Στο καινούργιο του βιβλίο, “Το μεγάλο σχέδιο, (2010)”, ο διάσημος Φυσικός Στίβεν Χόκινγκ (Stephen Hawking), που συνέγραψε μαζί με τον επίσης Φυσικό Λέοναρντ Μλοντίνοβ (Leonard Mlodinow), περιγράφει τις νέες και παλαιές Θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το σύμπαν και τούς νόμους που διέπουν την γένεση και ύπαρξή του. Θαλής, Πλάτων, Αριστοτέλης, Αρχιμήδης, Κοπέρνικος, Νεύτων Αϊνστάιν, και πολλοί άλλοι, Θεωρία των Κβάντων και των Χορδών, όπως και η Θεωρία – Μ έχουν την θέση τους σ αυτήν την αρκετά προσιτή σε όλους προσπάθεια εξήγησης πολύπλοκων πραγμάτων.
Αυτό όμως που έδωσε σε πολλούς στόχο κριτικής, είναι που o Χόκινγκ σ’ αυτό του το έργο αναφέρεται στην δημιουργία του κόσμου και την αντιμετωπίζει σύμφωνα με την επιστημονική παρατήρηση και Θεωρία, βγάζοντας από την μέση την μεσολάβηση ενός όντος που οι Θρησκείες εφεύραν και αποκαλούν Θεό. Γράφει λοιπόν ο Χόκινγκ: „ Όπως ο Δαρβίνος και Ουάλας (Darwin και Wallace) εξηγούσαν, ότι αυτό το φαινομενικά θαυμάσιο σχέδιο των μορφών ζωής, δημιουργήθηκε χωρίς ίσως την επέμβαση ενός υψηλότατου Όντος , προσπαθεί το σχέδιο “τα πολλά Σύμπαντα” (Multiuniversums), να εξηγήσει την ακριβή αλληλοεπίδραση των φυσικών νόμων, χωρίς να βάλουμε σε κόπο έναν καλοκάγαθο Δημιουργό, ο οποίος έπλασε το Σύμπαν προς όφελός μας. “ Σελίδα 163 και στην συνέχεια, “επειδή υπάρχει ένας νόμος όπως αυτόν της βαρύτητας, μπορεί και γεννιέται από το Τίποτε το Σύμπαν. Αυθόρμητη γέννηση είναι η αιτία γιατί κάτι Είναι και όχι απλώς Τίποτε. Γιατί υπάρχει το Σύμπαν, γιατί υπάρχουμε εμείς; Δεν είναι ανάγκη να κοπιάσουμε έναν Θεό σαν τον πρώτο κινητή, που άναψε το Φως και έβαλε το Σύμπαν σε τροχιά.” Σελίδα 177.
Το κύριο επιχείρημα πού αντιθέτουν οι εκπρόσωποι τής θρησκείας είναι ότι ο Χόκινγκ σε βιβλίο πού αφορά τις θετικές επιστήμες, ανακατεύει και την θρησκεία ενώ είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. “Άλλο είναι να μιλάμε για ύλη, για άτομα, ενέργεια, μαθηματικές εξισώσεις κτλ. και άλλο για θρησκευτικές έννοιες, άγιο πνεύμα, θεός, πίστη”. Με άλλα λόγια απαιτούν οι υπερασπιστές τής θρησκείας, από την μια μεριά ο άνθρωπος να διασπαστεί σε έναν πού δέχεται την επιστήμη και σε έναν πού δεν την δέχεται. Αλλά η λογική λέει ότι δεν μπορεί να γίνονται και τα δύο. Αν ακολουθήσει κανείς την θρησκεία η οποία λέει ότι ο θεός έπλασε τον κόσμο, τον Αδάμ και την Εύα πριν από 5-6 χιλιάδες χρόνια και τον τοποθέτησε στον παράδεισο, δεν μπορεί ταυτόχρονα να ακολουθήσει και αυτό πού λέει η επιστήμη ότι ο άνθρωπος εξελίχθηκε σ αυτό το “τέρας” νοημοσύνης από χαμηλές μορφές ζωής πριν από εκατομμύρια χρόνια, να μην πούμε δισεκατομμύρια, όπως δείχνουν απολιθώματα οργανισμών.
Είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι οι μπόνομπο και χιμπατζήδες και γορίλες και ουρακοτάγκοι είναι ένα είδος ξαδέλφια των ανθρώπων. Οι μπόνομπο μοιράζονται το 99,6 % τής γενετικής του αλληλουχίας με τον χιμπατζή και το 98,7 % με τον άνθρωπο. Αυτά πού στην ουσία αναφέρει ο Χόκινγκ, δεν είναι και τόσο καινούργια γιατί μπορούσε να τα διαβάσει κανείς και πριν από 15 χρόνια στο βιβλίο τού γερμανού φυσικού Χέννινγκ Γκένς (Henning Genz), Η ανακάλυψη τού Τίποτε, Κενό και Πληρότητα στο Σύμπαν, (1994), με μια πιο εμπεριστατωμένη αναφορά σε όλα τα πειράματα πού γίνανε ανά τούς αιώνες μέχρι σήμερα, και πού ένα πολύ βασικό συμπέρασμα, είναι ότι δεν υπάρχει κενό (Vakuum), ακριβώς όπως δίδασκε ο Αριστοτέλης, σε αντίθεση με τον Δημόκριτο, ο οποίος δίδασκε ότι υπάρχουνε μονάχα τα άτομα και το κενό μεταξύ τους.
Απλουστευμένα: στο σύμπαν είναι διάχυτη μια ενέργεια και άυλα υποσωματίδια, που από ανάγκη, ενώνονται σε σωματίδια, σε άτομα υδρογόνου και έτσι παίρνουν το δρόμο για την δημιουργία των άλλων στοιχείων, όπως ήλιον, άνθρακα, οξυγόνο, σίδηρο, νικέλιο κτλ.. σύμφωνα με τούς τέσσερες φυσικούς νόμους, τής βαρύτητας, τού ηλεκτρομαγνητισμού, τής ασθενής πυρηνικής, και τής ισχυρής πυρηνικής, πού κυριαρχούν σ αυτό το σύμπαν.
Η θρησκεία δεν παραδέχεται το πείραμα στο οποίο βασίζεται η επιστήμη. Η θρησκεία δεν έχει θεωρία για πειραματική επαλήθευση όπως η επιστήμη. Η θρησκεία βασίζεται στην αγνωσία τού πρωτόγονου ανθρώπου, ο οποίος μη μπορώντας ακόμα να εξηγήσει το φυσικό του περιβάλλον και πώς αυτό δημιουργήθηκε, κατέφυγε στους μύθους και από εκεί στην θρησκεία, αποδίδοντας την δημιουργία σε μια δύναμη έξω από τον ίδιο και τον ονόμασε Θεό. Πολλά ήταν όμως αυτά που δεν μπορούσε να εξηγήσει κι έτσι γεννήθηκαν οι πολλοί Θεοί και φυσικά η μεγαλύτερη δύναμη της φύσης, η αστραπή, έδωσε και τον πιο δυνατό θεό, τον Δία. Αυτόν τον δυνατό Θεό με την αστραπή τον συναντάμε στους Αβογυρίνους της Αυστραλίας (Μαμαραγκάν) όπως και στους Ίνκας, Αζτέκους και Μάγιας (Απού Κατικίλ κτλ ) της Αμερικής και σε πολλούς άλλους λαούς.
Η θρησκεία θέλει να αλλάξει την φύση με την προσευχή, ενώ η επιστήμη αλλάζει την φύση με την γνώση εκμεταλλευόμενη τούς ίδιους τούς φυσικούς νόμους και την εργασία. Η επιστήμη με την πείρα και παρατήρηση δημιουργεί και ολοκληρώνει Θεωρίες πού πειραματικά προσπαθεί να τις επαληθεύσει. Από αρχαιοτάτων χρόνων αυτή η μέθοδος έδωσε τρανούς επιστήμονες όπως τον Αρίσταρχο, Αρχιμήδη, Ευκλείδη και τόσους πολλούς άλλους. Στα νεώτερα χρόνια σαν παράδειγμα την Θεωρία τής Βαρύτητας τού Νεύτωνα (Isaak Newton), την Θεωρία τής Σχετικότητας του Αϊνστάιν (Albert Einstein), πού επαληθεύτηκε πολλά χρόνια αργότερα.
