«Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα.με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα!»
Μας χωρίζουν εβδομήντα εννέα (79) χρόνια από τη φθινοπωρινή εκείνη αυγή, που την ησυχία της τάραξαν οι ήχοι των σειρήνων, για να αναγγείλουν στον ελληνικό λαό ότι μια ολόκληρη αυτοκρατορία πάνοπλη και με πενταπλάσιες δυνάμεις, ζητούσε την απαλλοτρίωση της ελευθερίας μας και την υποταγή της πατρίδας μας.
Παρά τη δυσάρεστη διεθνή κατάσταση, αφού πολλά ευρωπαϊκά κράτη κι αυτή, ακόμη, η Γαλλία είχαν σαρωθεί από τον επιδρομέα, η Ελλάδα, η χώρα αυτή των θεών και των ημιθέων, στάθηκε ακλόνητη και απτόητη, υπερήφανη και γενναία, απροσκύνητη και άφοβη μπροστά στη φοβερή θύελλα των λογχών του φασισμού.
Ώρα 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου και ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι επιδίδει τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά. Το τελεσίγραφο – πέρα από τις κατηγορίες περί δήθεν παραβιάσεων των υποχρεώσεων ουδετερότητας της χώρας μας – ανάγγειλε ότι η Ιταλία αποφάσισε για την προάσπιση των δικαιωμάτων και της ασφάλειάς της, να καταλάβει ορισμένες ελληνικές περιοχές, χωρίς να τις κατονομάζει. Επί πλέον ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση να μην αντισταθεί στα ιταλικά στρατεύματα που θα κινούνταν στις 6 το πρωί. Μ’ άλλα λόγια πόλεμος!
Ήταν φυσικό ολόκληρο το έθνος μας με μια φωνή να ’πει «ΟΧΙ» στο φασίστα εισβολέα. Πραγματικά, το μυριόστομο αυτό «ΟΧΙ» πλημμύρισε πόλεις, χωριά, βουνά, λαγκάδια και αιθέρες, έγινε τραγούδι, σύμβολο. Η πρώτη τροχιοδεικτική βολή για την έναρξη της κήρυξης του πολέμου κατά της Ελλάδας ρίχτηκε στις 15 Αυγούστου 1940, όταν ιταλικό υποβρύχιο χτύπησε ύπουλα και βύθισε το αντιτορπιλικό «ΕΛΛΗ» στο λιμάνι της Τήνου, τη μέρα που χιλιάδες προσκυνητές βρίσκονταν στο νησί της Μεγαλόχαρης.
Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 έλεγε: «Από της έκτης και τριάντα πρωινής σήμερον ο εχθρός προσβάλλει τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» και οι σειρήνες, αντί να τρομάξουν με τους δαιμονισμένους και διαπεραστικούς ήχους τους, που διαμηνούσαν προς τον ελληνικό λαό το πολεμικό προσκλητήριο και τη γενική επιστράτευση, νόμιζες κι ήταν τραγούδια γιορταστικά για χορούς και πανηγύρια. Ποτέ πριν οι Έλληνες δεν έσπευσαν στον πόλεμο με τον ένθεο ζήλο της γενιάς του ’40!
Η μικρή Ελλάδα γίνεται ένα απέραντο στρατόπεδο. Όλοι οι Έλληνες σύσσωμοι και πειθαρχημένοι σαν ένας άνθρωπος, μεγαλουργούν. Αμιλλώνται στις νίκες, στον ηρωισμό, στην ανδρεία και συνωστίζονται μπροστά στη στενή πύλη της δόξας και τον επίπονο ανήφορο της λύτρωσης. Ο μύθος για το αήττητο του Άξονα καταρρέει. Η κραυγή «αέρα» χλευάζει το χαλάζι των πυρωμένων μύδρων, λοιδορεί τη βροχή των εχθρικών βομβών, ειρωνεύεται τον καταιγισμό των οβίδων, κονιορτοποιεί τους εχθρούς μας.
Η λόγχη του θρυλικού τσολιά μηδενίζει την αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων, τρέπει σε φυγή τις ποικιλώνυμες μεραρχίες του ιταμού εισβολέα και λυτρώνει τα ιερά χώματα της Βορείου Ηπείρου, για να γίνουν εκεί αναστάσιμες τελετές απερίγραπτου μεγαλείου. Η ήττα φέρνει τη φυγή, η φυγή τον πανικό, ο πανικός τη σύγχυση.
