Σύγκλιση φιλοσοφίας και ποίησης με πυξίδα το «Σώμα και Μύθος». Τις «εκλεκτικές συγγένειες», ανάμεσα στο έργο του μεγάλου Γερμανού φιλόσοφου Φρειδερίκου Νίτσε και του ποιητικού έργου του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη… μια διαλεκτική συνάντηση της φιλοσοφίας – ποίησης που αποτελούν εκδηλώσεις της ενότητας του ανθρωπίνου πνεύματος και αντιμετωπίσουν με την δική τους αυτόνομη οπτική τα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης εξερεύνησε ο κ. Δημήτρης Βλάχος, φιλόλογος – ιστορικός την Δευτέρα 24 Ιανουαρίου και ώρα 19.00, στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης.
Επιχειρώντας μια απόδραση από την καθημερινότητα οι φίλοι του Ιδρύματος με οδηγό τον κ. Βλάχο και τον φιλόλογο κ. Φραντζολά εντρύφησαν στα μονοπάτια του φιλοσοφικού και ποιητικού λόγου συνοδοιπόροι σε μια βραδιά πνεύματος:
«Και μόνο η γειτνίαση αυτών των δύο ονομάτων φαίνεται να αποτελεί πρόκληση. Νίτσε και Σεφέρης δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται στους αντίποδες . Ο Νίτσε έχει ταυτιστεί με τον υπεράνθρωπο, ενώ η ελληνικότητα και ο ανθρωπισμός θεωρούνται τα κατ’ εξοχήν σημεία αναφοράς στο έργο του Σεφέρη. Πέρα απ’ αυτές τις απλουστευτικές σχηματοποιήσεις δεν έλειψαν ακόμη και οι παραμορφώσεις του έργου τους είτε αντισημιτών και εθνικοσοσιαλιστών – περίπτωση Νίτσε είτε εθνικιστών – περίπτωση Σεφέρη. Είναι γνωστό επίσης ότι το έργο ενός δημιουργού βρίσκεται ανυπεράσπιστο στο έλεος των ερμηνευτών αλλά συνάμα και ανοιχτό σε νέες ερμηνείες που δεν τις υποψιάστηκαν ποτέ οι δημιουργοί», σκέψεις του κ. Βλάχου, αποτέλεσμα της εξερεύνησης του έργου των Νίτσε – Σεφέρη.
Περιπλάνηση λοιπόν μέσα στο σκοτεινό δάσος του έργου των δύο δημιουργών με το φόβο του ξεστρατίσματος…
Με στόχο τον εντοπισμό των σημείων που ο λόγος του έλληνα ποιητή συγκλίνει, χωρίς να ταυτίζεται με το λόγο του γερμανού φιλοσόφου Νίτσε…και οι δυο αντιμέτωποι με τα προβλήματα που θέτει η ζωή στην εποχή της Νεωτερικότητας και πυξίδα το «Σώμα και ο Μύθος»
Ο κύκλος κοινών ενδιαφερόντων Νίτσε – Σεφέρη
Ο Νίτσε στα έργα του καλλιέργησε τέτοια ποικιλία ύφους ώστε να απομακρυνθεί από τη συμβατική ακαδημαϊκή γλώσσα της φιλοσοφίας και να προσεγγίσει τη λογοτεχνία. Έδειξε με το έργο του ότι μπορεί να αναδυθεί ένας εξίσου έγκυρος προσωπικός λόγος μέσα από τη λογοτεχνία και την ποίήση με αποκορύφωμα τον αινιγματικό και άκρως ποιητικό «Ζαρατούστρα». Ο Νίτσε έδωσε ένταση στο ρόλο που διαδραματίζει το ασυνείδητο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Νίτσε και Σεφέρης μοιράζονται το ίδιο πάθος για τη μουσική τον ελληνικό μύθο και την τραγωδία.
Ο κ. Βλάχος ανέδειξε – μεταφέροντας συνοπτικά τις Νιτσεϊκές θέσεις και τη σύγκλισή τους με τις Σεφερικές – τον πρωτεύοντα ρόλο που διαδραματίζουν το σώμα και οι αισθήσεις , αφού το σώμα και γενικότερα η φυσιολογία, αποτελούν θεμελιώδη ζητήματα της φιλοσοφίας του Νίτσε: «Υγεία σημαίνει να μείνει κάποιος πιστός στη γη», πιστός σ’ αυτό τον κόσμο τον οποίο αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του σώματος – στο έργο του Νίτσε και του Σεφέρη.
Νίτσε: «Κατά βάση συμφωνώ περισσότερο με τους καλλιτέχνες παρά με οποιονδήποτε φιλόσοφο ως τώρα . Αυτοί δεν έχασαν τα μεγάλα ίχνη της ζωής. Αγάπησαν τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αγάπησαν τις αισθήσεις τους…»
Μαριάννα Ξανθοπούλου
