιού μετώπου. Έχοντας αποσπάσει ένα μεγάλο ποσοστό της λαϊκής δυσαρέσκειας, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτος προς την κατάκτηση της εξουσίας, κωφεύοντας στις προειδοποιήσεις ακόμη και των πρώην συντρόφων τους της ΔΗΜΑΡ, πως με αυτό τον τρόπο σύρουν τον τόπο σε νέα εκλογική αναμέτρηση για την αλίευση περισσότερων ψήφων και μόνο που θα συμβάλλουν στην κατάκτηση της αυτοδυναμίας.
Δυστυχώς, οι συνετές φωνές του Φώτη Κουβέλη, δεν πιάνουν τόπο και όλα δείχνουν πως στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα έχει επικρατήσει η αλαζονεία και τα προσωπικά οφέλη. Οδεύουμε προς μια πολύ δύσκολη περίοδο από όλες τις απόψεις. Και το θέμα είναι ότι το κομφούζιο που έχει δημιουργηθεί, δεν αναμένεται να λυθεί από μια προσωρινή κυβέρνηση κοινής αποδοχής. Απλά θα παρθεί η αναγκαία παράταση για την οικονομική ανασυγκρότηση, αν βέβαια συμφωνήσουν σε αυτό και οι ευρωπαίοι εταίροι.
Η πλάστιγγα γέρνει λοιπόν προς την μεριά της Αριστεράς και των αποφάσεων που αναμένεται να πάρει. Οι αψιμαχίες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, με δεδομένη την αποχή και αποστασιοποίηση του ΚΚΕ, δημιουργούν ρήγματα στην αριστερή κυβερνητική εκδοχή. Την ίδια στιγμή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι ηττημένοι της εκλογικής αναμέτρησης, προσπαθούν απλά να επιβιώσουν εν μέσω καταιγιστικών εσωκομματικών πυρών, που μπορεί να μην φαίνονται αλλά σας διαβεβαιώνω ότι συμβαίνουν.
Τα όρια της ακυβερνησίας, λοιπόν, κινδυνεύουν να ξεπεραστούν. Και το θέμα δεν είναι αν θα υπάρξει ή όχι προσωρινή κυβέρνηση, αλλά ότι ο τόπος έχει ήδη μπει σε μια ακόμη παρατεταμένη οικονομικά και κοινωνικά περίοδο. Οι αποφάσεις που θα παρθούν – ιδίως από την Αριστερά – θα κρίνουν κατά πόσο είναι ώριμη να ανταπεξέλθει στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Αν και κατά πόσο είναι έτοιμοι να διαδραματίσουν, πρωτίστως οι του ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως της ΔΗΜΑΡ, καταλυτικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Οι ευθύνες βέβαια βαρύνουν και τα κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία τις προηγούμενες δεκαετίες. Και μάλιστα το ζητούμενο δεν είναι να μιλούν με έπαρση για αυτό που, τάχα, έχει λήξει. Έπαρση που πηγάζει από μια ακατανόητη μεταφορά ευθυνών στο παρόν προς τα κόμματα της Αριστεράς, και προσπάθεια ριζικής αποτίναξης του παρελθοντικού ζυγού. Γιατί ο κόσμος βλέπει και μπορεί και τιμωρεί. Αλλά προπαντός δεν ξεχνά.
(phil.zaharis@gmail.com)
