Είναι χρήσιμο – παρά τις όποιες ενστάσεις – μια τουλάχιστο μέρα του χρόνου να στρέφουμε το βλέμμα μας σε μια ιδέα, σε μια τέχνη, σε ένα πρόσωπο, ή σε όλα τούτα μαζί. Είναι χρήσιμο να γιορτάζουμε την ποίηση, να της αναγνωρίζουμε ρόλο.
Στην αντιπνευματική εποχή που ζούμε, σε μια αντιποιητική συχνά λαίλαπα, καλό είναι να μιλούμε για την ποίηση και τον ποιητή. Ποίηση δεν υπάρχει αν δεν τη συνθέσει ο ποιητής. Πιστεύω, συνεπώς, ότι τη μέρα της ποίησης δεν αρκεί να διαβάζουμε μόνο ποιήματα. Οφείλουμε να προβληματιζόμαστε ποιος είναι ο ρόλος του ποιητή στην κοινωνία και της ποίησης.
Δεν αρκεί να γράφεις ποιήματα για να είσαι ποιητής. Επιβάλλεται να ζεις ποιητικά, τουτέστιν σύστοιχα με τις βαθύτερες αναγκαιότητες της εποχής σου. Και είναι τόσο πολλές …
Δύο ποιήματά μου, ένα παλιότερο από τη συλλογή “Ο ήλιος σκιάδιο” (1978) και ένα νεότερο από την ανέκδοτη συλλογή “Ανακουφιστικό τρίγωνο” αφιερώνω τη μέρα τούτη στους συμπολίτες και στις συμπολίτισσές μου.
1.
Τις ψυχές μας
σε τιμές ευκαιρίας τις πουλούμε
για ν’ ανεβεί του σώματός μας η τιμή
του σώματός μας η αξία στα ύψη !
Τον εαυτό μας σε ποιήματα ρίχνουμε
σε ποιήματα ευκαιρίας
και χαηδεύουμε το υπογένειό μας
με την ιδέα της επιτυχίας
να γίνουμε σύμβουλοι, Γραμματείς,
να γίνουμε Πρόεδροι, Αντιπρόεδροι,
να προδώσουμε τον κόσμο καλύτερα
σε ποιήματα ευκαιρίας.
2.
Κωφάλαλος ο ποιητής
Σε μια κραυγάζουσα πλαγιά του
Βεζούβιου
Κι η ποίηση
η λάβα που κατακαίει τα
μάγουλα του κωφάλαλου,
ν’ αρθρώσει κάποια κραυγή
απ’ τον πόνο… (2006)
Θανάσης Μουσόπουλος