Οι παρατηρήσεις του Εντγουϊν Χάμπλε (Edwin Hubble) το 1929 ότι οι Γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον, οδήγησαν στην Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Τα κατορθώματα τής επιστήμης από τότε μέχρι σήμερα μονάχα στον τομέα τής Αστρονομίας και τής τεχνολογίας πού αναπτύχθηκε γι αυτήν, έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία. Τηλεσκόπια σαν αυτό του Herschel και του Hubble βλέπουν εκατομμύρια χρόνια μακριά μέσα και έξω από τον Γαλαξία μας. Δορυφόρος Voyager I πέρασε τα όρια τού δικού μας ηλιακού συστήματος. Πείραμα με την τελειότερη μηχανή πού κατασκευάστηκε ποτέ, τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) στο CERN, όπου υπάρχουν ενδείξεις περί υπάρξεως υποσωματιδίου Higgs που δίνει μάζα στα άλλα άυλα υποσωματίδια.
Εάν ο Χόκινγκ έκανε μια αναφορά μονάχα, ένας άλλος επιστήμονας ο διάσημος εξελικτικός Βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkings), ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός με το βιβλίο του, „Το εγωιστικό γονίδιο“, σε ένα από τα τελευταία του βιβλία, “Η περί θεού αυταπάτη”, δεν αναφέρεται μονάχα αλλά κάνει τον Θεό, την Βίβλο και γενικά την θρησκεία, αντικείμενο των σκέψεών του και σε πολλά σημεία πάει με την πίστη προς τον θεό αρκετά σκληρά στο δικαστήριο. Ο Ντόκινς απορεί με την σημερινή προσήλωση τού κόσμου σε έναν Θεό βίαιο, εκδικητικό, εγωιστή και με παράθεση από αποσπάσματα από την Βίβλο, με τα οποία αποδεικνύει ότι δεν ήταν ποτέ τόσο καλοκάγαθος όπως τον παρουσιάζουν οι θρησκείες. Το “αγαπάτε αλλήλους” αναιρείτε από το “δεν ήρθα για να φέρω την ειρήνη κτλ”. Ο Ντόκινς υποστηρίζει ότι σχεδόν βέβαια δεν υπάρχει ένας υπερφυσικός δημιουργός και ότι η θρησκευτική πίστη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ψευδαίσθηση, ως μια ψευδής εμμονή και πεποίθηση.
Τέλος στο ερώτημα, από πού αντλεί η Επιστήμη την δύναμή της, ήδη αποφάνθει ο Αριστοτέλης: από την φύση μας. “Πάντες άνθρωποι τού είδέναι όρέγονται φύσει”. Ενώ στο από πού αντλεί η θρησκεία την δύναμη της, δύσκολα μπορεί να δοθεί μια ικανοποιητική απάντηση. Πιστεύουμε, μαζί με πολλούς άλλους, ότι είναι η πίστη σε μια μεταθανάτια αιώνια ζωή. Αυτός ο μύθος κατέληξε στην μεγαλύτερη εφεύρεση εξαπάτησης τού ανθρώπου. Ο Φόβος της τιμωρίας και η φαντασίωση σωτηρίας από μια κόλαση δαντεϊκού τύπου, δίνει στην θρησκεία το απαραίτητο δυναμικό. Ναι μεν παράλογο, αλλά ο κόσμος θέλει να σωθεί, να ζήσει αιώνια σαν πνεύμα, δηλαδή σαν αέρας, άμορφος χωρίς οντότητα. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Η θρησκεία εκμεταλλεύεται αυτήν την φυσική τάση κάθε θνητού όντος να διατηρήσει τον εαυτό του στην ζωή και αυτό δεν έχει να κάνει πλέον τίποτε με την γέννηση της από την αγνωσία για τα φυσικά φαινόμενα.
Κώστας Γεκτίδης
