Δεν είναι δα και τόσο απρόσμενο στις σημερινές μεταμνημονιακές εποχές να δημιουργούνται συνεργασίες αντίθετων ιδεολογικών πόλων και μάλιστα όταν αυτοί οι πόλοι βρίσκονταν σε πλήρη ιδεολογική αντιπαράθεση στο παρελθόν. Δεν είναι δα και τόσο απίθανο στις μέρες μας να συμπίπτουν σε απόψεις και πολιτικά σχέδια στελέχη από διαφορετικές πλευρές και να καταστρώνουν σχέδια συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας, γιατί έτσι επιβάλλεται στην Ελλάδα της κρίσης και του οικονομικού αδιεξόδου. Το αντίθετο θα έλεγα, είναι πολύ πιο πιθανό τώρα να συμπίπτουν ιδεολογικά πλευρές που κάποτε είχαν μεταξύ τους έντονες διαχωριστικές γραμμές ενώπιον του μνημονιακού φάσματος και της αντιμνημονιακής στάσης που διαπνέει πολλά στελέχη στην
Δεξιά αλλά και την ευρύτερη Αριστερά, και λιγότερο σίγουρη η συσπείρωση στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, με δεδομένο ότι προσφέρεται μια μοναδική ευκαιρία για αποσκιρτήσεις και παλληκαρισμούς την εποχή όπου μια μεγάλη μερίδα των πολιτών καταδικάζει συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο. Άρα κατ΄επέκταση , καθίσταται ηρωισμός η αντιμνημονιακή στάση. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η συνεργασία Καμμένου με Δημαρά, που για τους γνωρίζοντες δεν αποτελεί έκπληξη, με δεδομένο ότι ο τελευταίος ζήτησε αλλά δεν πήρε σε άλλο κομματικό σχήμα πριν από λίγο καιρό, λόγω των υπερβολικών του αξιώσεων στην κάθοδο προς τις εκλογές.
Δεν είναι υπερβολή που βλέπουμε αυτή την εποχή συνεργασίες ακροτήτων, και πολύ περισσότερο να ακούμε δηλώσεις Καμμένου του τύπου « μαζί με τον Δημαρά δώσαμε μάχες στο Κοινοβούλιο εναντίον της εκποίησης της χώρας και πιστεύω ότι μαζί θα αποκτήσουμε ακόμη μεγαλύτερη δύναμη προκειμένου να αντισταθούμε» ή ανακοινώσεις από το Άρμα Πολιτών που λίγο πολύ εξυψώνουν την συνεργασία αυτή: «Αν και διαφορετική η πολιτική καταγωγή μας, δεχθήκαμε ως Άρμα Πολιτών τη συνεργασία, η οποία βασίζεται σε 14 αρχές πάνω στις οποίες συμφωνήσαμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε από κοινού την προδοσία».
Συνένωση λοιπόν για την αντιμετώπιση της «προδοσίας», παρά τις αντιθέσεις και τις διαφορές που κάποτε οδηγούσαν σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Η συμπόρευση όμως αυτή που στοχεύει στην λήθη αλλά και τον σχεδιασμό αντιμετώπισης όλης αυτής της κατάστασης που έχει επιφέρει το μνημόνιο, μάλλον εδράζεται σε σαθρά θεμέλια και ευκαιριακά κέρδη. Με δεδομένο ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες πετυχαίνουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό, αλλά και την πετυχημένη πορεία του Δημαρά στις δημοτικές εκλογές, η συνεργασία αυτή επιδιώκει να φέρει τα ποθητά αποτελέσματα και να πλαγιοκοπήσει τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Στην πραγματικότητα όμως στοχεύει στην αποκομιδή του ποσοστού εκείνου που θα τα φέρει πιο κοντά στην νομή της εξουσίας. Περίεργο λοιπόν αλλά όχι ακατανόητο το εν λόγω εγχείρημα.
Όλα γίνονται για την συμμετοχή στα δεδομένα πια – ελλείψει αυτοδυναμίας – κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας, που θα μονοπωλήσουν το ερχόμενο χρονικό διάστημα την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα. Οι συγκλίσεις αυτές αποδεικνύουν ότι σήμερα δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και πως και όλα οδηγούν στο συμπέρασμα πως πλέον αυτό που προέχει είναι μονάχα η αλίευση ψήφων, αυτή την φορά στο όνομα της όποιας αντιμνημονιακής στάσης. Σε κάθε περίπτωση, τα δεδομένα αλλάζουν, και εφεξής προτάσσεται το «εθνικό συμφέρον», πέρα από κάθε επιθυμία για διακυβέρνηση της χώρας. Όσοι λοιπόν παρατηρούν με προσοχή τα διαμειφθέντα, είναι σε θέση να καταλάβουν τι παιχνίδι παίζεται και πως.
Φυσικά, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν εκφράζονται για το προαναφερόμενο συνοικέσιο. Βλέπουν όμως πολύ πιθανή την συνεργασία τους με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το Άρμα πολιτών ή το ΛΑΟΣ, παρά με την ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, που ούτως ει άλλως είναι από δύσκολο έως απίθανο να ανταποκριθούν. Τα συνοικέσια και οι γάμοι λοιπόν των συντηρητικών με τους πάλαι ποτέ σοσιαλιστές βρίσκονται προ των πυλών. Δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να δούμε και την Χρυσή Αυγή να συμμετέχει σε κάποιο σχήμα συνεργασίας, αφού σε κάθε περίπτωση οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει και ο δρόμος για τους νεοφασίστες είναι ορθάνοιχτος. Και είναι πολλοί αυτοί, να το θυμάστε. Και μην επαναπαύεστε που δεν μιλούν μεγαλοφώνως, καθώς το δημοσκοπικό 3,5% τους δίνει άλλο αέρα.
Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ με πολύ κόπο και βάσανα. Κοπιάσαμε για να καταπέσει το δίπολο εξουσίας και τώρα βρισκόμαστε επί των επάλξεων για την απόκρουση του νεοναζισμού, εκπορευόμενου από τις εκάστοτε δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ της κρίσης. Μεγάλη είναι η θλίψη για την κατάντια του πολιτικού κόσμου. Ακόμη μεγαλύτερη η απογοήτευση που ένα τμήμα των πολιτών πέφτει σε αντιμνημονιακές παγίδες, στο όνομα της σωτηρίας του έθνους. Και σίγουρα άλλο πράγμα η θαρραλέα αντιμνημονιακή στάση, και άλλο η σημαία της κάθαρσης στα χέρια εθνοσωτήρων μαζί με τα σύμβολα του εθνικισμού. Άλλο η κατάργηση των απεχθών μέτρων κατά των λαϊκών στρωμάτων και άλλο οι φωνασκίες για έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Και στην κατεύθυνση αυτή κινούνται τα σχήματα συνεργασίας τύπου Δημαρά – Καμμένου μαζί με την πριμοδότηση της ακροδεξιάς που σπεύδει και αυτή να υπερασπιστεί τα λαϊκά στρώματα. Όπως έκανε η χούντα στην επταετία αλλά και τα δικτατορικού τύπου καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ. Όλοι και όλα στο όνομα των εργαζομένων που ποτέ τους δεν είδαν τους μισθούς τους να αυξάνονται αν δεν συμμετείχαν στους εκάστοτε κομματικούς στρατούς.
(phil.zaharis@gmail.com)
