Δεν ήταν παρά ένα ακόμη χτύπημα στις αντοχές των πολιτών και μια υφαρπαγή των τελευταίων εναπομεινάντων αποθεμάτων υπομονής, με προφανή στόχο την καθυπόταξη των διαμαρτυρομένων αλλά και την υποβάθμιση σε ακόμη κατώτερα επίπεδα του βιοτικού επιπέδου, σε μια χώρα όπου το 25% και βάλε των κατοίκων της ζει ήδη στα όρια της φτώχειας. Δεν ήταν παρά μια ακόμη επίθεση στις συνειδησιακές ονειρώξεις των πιο ευφάνταστων πολιτών, που τρέφονται ακόμη από την αισιοδοξία και τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, μακριά από τις μνημονιακές παγίδες που εγκλωβίζουν πλέον στο σπίτι του τον κάθε υποψήφιο αγοραστή και καταναλωτή.
Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, για τους δικούς τους λόγους, επέλεξαν για μια ακόμη φορά να διαφωνήσουν on camera και να διασταυρώσουν τα ξίφη τους με τις εκατέρωθεν ανακοινώσεις για την τελική ατζέντα της συμφωνίας που μετέφερε στις Βρυξέλλες ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Επέλεξαν αυτή την οδό, άλλοι μαλακά και άλλοι σκληρά, λόγω του ότι έπρεπε να φανεί προς τα έξω πως κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν πόντους λίγο πριν την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Το επικοινωνιακό παιχνίδι που διαδραματίστηκε στις οθόνες το βράδυ της 8ης μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Φεβρουαρίου, δεν ήταν παρά μια ακόμη οπερέτα και ένα προκατασκευασμένο θρίλερ, γιατί έπρεπε να μάθει ο κόσμος πως σε τελική ανάλυση όλοι όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου έχουν τις καλύτερες προθέσεις για το μέλλον της χώρας. Εξού και οι διαφωνίες για την κύρια ή την επικουρική σύνταξη μεταξύ Σαμαρά και Παπανδρέου, αλλά και η «ποιητική» έξοδος του κου Καρατζαφέρη.
Η ατζέντα της νέας επέλασης στα οικονομικά τελικά συμφωνήθηκε παρά τις όποιες επιφυλάξεις, και το βάπτισμα του πυρός για την εξόντωση των νέων με τα εξευτελιστικά ημερομίσθια και τους μισθούς, δόθηκε πίσω από τις κονταρομαχίες για την τρίτη ηλικία, που κρεμάστηκε στην κυριολεξία από τα χείλη τους. Ήταν λοιπόν μια θαυμάσια οπερέτα και χωρίς άλλο μια ακόμη διεθνής επιτυχία των εν Ελλάδι πολιτικών ιθυνόντων. Αν ξημέρωνε κανείς στους δρόμους της πρωτεύουσας γύρω από το Κοινοβούλιο ή το Μέγαρο Μαξίμου, δεν θα παρατηρούσε παρά μια έντονη παγωμάρα στα πρόσωπα των περαστικών, που μετά την δραματική νύχτα της Τετάρτης προς Πέμπτη δεν έχουν τι άλλο να πουν και να εκφράσουν για τον γενικευμένο εξευτελισμό.
Τα νέα μέτρα που όλοι τους έκρυβαν επιμελώς ως τον άσο στο μανίκι ή μπαλαντέρ που θα ενισχύσει την πολιτική τους κερδοφορία, σερβιρίστηκαν ως μονόδρομος για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Και σα να μην τρέχει τίποτε λανσαρίστηκαν στις οθόνες από τους λαλίστατους αναλυτές, που και αυτοί από το μέτρημα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις έχασαν τον ειρμό τους. Όμως η επέλαση ξεκίνησε, το σήμα δόθηκε και η αγέρωχη Μέρκελ που δεν θέλει να βγάλει, λέει, την Ελλάδα από το ευρώ (λες και θα την έβγαζε) περίπου αναμάσησε τα περί «δικής μας ευθύνης» για την απομάκρυνση από την ευρωζώνη. Σαν όνειρο πέρασαν όλα λοιπόν από μπροστά μας και στο τέλος μείναμε εμείς και οι τύψεις μας. Τύψεις αναφορικά με το σε ποιους έχουμε εναποθέσει τις τελευταίες μας ελπίδες λίγο πριν τη νέα επέλαση. Συνειδησιακές ενοχές για τις επιλογές των πολιτικών προσώπων που υποθηκεύουν δανειακά το μέλλον των γενεών. Εμείς και ο νέος οικονομικός Γολγοθάς.
(phil.zaharis@gmail.com)
