Φθάσαμε στο σημείο μηδέν όπου όλα πλέον ισοπεδώνονται χωρίς επιστροφή, γιατί το πολιτικό σύστημα που εξέθρεψε τα σαΐνια της κοινοβουλευτικής πιάτσας, καταρρέει τώρα σαν τραπουλόχαρτο και οι γνωστοί – άγνωστοι επαΐοντες βολεύονται ήδη πίσω από τους αναξιόπιστους λόγους τους, τώρα που η χώρα κατέρρευσε μαζί με τα όποια υποστυλώματα της και η χρεοκοπία δεν αφήνει σταλαγματιά ανάπτυξης στο πέρασμά της. Το λέω αυτό γιατί περί νέων μέτρων ομιλούν οι στηρίζοντες την κυβέρνηση προκειμένου, λέει, να αποφευχθεί η χρεοκοπία, αλλά στην πράξη όχι απλά κλείνουν τις στρόφιγγες της ρευστότητας, παρά επιβάλλουν μέσω της τροϊκανής επιβολής και επιτήρησης τον νέο «brave new world», ελληνιστί την νέα αγοραστική πιάτσα που βρίθει ήδη από φαινόμενα ακατάσχετης κερδοσκοπίας για όσους έχουν ήδη πάρει το μήνυμα από την αγορά.
Το σημείο – μηδέν δεν έφθασε τυχαία ούτε ήταν κάτι μη αναμενόμενο. Και το ερώτημα σήμερα είναι: Υπάρχει ελπίδα; Θα δούμε παρακάτω. Όταν πριν από χρόνια έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες του ξένου τύπου, όπως για παράδειγμα τα γερμανικά περιοδικά «Stern» και «Spiegel» αποκάλυπταν στα ρεπορτάζ τους τις μαύρες τρύπες στις συναλλαγές των ελληνικών κυβερνήσεων, είτε αυτές αφορούσαν την κατασπατάληση αγροτικών επιδοτήσεων (την ευθύνη της οποίας δεν φέρουν μόνοι κάποιοι «πονηροί» αγρότες, κατά την προσφιλή τακτική των υπουργείων και των εποπτικών αρχών), είτε την αγορά γερμανικών υποβρυχίων, εδώ οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που εναλλάσσονταν στην εξουσία σφύριζαν αδιάφορα, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων υπόσχονταν διερεύνηση των καταγγελιών, που μεταφραζόταν σε μεταφορά ευθυνών προς την εκάστοτε κυβέρνηση μετά τις όποιες εκλογές.
Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή που ολοκλήρωσαν το οικονομικό θαύμα – παρωδία της Ελλάδας, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, που ακόμη και για αυτούς πρωτεύοντα ρόλο είχε το κέρδος και τίποτε άλλο (βλ. ανύπαρκτη συντήρηση – αξιοποίηση Ολυμπιακών εγκαταστάσεων – υποδομών κλπ), με την χρηματιστηριακή αποθέωση και παρακμή, που έστειλε στον άλλο κόσμο αρκετούς πολίτες και οδήγησε χιλιάδες άλλους να τεθούν υπό καθεστώς ψυχιατρικής παρακολούθησης, οι κυβερνήσεις αυτές λοιπόν αυτό που στην ουσία έκαναν, ήταν να προετοιμάσουν το έδαφος (έχοντας εμπεδώσει τα μηνύματα του «ένδοξου παρελθόντος των προηγούμενων δεκαετιών) για την οριστική ταφόπλακα της κυβέρνησης Παπανδρέου από το 2009 και μετά.
Οι πολίτες δυστυχώς – η πλειοψηφία των πολιτών – πανηγύριζε τα επιτεύγματα των «χρυσών», υποτίθεται, εποχών και καμάρωνε στα στάδια το Ολυμπιακό μεγαλείο της Ελλάδας, την γέννηση μιας νέας εποχής, μακράν της ψωροκώσταινας. Δυστυχώς την εποχή εκείνη ήταν που έμπαιναν τα θεμέλια για την σύντομη χρονικά κατάρρευση, αφού ούτε οικονομικός σχεδιασμός υπήρξε, ούτε κάποιο μεγαλεπήβολο αναπτυξιακό project έβαζε τις βάσεις για αθρόα προσφορά εργασίας σε κατά τα άλλα, πάντως, θεωρητικούς Γραικούς, που αναθεμάτιζαν την παρουσία των ξένων που τους έπαιρναν, τάχα, τις δουλειές, αλλά που στην πραγματικότητα αυτοί οι ξένοι είναι που αναστήλωσαν οικονομικά την Ελλάδα. Πέρασαν όμως οι χρυσές εποχές των Ολυμπιακών αγώνων και του ακατάσχετου χρηματιστηριακού κέρδους περί τα τέλη της δεκαετίας του ΄90, οι φούσκες έσκασαν, και η κατρακύλα προέκυψε όχι δια Παρθενογενέσεως, αλλά ως φυσική εξέλιξη, υπό τις ευλογίες των επόμενων κυβερνήσεων, που το μόνο που έκαναν ήταν να καταμετρούν στατιστικά τις εκάστοτε οικονομικές πληγές.
