Είναι απόλυτα εξοργιστικό αλλά παρά ταύτα όλοι ανέμεναν, μέχρι και τώρα που γράφεται το παρόν άρθρο, τις αποφάσεις για τον 13ο και 14ο μισθό και τα νέα μέτρα που αφορούν και περαιτέρω μείωση του εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων κατά 25%. Είναι επιεικώς τουλάχιστον μη αποδεκτό που εν έτη 2012 έγιναν και γίνονται συναντήσεις των κοινωνικών εταίρων για τη διασφάλιση ή μη των μισθών και δώρων, σε μια χώρα που οι πολίτες της στην κυριολεξία κρέμονται από τα χείλη του πρωθυπουργού για το αν προχωράμε σε μια άλλη εποχή ή πολύ απλά το μόνο που γίνεται είναι μόνο να συντηρείται το κλίμα αισιοδοξίας και με τις αλλεπάλληλες περικοπές από μέρα σε μέρα να γίνεται προσπάθεια εξασφάλισης μόνο των στοιχειωδών μέσων επιβίωσης.
Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς όταν επιδιώκεται απλώς να συντηρηθεί ο κόσμος με μικρές παροχές στην κατάσταση λίγο πριν την ολική κατάρρευση, ακροβατώντας στο σχοινί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ανάμεσα στην χρεοκοπία και την πτώχευση, χωρίς το παραμικρό ίχνος ευαισθησίας από τους εταίρους για το αν αυτός ο λαός υπέφερε επί πολλά χρόνια, παρά τον εικονικό πλουτισμό ορισμένων κοινωνικών τάξεων που δεν επιβεβαίωναν τον κανόνα της φτώχειας σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού. Εκεί φθάσαμε σήμερα με τις ολέθριες ασκούμενες πολιτικές αλλά και τις συνεχιζόμενες λιτότητες. Να παζαρεύει η κυβέρνηση πως θα διατηρηθούν τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και οι συναντήσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηγών να αποσκοπούν ουσιαστικά στην παράταση των βασάνων, μια πολιτική που επιβάλλεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ χωρίς πολλά λόγια και ενστάσεις προκειμένου να διατηρηθεί το καθεστώς της δανειακής σύμβασης με κάθε τρόπο και μέσο, και με αυτό που επανειλημμένως έχω τονίσει περί της διατήρησης των στοιχειωδών παροχών σε πολίτες που έχουν ανεπανόρθωτα πληγεί από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν ευκαιρίες στην εκάστοτε κυβέρνηση – συνεργασίας την λένε τώρα – να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην.
Οι συναντήσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά και των εταίρων ή της τρόικα γίνονται πλέον σε πιο συχνή βάση και οι ειδήσεις παραλλάσσονται αναλόγως των στοχευμένων αποφάσεων των μεγάλων της ευρωζώνης. Και δεν εννοώ παρά την Γερμανία και την Γαλλία που από καιρό έχουν τα ηνία και δίνουν οδηγίες για το πώς θα ξημερώσει η επόμενη μέρα για όλους αυτούς που χρωστούν. Αισθάνεται κανείς ότι στην χώρα του πάλαι ποτέ άκρατου πλουτισμού ορισμένων κοινωνικών τάξεων, είτε μέσω χρηματιστηρίου είτε μέσω των γνωστών «παραθύρων» που άφηναν τα αναπτυξιακά προγράμματα για εύκολο δανεισμό και ανοιχτή ημερομηνία απόσβεσης του χρέους, το μόνο που γίνεται πια είναι μονάχα να δίνονται αόριστες υποσχέσεις πως από κάποια χρόνια και μετά θα επανέλθει η ανάπτυξη και θα προσφερθούν εκ νέου ευκαιρίες ανόδου του οικονομικού επιπέδου δια μέσω άγνωστων προοπτικών και μη καθορισμένων επενδυτικών σχεδίων, από όλους αυτούς που τώρα κόπτονται πως αυτό που προέχει τώρα είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας με κάθε τίμημα και κόστος.
