Δεν μπήκε και με τους καλύτερους οιωνούς το 2012. Η κρίση στις σχέσεις του Ιράν με την Δύση καλά κρατεί, οι αιματηρές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία συνεχίζονται, το ευρώ εξακολουθεί την συνεχή πτωτική του πορεία και η αμερικανική επέλαση προς εξασφάλιση πρώτων υλών αλλά και δημιουργίας διεξόδου από τα χρέη που εδώ και χρόνια μαστίζουν την χώρα. προχωρά ασταμάτητα χωρίς φραγμούς και εμπόδια. Πιο σημαντική όσο και επικίνδυνη η κατάσταση στην Μέση Ανατολή, με την στρατιωτική επίδειξη της ιρανικής πολεμικής μηχανής, την απειλή για αποκλεισμό των στενών του Ορμούζ, ένα κομβικό σημείο που λειτουργεί ως ένα από τα πιο σημαντικά περάσματα για το διεθνές εμπόριο, και τις τεταμένες σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας, συν την αστάθεια στην Αίγυπτο.
Μια πιθανή στρατιωτική αναμέτρηση Ιράν – Δύσης με την εμπλοκή και του Ισραήλ, θα προκαλούσε ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες στην σταθερότητα και την ασφάλεια. Και δεν είναι μόνο αυτή η περιοχή που κινδυνεύει με ανάφλεξη. Είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες που αναμένεται να πλήξουν πολλά σημεία εντός και εκτός Μέσης Ανατολής, η πυροδότηση επιπρόσθετων αναταραχών στις προαναφερόμενες χώρες αλλά και ο κίνδυνος χρήσης ακόμη και «περιορισμένων» πυρηνικών όπλων για την καταστροφή των πυρηνικών εργοστασίων του Ιράν. Κανείς δεν θέλει να φανταστεί το σενάριο της στρατιωτικής εμπλοκής του Ισραήλ και ότι αυτή θα σήμαινε για την ειρήνη και σταθερότητα της Μέσης Ανατολής.
Ουδείς δεν θα ήθελε να σκεφθεί το σενάριο της γενικευμένης σύρραξης που θα επακολουθήσει, με την επαναδραστηριοποίηση των ένοπλων οργανώσεων στα σύνορα του Ισραήλ με τον Λίβανο, και την πυροδότηση οργίλων αντιδράσεων από Παλαιστινιακής πλευράς. Τα έχουν ζυγίσει όλα αυτά οι Αμερικανοί πριν κάνουν το ολέθριο λάθος να επέμβουν στρατιωτικά κατά του Ιράν; Έχουν σταθμίσει τις συνέπειες και επιπτώσεις από ενδεχόμενη χρήση βίας; Το 2012 δεν μπήκε και τόσο αισιόδοξα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την Ιρανική κρίση. Πρόκειται πλέον ανοιχτά για την πρώτη εστία πολεμικής σύρραξης που αναμένεται εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, με τις κατηγορίες σε βάρος του Ιράν ότι προσπαθεί εδώ και πολύ καιρό να παρασκευάσει ατομική βόμβα και τις επανειλημμένες απειλές της Δύσης ότι θα πλήξει στρατιωτικά τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του. Ο Αχμαντινετζάντ βέβαια, αγνοεί επιδεικτικά την απειλή αυτή, δοκιμάζοντας από την μια την εκτόξευση πύραυλων μέσου βεληνεκούς ιρανικής κατασκευής, και προσπαθώντας από την άλλη να κερδίσει χρόνο αναφορικά με την επιβολή των κυρώσεων σε βάρος της χώρας του, με την αποδοχή διενέργειας ελέγχου στα πυρηνικά του εργοστάσια .
Μιλάμε για μια επανάληψη των γεγονότων που προηγήθηκαν των επιχειρήσεων κατά του Ιράκ αρχές δεκαετίας ΄90 αλλά και το 2003. Απειλή για περιορισμένα χτυπήματα, αεροπορικές επιδρομές με την συμμετοχή και ισραηλινών πολεμικών αεροσκαφών αλλά και κλιμάκωση της κρίσης μέσω κατηγοριών για κατοχή πυρηνικών όπλων. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απλά τώρα οι κατηγορίες αφορούν πυρηνικά όπλα, την στιγμή που για το Ιράκ έκαναν λόγο για χημικά. Στο τέλος βέβαια είδαμε το κατά πόσο επαληθεύτηκαν οι εκθέσεις της CIA, και που στόχευε η επέμβαση στο Ιράκ. Έλεγχος των πετρελαϊκών αποθεμάτων και φυσικού αερίου; Μα φυσικά. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος ο στόχος. Στην περίπτωση του Ιράν, το γεγονός και μόνο ότι μιλάμε για τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου αλλά και την δημιουργία μιας ζώνης – αναχώματος κατά της ρωσικής ενεργειακής επέλασης ουσιαστικά αποτελεί την βασική αιτία των αμερικανικών ενεργειών, που ενώ ακόμη δεν έχουν ξεμπλέξει με το Αφγανιστάν και τους Ταλιμπάν, βιάζονται να προκαλέσουν μια νέα κρίση.
Βασικό δεδομένο στην όλη ιστορία είναι τα τεράστια αμερικανικά χρέη που συσσωρεύονται εδώ και χρόνια και που όταν ξεπερνούν κάθε λογική, ξεκινούν οι στρατιωτικές επεμβάσεις και η δημιουργία εστιών κρίσης. Με αυτό τον τρόπο οι Αμερικανοί αντλούν από άλλες περιοχές σε είδος και σε αποθέματα, προκειμένου να ξεχρεώνουν μέρος των οφειλών τους προς διάφορες χώρες. Αυτά αν αναλογιστεί κανείς, δεν θα απορήσει για τους λόγους που οι Αμερικανοί δημιουργούν τις κρίσεις που συνδέονται άμεσα με την κατάρρευση της οικονομίας τους.
Μπροστά μας λοιπόν το 2012, που από την πρώτη στιγμή δεν αφήνει περιθώρια πως θα είναι ειρηνικό. Η χώρα μας θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική αναφορικά με την παροχή βοήθειας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, μια βοήθεια που θα ζητηθεί το αμέσως ερχόμενο χρονικό διάστημα. Μια χώρα που ενώ βρίσκεται σε σοβαρή οικονομική κρίση, θα χρησιμεύσει ως βάση για τις εξορμήσεις κατά του Ιράν. Ας όψονται λοιπόν όλοι όσοι προέβλεψαν πως το μόνο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από το 2012 και μετά είναι η παραμονή ή η έξοδος από το ευρώ. Και όλοι όσοι επικέντρωσαν το ενδιαφέρον τους στο δανεισμό και το μνημόνιο, μη υπολογίζοντας πως γύρω μας η ζωή συνεχίζεται με ταραχές, βία, στρατιωτικές επιδρομές και εξεγέρσεις. Πως με λίγα λόγια, η Ελλάδα ως χώρα σταθμός στην Μεσόγειο κατέχει γεωπολιτικά μια στρατηγική θέση εις ότι αφορά τις μιλιταριστικές εκστρατείες των Δυτικών. Με ότι αυτό συνεπάγεται για την ισορροπία και την ειρήνη στην εύφλεκτη αυτή περιοχή του πλανήτη, όπου βία και πόλεμοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κάθε λογής οικονομικών τραστ. Μια περιοχή ανήσυχη και γεμάτη απρόβλεπτα συμβάντα.
Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)
