17 Νοέμβρη 1973 – 17 Νοέμβρη 2021
Πότε πέρασαν 48 χρόνια από τότε!
Συνηθίζω να λέω ότι κάθε αγώνας δικαιώνεται όσο συνεχίζεται. Η ιστορία μας είναι μια σειρά αγώνες που δεν δικαιώνονται. Από το 1821, ως τις μέρες μας, μια διαρκής αλυσίδα αγώνων και αγωνιών, για καλύτερο αύριο. Στον φετινό γιορτασμό θα δημοσιεύσω ένα ποίημα του εκπαιδευτικού και μουσικού Γιώργου Παυλίδη που ζει στο Δοξάτο Δράμας. Ένα δημιουργικό πρόσωπο που γνωρίζω πάνω από 25 χρόνια.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ του Γιώργου Παυλίδη
Δεν είσαι μόνος στον αγώνα, οι αδελφοί σου είναι παντού
Πολίτες Β’ κατηγορίας, παιδιά κατώτερου θεού
Δεν είσαι μόνος στον αγώνα, οι σύμμαχοί σου είναι πολλοί
Αυτοί που ζήσαν πριν από σένα κι όσοι δεν έχουν γεννηθεί
Και κάθε ο ήλιος που ανατέλλει κι όποτε τ’ άστρα σε κοιτούν
Είναι απόδειξη της νίκης κι ότι εκεί σε οδηγούν
Η τρέλα του ονειροπόλου και τ’ όνειρο ενός τρελού
Κι οι πιο μεγάλες κατακτήσεις, οι κατακτήσεις του μυαλού
Δεν είναι πάντα ο απέναντί σου αυτός που νόμιζες εχθρό
Ούτε και πάντα στο πλευρό σου θα έχεις σύντροφο πιστό
Κάποιος μεγάλα θα λέει λόγια, αλλά στις πράξεις θα υστερεί
“Παιδιά, κρατήστε!” θα φωνάξει, αλλά ο ίδιος θα κρυφτεί
Μα αυτό να μη σε σταματάει, παλεύεις για ιδανικά
Για την αξία του ανθρώπου, για το ψωμί, τη λευτεριά
Το θάρρος σου εσύ μη χάνεις εξ αφορμής ενός δειλού
Γιατί οι πιο ύπουλες παγίδες είναι οι παγίδες του μυαλού
Δεν είσαι ο μόνος που ’χει πέσει, τα θύματα είναι πολλά
Μέσα σε δρόμους, σε πλατείες, σε φυλακές και σε γκουλάγκ
Είτε αρχηγός επαναστάτης είτε ανώνυμος νεκρός
Έχεις προορισμό το δίκιο κι ο δρόμος είναι μαρτυρικός
Κι αφού το δίκιο είναι δικό σου, το τώρα είναι η στιγμή
Κι όχι “το αύριο που θα ’ρθει” κι όχι “η επόμενη ζωή”
Και κάθε μάχη που θα δίνεις είναι εδώ, δεν είναι αλλού
Κι οι πιο βαριές οι αλυσίδες, οι αλυσίδες του μυαλού
Επιμέλεια: Θανάσης Μουσόπουλος