Αν μπορεί να δει κανείς κάτι καλό σε αυτή την κατάσταση είναι ότι πολλοί που κερδοσκοπούσαν από τα γνωστά κανάλια εισροής χρημάτων, τώρα σιωπούν στην καλύτερη περίπτωση ή απλά περιμένουν την επόμενη μέρα μετά τις αποφάσεις της τρόικα. Μη νομίζετε όμως ότι οι αετονύχηδες δεν καραδοκούν και πάλι με την πρώτη ευκαιρία να πλουτίσουν. Ούτε ότι είναι τόσο αφελείς για να πιστέψουν πως οι εποχές της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας πέρασαν ανεπιστρεπτί. Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι απλά μια ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους και η αναμονή για την ανεύρεση νέων μεθόδων διείσδυσης στον εύκολο πλουτισμό μέσω λαδωμάτων και οργιαστικών μεθόδων καπαρώματος υπαλλήλων – κυρίως δημοσίων – σε θέσεις κλειδιά, που σχετίζονται με την χρηματοδότηση έργων από τα εναπομείναντα αναπτυξιακά προγράμματα της μαύρης αυτής εποχής. Και λέω πως ναι, υπάρχουν ακόμη και συνεχίζονται ακατάπαυστα οι παράνομες συναλλαγές στο Δημόσιο ή αλλού και οι αλλεπάλληλες προμήθειες μεσαζόντων και καλοθελητών για την πριμοδότηση των επιχειρηματικών σχεδίων που προέρχονται, είτε από ξέπλυμα χρήματος, είτε από διάφορες άλλες σκοτεινές πηγές.
Είναι ιδιαζόντως εξοργιστικό λοιπόν να συνεχίζουν κάποιοι να κερδοσκοπούν στις πλάτες της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού από την μία, και από την άλλη πολιτικοί, σημαίνοντες επιχειρηματίες και μεγάλες εταιρείες, να προβαίνουν σε μαζικές απολύσεις, σε περιστασιακή απασχόληση και αλλόκοτες επιβαλλόμενες, εκβιαστικές συμβάσεις εργασίας – επιχειρηματικές τις λένε τώρα – προκειμένου να ισοσκελιστούν τάχα τα έξοδα με τα έσοδα, λόγω της θεματικής πτώσης του τζίρου που επέφερε λιγότερα κέρδη. Και για τους μεγάλους – να ξέρετε – λιγότερα κέρδη σημαίνει λιγότερη δουλειά και θεαματική αύξηση των απολύσεων. Εν ολίγοις, όλοι μιλούν για κρίση και λόγω αυτής επιβάλλουν τον νέο εργασιακό Μεσαίωνα. Κάτι σοβαρό γίνεται λοιπόν εν μέσω όλης αυτής της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Τα εργασιακά δεδομένα αλλάζουν άρδην και όλοι περιμένουν την επόμενη μέρα, που μάλλον προβλέπεται οδυνηρή για την πλειοψηφία των πολιτών. Είναι όλοι όμως; Ή πολύ απλά κάποιοι επιθυμούν διακαώς την παράταση της κρίσης γιατί στην ουσία κερδοσκοπούν;
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να συναλλάσσεται με τους εταίρους και αξιώνει υπομονή. Οι πολιτικοί αρχηγοί που την στηρίζουν, επιμένουν πως πρέπει να εφαρμοστούν νέα μέτρα, παρά τις εικονικές τους διαφωνίες. Είναι απόλυτα εξοργιστικό, φίλες και φίλοι, αλλά κανείς δεν μπορεί παρά να μελαγχολήσει που εν έτη 2012 βασικά εργασιακά δικαιώματα όπως ο 13ος και 14ος μισθός γίνονται αντικείμενο διαπραγματεύσεων με αυτούς που λένε πως η Ελλάδα πρέπει να πληρώνει εις το διηνεκές. Και ακόμη πιο οδυνηρό, όταν πανηγυρίζοντας οι της κυβέρνησης συνεργασίας, μας διαμηνύουν ότι οι εταίροι μάλλον μας εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης.
Φίλιππος Zάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
