Ημερίδα για ένα θέμα που αποτελεί «ταμπού» για την κοινωνία μας, την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ατόμων που πάσχουν από ψυχικά νοσήματα, πραγματοποιήθηκε στην Ξάνθη με πρωτοβουλία του Συλλόγου Οικογενειών και Φίλων για την Ψυχική Υγεία Σερρών( Σ.Φ.Ψ.Υ.) Νομού Σερρών.
Την Παρασκευή 27 Απριλίου 2007, στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Ξάνθης πραγματοποιήθηκε ημερίδα στα πλαίσια του ‘ Καραβανιού της Αλήθειας’ που αποτελεί μια εκστρατεία ενημέρωσης και προσπάθειας αποστιγματισμού των ατόμων με ψυχικά νοσήματα και γίνεται υπό την αιγίδα του Σ.Ο.Φ.Ψ.Υ. Νομού Σερρών.
Η ημερίδα
Στην ημερίδα παραβρέθηκαν ο Διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης Κ. Αντωνακάκης, εκπρόσωποι του Μητροπολίτη Ξάνθης και του Διοικητή του Δ΄ Σώματος Στρατού και αρκετοί ξανθιώτες. Συντονιστής ήταν ο ψυχίατρος Γ. Αστρινάκης και συμμετείχαν επιστήμονες απ’ όλη την Ελλάδα που κατέθεσαν την άποψή τους για τα ψυχικά νοσήματα καθώς και αποτελέσματα ερευνών που έχουν πραγματοποιηθεί σε όλη τη χώρα.
Τα θέματα που απασχόλησαν τους συμμετέχοντες ήταν: «Στίγμα- Κοινωνικός αποκλεισμός», «Προσωπικές σχέσεις», «Σεβασμός ή προστασία», «Ψυχοεκπαίδευση της οικογένειας», Εύρεση εργασίας, εργασιακή υποστήριξη», «Η ιδέα της Αυτοβοήθειας στα Χανιά» ενώ έγινε και προβολή ταινίας με θέμα την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και η ημερίδα έληξε με συζήτηση.
Ένας δραστήριος Σύλλογος
Ο Σύλλογος Οικογενειών και Φίλων για την Ψυχική Υγεία Ν. Σερρών, στου οποίου τα μέλη ανήκει και η πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση της εκστρατείας ενημέρωσης ‘Καραβάνι της Αλήθειας’, είναι ένας απ’ τους έξι συλλόγους που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα και προσπαθεί να ενημερώσει και να βοηθήσει τις οικογένειες των ατόμων με ψυχικά νοσήματα.
Ζητήσαμε απ’ την Πρόεδρο κ. Λένα Νομίδου να μας ενημερώσει για τη δραστηριότητα του Συλλόγου και μας ανέφερε τα εξής: «στόχος του ‘Καραβανιού’ είναι να σπάσουμε τη σιωπή και να μιλήσουμε ανοιχτά και να τους ανακουφίσει κι έτσι να βοηθήσουν τα άτομά τους ουσιαστικά. Ο Σύλλογός μας ιδρύθηκε το 1998, προέκυψε απ’ την αγωνία κάποιων οικογενειών που είχαν μέλη που έπασχαν από ψυχικά νοσήματα, για το τι μέλλει γενέσθαι με κάποια προβλήματα που αντιμετώπιζαν λόγω έλλειψης δομών εξυπηρέτησης κτλ κι έτσι σιγά σιγά είχε μια ανοδική πορεία. Είμαι κι εγώ μητέρα ατόμου που πάσχει από σχιζοφρένεια, βιώνω καθημερινά εδώ και είκοσι χρόνια το πρόβλημα και σαφώς καταλαβαίνω τις οικογένειες που κλείνονται στη σιωπή τους και δύσκολα ανοίγονται. Είναι μια διαδικασία που σε βάζει σ’ ένα κύκλο συναισθημάτων και καταστάσεων που δυσκολεύεσαι να τις ξεπεράσεις και λόγω κοινωνικού στιγματισμού. Δε θέλεις να δεχθείς ότι συμβαίνει σένα αυτό, δε θέλεις να το μάθουν παραέξω και κλείνεσαι σ’ έναν φαύλο κύκλο».
«Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη»
Στην ερώτηση πώς μπορεί να βοηθήσει η δημοσιοποίηση το άτομο αλλά και την οικογένειά του, η κ. Νομίδου μας απάντησε: «η δημοσιοποίηση βοηθάει πρώτα απ’ όλα τον ίδιο που το βγάζει από μέσα του αφού είναι γνωστό ότι ‘μοιρασμένη χαρά είναι διπλή χαρά και μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη’. Αποφορτίζεσαι απ’ το πρόβλημα όταν το μοιράζεσαι αφού δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ το να κρύβεσαι. Πρόκειται για ένα συναίσθημα χειρότερο κι απ’ την αρρώστια. Κάποια πράγματα φαίνονται και ο στρουθοκαμηλισμός δε μπορεί να λύσει το ζήτημα ούτε και να βοηθήσει. Η δημοσιοποίηση βοηθάει και γιατί δέχεσαι τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και απομακρύνει την περιέργεια που σε εγκλωβίζει. Μέσα στους Συλλόγους υπάρχουν και ομάδες εκπαίδευσης αλλά και με την ανταλλαγή εμπειριών μαθαίνουν να λειτουργούν πιο σωστά αλλά και ακούγοντας άλλες περιπτώσεις, καταλαβαίνουν το μέγεθος του προβλήματος, μικρότερο ή μεγαλύτερο».
Για την αποδοχή του Συλλόγου απ’ την κοινωνία η Πρόεδρος μας ανέφερε: «στις Σέρρες ο Σύλλογός μας στηρίζεται πολύ απ’ τους κατοίκους που αγκαλιάζουν τις δραστηριότητές μας. Ξεκινήσαμε με μια ημερίδα το Νοέμβριο και απ’ το ενδιαφέρον που υπάρχει και σε άλλες περιοχές της χώρας, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ‘καραβάνι’. Οι ειδικοί μιλούν πολλές φορές για μας χωρίς εμάς. Στο ΄καραβάνι’ μιλούν οι ίδιοι που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κι αφού βρήκαμε χορηγό, θέλουμε να βγάλουμε τον κόσμο απ’ τη σιωπή του. Αναπτύξαμε μια μονάδα στις Σέρρες όπου μπορούν να περνούν με διάφορα δρώμενα και δραστηριότητες και φροντίζουν οι ίδιοι οι πάσχοντες με τον χώρο, πραγματοποιούμε εκθέσεις των έργων τους στην κεντρική πλατεία της πόλης και γενικώς προσπαθούμε να δείξουμε και σ’ εκείνους και στην κοινωνία ότι είναι κανονικά άτομα που απλώς πάσχουν από μια ασθένεια η οποία ελέγχεται με την ιατροφαρμακευτική αγωγή».
Κλείνοντας η κ. Νομίδου μας δηλώνει ότι υπάρχει μια βοήθεια απ’ την πολιτεία αλλά κυρίως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι αυτή που στηρίζει τον Σύλλογο και τονίζει την ανάγκη επαναδραστηριοποίησης των ανενεργών συλλόγων που υπάρχουν στην Ελλάδα αλλά και τη δημιουργία νέων.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
