Παλιότερα σε κάποια επαρχιακή πόλη της χώρας μας, περπατούσανε στο δρόμο δύο φίλοι, όταν ξαφνικά συνάντησαν κάποιο τρίτο με τον οποίο ο ένας είχε έντονες διαφορές. Αυτός ο τρίτος λοιπόν στη διάρκεια της έντονης κουβέντας έδωσε σ’ αυτόν με τον οποίο είχε τις διαφορές, δύο ηχηρά χαστούκια και αμέσως αποχώρησε. Ο άλλος από τους δύο ρώτησε έκπληκτος το φίλο του: «καλά, σε χαστούκισε δύο φορές και δεν αντέδρασες καθόλου;» και ο δαρμένος απάντησε: «γιατί να παρεξηγηθώ; Η τραγιάσκα είναι στο κεφάλι μου. Δεν έπεσε κάτω»!
Ας έρθουμε τώρα στην κοινωνικοπολιτική «τραγιάσκα». Αυτές τις ημέρες είναι στη ζοφερή επικαιρότητα τα μέτρα της (ουσιαστικής) κατάργησης του εισαγωγικού μισθού, του 13ου και 14ου μισθού, των ήδη ψαλιδισμένων επικουρικών συντάξεων, κλπ, σαν μία παραπανίσια χαριστική βολή στον ήδη ψυχορραγούντα. Χρειάζεται λοιπόν επειγόντως να βγάλουμε από το συρτάρι τη χιλιοχρησιμοποιημένη μέθοδο του αποπροσανατολισμού (τραγιάσκας) γι’ αυτούς που θεωρούμε «μάζες»!
Δηλαδή φαντάζεται κάποιος από μας τον εαυτό του κάτω από ένα μπαλκόνι ή απέναντι από μία τηλεοπτική οθόνη να βλέπει και να ακούει κάποιο διοικούντα με ύφος βαρύγδουπο, να του λέει: «ελληνικέ λαέ, για μιαν ακόμη φορά μπορείς να αισθάνεσαι περήφανος. Περισώσαμε την εθνική αξιοπρέπεια! Επίτροπο» –προσυμφωνημένη μπλόφα– «δεν δεχόμαστε! Τα οικονομικά μέτρα μη σε απασχολούν» –έτσι κι αλλιώς ψυχορραγείς! Η εδαφοκλιματική προσαρμοστικότητα του κουτόχορτου είναι πράγματι θαυμαστή. Ευδοκιμεί σε πολλές χώρες του πλανήτη μας. Ευδοκιμεί και στη δική μας χώρα. Δεν χρησιμοποιείται όμως από την πλειονότητα των κατοίκων, γιατί θεωρείται δύσπεπτο. Παρ’ όλα αυτά το χρησιμοποιεί ακόμα ένα σημαντικό ποσοστό των συμπατριωτών μας.
Παραμερίζοντας το σατυρικό ύφος και αντιμετωπίζοντας την τραγική κοινωνικοοικονομική μας κατάσταση με τη σοβαρότητα την οποία θα έπρεπε να επιβάλλουν οι περιστάσεις, τελείως αυτόματα και συνειρμικά έρχεται στη σκέψη η ποιητική ρήση του Κάλβου: «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Δηλαδή τόσο η αρετή όσο και η τόλμη θα μας υπαγόρευαν ίσως σαν λαό περίπου τα παρακάτω:
1. Σωστή κρίση και αξιολόγηση (χωρίς λευκές επιταγές) αυτών που επιλέγουμε να μας διοικήσουν. Στα κριτήρια επιλογής δεν θα πρέπει να υπεισέρχονται λόγοι ταξικο-οικονομικής, ή οικογενειοκρατικής, ή θρησκευτικής, ή ποδοσφαιρικής, ή καλλιτεχνικής ομαδοποίησης. Ασφαλώς και υπάρχει το ενδεχόμενο ένας καλλιτέχνης να έχει και διοικητικά προσόντα. Αν υπάρχουν όμως πρέπει να επιλέγεται γι’ αυτά, και όχι μόνο για την καλλιτεχνική του ακτινοβολία. Με την ίδια λογική θα πρέπει να αποδοκιμάζεται ένας υποψήφιος διοικών, οικογενειοκρατικής προέλευσης, όταν ενδεχομένως η όλη του προηγούμενη εικόνα και παρουσίαση αγωνίζεται να προσεγγίσει τα όρια ενός κοινωνικού αμοραλισμού. Άλλωστε το «δείξε μου το φίλο σου, να σου πως ποιος είσαι» είναι πάντα επίκαιρο.
2. Ένα δεύτερο βήμα θα αποτελούσε η πρόσκληση-πρόκληση (σε συνθήκες καπιταλιστικής διαχείρισης) των απανταχού ελληνικής καταγωγής οικονομικά ισχυρών, να αφαιρέσουν τις ρόδες από το όχημα των οικονομικών δραστηριοτήτων τους και να σταματήσουν να το μεταφέρουν σε χώρες και χώρους «με σημαία ευκαιρίας» όπου συμπεριφέρονται ηθικά, κοινωνικά, εργασιακά και περιβαλλοντικά με τρόπο δημιουργίας συνθηκών δευτέρου ή τρίτου υπογείου.