Εφιαλτικές στιγμές για τον Ντούτσε, που αλλάζει τους στρατηγούς τον έναν μετά τον άλλο, φτάνει στο μέτωπο ο ίδιος με τους αθάνατους και διαλεχτούς του μελανοχιτώνες, 9 Μαρτίου 1941, για να γευτεί και ο ίδιος την ήττα και να γυρίσει πανικόβλητος στη Ρώμη. Γιατί ο Έλληνας εκεί όλα τα ξεχνάει. πείνα, δίψα, κρύο, οικογένεια, γονείς κι αδέλφια. Μια είναι η σκέψη του: Η Ελευθερία! Και γι’ αυτή τα δίνει όλα. Η νίκη των Ελλήνων εκείνη την εποχή ήρθε σαν θείο δώρο. Ο πατέρας της νίκης, ο Τσώρτσιλ, έλεγε: «Μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιραστούμε τη νίκη. Άλλοτε λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Ο στρατηγός Γιαν Σματς, δήλωνε: «Η μάχη της Πίνδου άλλαξε τη ροή της Ιστορίας». Οι Ρώσοι τόνιζαν από το ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας: «Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων, ελάχιστοι εναντίον πολλών. Μας δώσατε χρόνο και προετοιμαστήκαμε. Σαν Ρώσοι και σαν άνθρωποι σας ευγνωμονούμε». Ο Βίσμαρκ θαυμάζοντας την ψυχική δύναμη των Ελλήνων, καταμαρτυρεί: «Από την ιστορία των Ελλήνων αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες αν δεν αλληλοσπαράσσονταν, θα κατακτούσαν την υφήλιο». Αυτή την ομοψυχία είναι εξαιρετικά επιβεβλημένο να τονίσουμε ιδιαίτερα και σήμερα.
Η νίκη των Ελλήνων στην Πίνδο ήταν κάτι πλατύτερο. Ήταν η απόφαση ενός γενναίου λαού να πεθάνει όρθιος με το μέτωπο ψηλά μπροστά στη φρικτή υποταγή. Ήταν «αγώνας υπέρ πάντων». Και όταν στις 6 Απριλίου 1941 η μικρή αυτή χώρα δέχτηκε και το βάρος του άλλου χαλύβδινου κολοσσού του ναζισμού, λύγισε. Όμως με ανδρεία και γενναιοψυχία λύγισε, προκαλώντας ακόμη και το θαυμασμό των κατακτητών της. «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες εξ’ όλων των αντιπάλων, οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν προς τον θάνατον» (Αδόλφος Χίτλερ).
Από τις 6 Απριλίου μέχρι τις 30 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί γίνονται κυρίαρχοι ολόκληρης της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ακολουθεί η Γερμανική – Ιταλική και Βουλγαρική κατοχή για μια τριετία περίπου (1941-’44), με λαμπρά κατορθώματα της Εθνικής Αντίστασης του ελληνικού λαού κατά των κατακτητών.
Τεράστιες οι υπηρεσίες που πρόσφερε η πατρίδα μας στην ανθρωπότητα. Καθυστέρησε για έξι ολόκληρους μήνες την προέλαση του Άξονα. Δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό. Αυτούς τους μήνες οι Μεγάλες Δυνάμεις μπόρεσαν να συνέλθουν, να αναδιοργανωθούν, για να αντιμετωπίσουν μελλοντικές επιθέσεις. Απασχόλησε κατά το διάστημα αυτό 7.000.000 Ιταλούς. Ακόμη δίδαξε ότι η νίκη δεν ανήκει πάντα στο πλήθος, αλλά και σ’ εκείνους που έχουν θάρρος, δύναμη, ηρωισμό και ανδρεία. Ανήκει σ’ εκείνους που μάχονται, για να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια, τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.
Η 28η Οκτωβρίου μας προσφέρει κάθε χρόνο μια υψηλή εθνική συγκίνηση, μια μεγάλη ελπίδα και μας υπογραμμίζει το οφειλόμενο χρέος μας! Οι πολεμιστές της ελληνοαλβανικής μεθορίου έναντι του Ιταλού εισβολέα έδειξαν στον κόσμο όλο ότι ο άνθρωπος φτάνει στην ύψιστη καταξίωσή του, μόνο όταν υπηρετεί αυτό που του έχει δοθεί ως ιδιαίτερο χάρισμα και δώρο από το Θεό: το Πνεύμα. Η νίκη των Ελλήνων του ’40 ήταν νίκη του Πνεύματος!
Σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία το στοιχείο που επικρατεί έπαψε να είναι το πνεύμα, και δυστυχώς έγινε εκείνο που πολεμάει το πνεύμα, η ύλη. Υλόφρονες οι σημερινοί πολίτες του δυτικού λεγόμενου κόσμου! Το κύριο ενδιαφέρον του κόσμου τα τελευταία χρόνια έχει στραφεί στους οικονομικούς δείκτες που μονοπωλούν στη ζωή μας. Έτσι, όμως, με τέτοια πορεία δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει ένα έθνος, ούτε πολύ περισσότερο να μεγαλουργεί.
Ώρα, λοιπόν, να μαθητεύσουμε οι Νεοέλληνες στο ήθος των προγόνων μας. Αυτών που έγραψαν το θαύμα του ’40! Ας γίνουμε άξιοι των μαχητών του 1940-1941 και της εθνικής μας Αντίστασης! Ας κάνουμε το παρελθόν της φυλής παρόν και μέλλον και να στήσουμε μέσα στην καρδιά μας την Ελλάδα! Ας γονατίσουμε μπροστά στους τάφους των δοξασμένων ηρώων μας κι ας προσφέρουμε την ευγνωμοσύνη μας σαν θυμίαμα στο βωμό της θυσίας τους!
ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
Χρήστος Δελημπούρας
τ. Σχολικός Σύμβουλος – Προϊστάμενος Π.Ε.
