Επετειακές εκδηλώσεις για την γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού

Συμπληρώνονται φέτος 90 χρόνια από την 19η Μαΐου 1919 και το Δ.Σ. της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Π.Ο.Ε.) προετοιμάζει επετειακή πανελλαδική συγκέντρωση στην Πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη.
Αποτελεί ιστορικό χρέος, βαρύ φορτίο τιμής και ιστορική δικαίωση, η αναγνώριση από μέρους της Τουρκίας της Γενοκτονίας των Ποντίων την οποία πεισματικά αρνείται. Εν όψει αυτής της εκδήλωσης θα παραχωρηθεί συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη 13 Μαΐου και ώρα 12.00 το μεσημέρι στα γραφεία της Π.Ο.Ε (Λ.Νίκης1, 1ος όροφος) με θέμα: «Επετειακές Εκδηλώσεις για την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού». Ο πρόεδρος του Δ.Σ της Π.Ο.Ε θα αναφερθεί στις πρωτοβουλίες που εκδηλώνονται από την ομοσπονδία και άλλους συνεργαζόμενους φορείς του ποντιακού ελληνισμού για την διεθνοποίηση και αναγνώριση της γενοκτονίας.
Αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Βουλή της Νότιας Αυστραλίας
Ιδιαίτερη μνεία θα γίνει στην πρόσφατη (30-4-2009) απόφαση της πολιτειακής Βουλής της Νότιας Αυστραλίας, που ομόφωνα αναγνώρισε την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και βεβαίως στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Υπουργού Δικαιοσύνης και Πολυπολιτισμικών υποθέσεων κ. Michael Atkinson, που θα είναι και κεντρικός ομιλητής στην Πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη στις 19 Μαΐου και ώρα 19.30 .
Ο εορτασμός της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην Ξάνθη
Όπως είναι γνωστό το Ελληνικό Κοινοβούλιο με Π.Δ. του 1994 έχει καθιερώσει ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων της 19η Μαΐου, στην οποία και ο σύλλογος Ποντίων Ν. Ξάνθης συμμετέχει με διάφορες εκδηλώσεις. Το πρόγραμμα εκδηλώσεων της Ημέρας Μνήμης φέτος περιέχει: Την Τρίτη 19 Μαΐου, επιμνημόσυνη Δέηση, χοροστατούντος του μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα στο Μνημείο του Προσφυγικού Ελληνισμού (πλ. Ελευθερίας) και την Κυριακή 24 Μαΐου, μνημόσυνο στο ναό Της του Θεού Σοφίας, κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο και στις 12.00 δεξίωση στη Λέσχη του συλλόγου Ποντίων Ξάνθης (πάροδος Θερμοπυλών 8).
Τι σημαίνει «γενοκτονία»
Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων. Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως αποτελεί τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.
Διεθνής αναγνώριση
Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nullum crimen nulla poena sine lege", δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό Δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας.
Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη γενοκτονίας των Ποντίων το 1922.
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο“, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.
Τα ιστορικά γεγονότα
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με αποστολή να αναλάβει τη διοίκηση δύο σωμάτων στρατού στην Ανατολία. Από τη μέρα αυτή ξεκινά η επισφράγιση και η κορύφωση της γενοκτονικής συμπεριφοράς των Τούρκων κατά των Ελλήνων του Πόντου, που είχε αρχίσει ήδη χρόνια πριν. Οι Πόντιοι θύματα των σατανικών στόχων του νεοτουρκισμού και του κεμαλισμού, σφαγιάστηκαν για μια Μ. Ασία καθαρά τουρκική απαλλαγμένη από μειονότητες. Ο παντουρκισμός υπήρξε ο δούρειος ίππος με τον οποίο η σύμμαχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Γερμανία, συνυπεύθυνη στη γενοκτονία, επιχείρησε να αλώσει οικονομικά και πολιτικοστρατιωτικά την Εγγύς και Μέση Ανατολή, και γι αυτό δεν δίστασε να θυσιάσει τους χριστιανικούς λαούς της Ανατολής.
Με τη επίνευση και την καθοδήγηση του Γερμανού συνταγματάρχη Λίμαν φον Σάντερς, η Τουρκία άρχισε τη στρατολογία των χριστιανών στα τάγματα εργασίας, που στην πραγματικότητα ήταν τάγματα θανάτου. Τόσο το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όσο και τα φιλοτουρκικά έγγραφα των Γερμανών προξένων δεν τολμούν να αποκρύψουν τα εγκλήματα που διαπράττουν οι σύμμαχοί τους στην προξενική τους περιφέρεια. Από μαρτυρία του Γερμανού Πρόξενου της Αμισού Kuckhoff το 1916 φαίνεται ότι ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής περιοχής της επαρχίας Κασταμονής είχε εκτοπιστεί.
Η κατάληψη της Τραπεζούντας από τους Ρώσους και η δημιουργία των ελληνικών αντάρτικων ομάδων χρησίμευσαν στους κεμαλικούς ως πρόσθετα προσχήματα, για να εξαφανίσουν ό,τι ελληνικό απόμεινε. Από νήπια ως γέροντες μεταφέρονται νηστικοί από τόπο σε τόπο. Σύμφωνα με έκθεση του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, το Φεβρουάριο του 1917 το 1/4 του μετατοπισθέντος πληθυσμού υπέκυψε στο θάνατο. Ο μητροπολίτης Νεοκαισάρειας Πολύκαρπος στις 12 Νοεμβρίου 1918 με επείγουσα έκθεσή του ενημέρωσε όλα τα Πατριαρχεία για τη θλιβερή κατάσταση του ποιμνίου του. Σαν να μη έφταναν τα τόσα δεινά, προστέθηκε για μια ακόμη φορά το φοβερότερο από όλα, ο εξισλαμισμός των χριστιανών. Η εξαθλίωση του ελληνικού πληθυσμού έγινε συχνότατα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Τοπάλ Οσμάν, δήμαρχος Κερασούντας, δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Μόλις 4.000 από τους 14.000 Έλληνες της πόλης κατάφεραν να επιβιώσουν.
Μετά τον Μάιο του 1919, υπό την καθοδήγηση του Μουσταφά Κεμάλ, Τσέτες, που κατά κύριο λόγο προέρχονταν από την τάξη των ληστών, εντάχθηκαν στην τουρκική χωροφυλακή και προέβησαν σε πλήθος φρικαλεοτήτων σε βάρος των Ελλήνων. Ακόμα και ο Τζεμάλ Νουζχέτ, νομικός σύμβουλος του φρουραρχείου Κωνσταντινούπολης και πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής της σουλτανικής κυβέρνησης του Φερίτ Πασά, αποδοκίμασε έντονα τις πρακτικές του Κεμάλ καταγγ&