3. Ένα τρίτο βήμα θα αποτελούσε η παραδοχή και αποδοχή από μέρους της πλειοψηφίας του λαού μας μερικών βασικών πραγμάτων:
α. Την αποδοχή του ότι η οποιαδήποτε δουλειά είναι ταυτόχρονα και δικαίωμα και υποχρέωση και ισχύει για οποιοδήποτε σύστημα ανθρώπινης διαχείρισης (συλλογικής μορφής ή καπιταλιστικό). Η κατανομή και διανομή βεβαίως του πλεονάσματος που δημιουργεί η ισορροπημένη εργασία, ασφαλώς και διαφέρει από το ένα σύστημα στο άλλο. Αυτό όμως θα πρέπει να αποτελεί θέμα επιλογών του κάθε λαού. Άλλωστε στο οποιοδήποτε σύστημα ανθρώπινης διαχείρισης κι αν αναφερθούμε, ισχύει το ότι «αν δεν βρέξεις τα οπίσθιά σου, ψάρι δεν τρως».
β. Την σταδιακή προσαρμογή μιας μερίδας του λαού μας στην αίσθηση του μέτρου. Πιο σαφώς, να αναγνωρίσει κανείς μέσα του ότι οι πόροι του πλανήτη μας δεν είναι απεριόριστοι, ότι τα επιβιωτικής ανάγκης αγαθά είναι σχετικά ολιγάριθμα και ότι αντίθετα τα κοινωνικής (επιβεβαιωτικής) προβολής «αγαθά» δεν έχουν τελειωμό. Άλλωστε το φαινόμενο μιας μερίδας του λαού μας, να ζει νεοπλουτίστικα και (σύμφωνα με το σύστημα που εκείνη πρεσβεύει) ουσιαστικά με δανεικά χρήματα, δεν θα αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση, ανεξαρτήτως συστήματος.
γ. Την επίσης σταδιακή απαλλαγή από την προπαγανδιστική προσπάθεια του εφιάλτη δημιουργίας «συνθηκών χάους». Έναν βασικότατο παράγοντα κατάλληλα καλλιεργημένο, προκειμένου να κλείνει πολλούς από εμάς στο καβούκι μας.
Μια πραγματικά χαώδη κατάσταση, τη φοβούνται κοστολογικά, περισσότερο αυτοί που δίνουν τις συνωμοτικές εντολές, από εμάς τους υπόλοιπους. Ασφαλώς και θα υπάρξουν συνθήκες κερδοσκοπισμού και μαυραγοριτισμού. Μήπως τώρα με τον αργό θάνατο δεν υπάρχουν;
Όταν κανείς κατεβαίνει τα τελευταία σκαλοπάτια στη σκάλα της εξαθλίωσης καλείται υπαρξιακά να επιλέξει: Ή προσπαθώ για τη δημιουργία συνθηκών επιβίωσης με μέτρο, ή σβήνω αργά και «διακριτικά» σε κάποια σκοτεινή γωνιά του τρίτου υπογείου, για να μη χαλάω το κέφι των απανταχού κερδοσκόπων με το δικό μου θέαμα.
Το έδαφος, το υπέδαφος και η ανθρωπογεωγραφική θέση της χώρας μας, δεν συνηγορούν για συνθήκες τρίτου υπογείου. Θα ήταν ίσως σημαντικό βήμα να το συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι.
Θα άξιζε ίσως να πληροφορηθούν πολλοί από εμάς το πως χειρίστηκε το θέμα ο Ραφαέλ Κορέα, Πρόεδρος του μακρινού Ισημερινού.
4. Ένα τέταρτο βήμα θα αποτελούσε η έντονη απαίτηση του λαού μας (μετά από στάθμιση όλων των προαναφερομένων), για άμεση τέλεση δημοψηφίσματος σε σχέση με κορυφαίες κοινωνικοπολιτικές επιλογές μας. Δηλαδή και εδώ το «ή παπάς ή ζευγάς» δυστυχώς ή ευτυχώς κολλάει!
5. Τέλος ένα πέμπτο βήμα, θα αποτελούσε η κοινωνικοπολιτικής φύσεως εξεύρεση και επιλογή των πολιτικο-διοικητικο-διαχειριστικά καταλληλότερων για τα κρίσιμα επόμενα βήματα της πορείας μας. Πιο απλά, αυτοί οι οποίοι θα αποδεχθούν την τιμή και ευθύνη της πρόκλησης, θα πρέπει να είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν δελεαστικές προτάσεις, εκβιασμούς και απειλές πολλών μαζί «μυστικών εταιρειών».
Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 2012
Γιώργος Μουστάκας
Συνταξιούχος Γεωπόνος-Γεωργοοικονομολόγος και ανεξάρτητος Αριστερός