Όλα αναμενόμενα λοιπόν στην χώρα της ασυδοσίας, που για τον κο Πάγκαλο ευθύνονται και οι πολίτες (sic) και για τον κάθε ιθύνοντα νου, ακόμη και τα πιο φτωχά νοικοκυριά (tres sic). Σε τέτοιο σημείο φθάσαμε, να λοιδορούνται οι πολίτες για το γεγονός ότι κατάπιαν αμάσητη την πλούσια τροφή που τους παρεχόταν, που χόρτασαν ψωμί χωρίς να υποψιάζονται ποιοι τους σκάβουν το λάκκο, επειδή πολύ απλά δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τις στιγμές της ανείπωτης οικονομικής ηδονής, γιατί πρέπει να ευημερούν έστω και εικονικά μέσω των πιστωτικών καρτών και των εορτοδανείων! Το θράσος της κοινοβουλευτικής πιάτσας, που ανέφερα στην αρχή του άρθρου, ξεπερνά κάθε φαντασία και λογική, σε σημείο που πλέον να μην μπορεί κανείς να διακρίνει κάτι πίσω τα λεγόμενα των κομμάτων εξουσίας.
Οι πολίτες πάντως φαίνεται πως αντιδρούν και δεν πριμοδοτούν πλέον τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν είναι τυχαία η θεαματική αύξηση των ποσοστών της ΔΗΜΑΡ, ούτε ευρύτερα της Αριστεράς και των Οικολόγων – Πράσινων. Υπάρχει ελπίδα στον τόπο αναφορικά με το πολιτικό σκηνικό; Μπορεί κανείς να ποντάρει σε άλλα πολιτικά σχήματα που κομίζουν νέα μηνύματα; Πιστεύω πως ναι. Μέσα σε τούτη την καταχνιά, πίσω από το πολιτικό σκοταδισμό του 2012, ξεπροβάλλει το όραμα των πολιτών για μια νέα Ελλάδα, δημιουργική και αισιόδοξη. Ίσως αργήσουμε πολύ, ίσως χρειαστεί να περάσουν γενεές και γενεές, η ελπίδα όμως μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η οικονομική χρεοκοπία της χώρας σήμανε την πολιτική χρεοκοπία του δίπολου εξουσίας. Μέσα από την κατάρρευση των σαθρών υποδομών του ανελέητου πλουτισμού, αναδύεται ένα μεγάλο κίνημα πολιτών που επιθυμεί μια άλλη ζωή, έναν νέο «brave new world». Οι βάσεις έχουν ήδη μπει.
Η συμμετοχή των πολιτών ξεπερνά κάθε προσδοκία στις μεγάλες πόλεις και τα χωριά. Οι ντελάληδες δεν διαλαλούν πλέον τους υποψηφίους της κάθε εκλογικής περιφέρειας. Έχουν άλλο προσανατολισμό. Έχουν άλλο σκοπό. Το λέω αυτό γιατί περί νέων σκληρών μέτρων ομιλούν εκ νέου στην κυβέρνηση και για επαίσχυντη λιτότητα σιγοψιθυρίζουν. Οι ντελάληδες όμως αυξήθηκαν στις γειτονιές και τα στενά των μεγαλουπόλεων, στα καφενεία και τα σοκάκια των χωριών, που κάποτε χωρίζονταν από κομματικές γραμμές. Και ήταν μετρημένοι αυτοί οι ντελάληδες και γνωστοί από την κομματική τους ταυτότητα. Σε αντίθεση με το σήμερα όπου την θέση τους έχουν πάρει αμέτρητοι πολίτες, που ενωμένοι πέρα από διαχωριστικές γραμμές, βροντοφωνάζουν πως «δεν πάει άλλο», καταγγέλλοντας την γενικευμένη κοροϊδία. Αυτοί που θα φτιάξουν εκ νέου τα οικονομικά υποστυλώματα της χώρας, σε πείσμα του κάθε ανελέητου και καταστροφικού μνημονίου. Από το σημείο – μηδέν και μετά, που πλήττει ασύστολα αλλά όχι ανεπανόρθωτα την υπόληψη ενός ολόκληρου λαού.
Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
