Μνημόνιο κοινωνικής αναλγησίας και πολιτειακής απουσίας!

Τη λένε Σιμπέλ και είναι μόλις 25 χρονών! Ένα αδύναμο κορίτσι, δέσμια μιας ειμαρμένης που θέλει κατά κύριο λόγο τις μουσουλμανίδες είτε από τα πομακοχώρια, είτε από τα Κιμμέρια, είτε από το Δροσερό να παντρεύονται πριν καν ενηλικιωθούν. Έχει ήδη 4 παιδιά ηλικιών 8 – 4,5 – 3,5 και ενός έτους. Η ιστορία της λίγο – πολύ συνηθισμένη αλλά η κατάληξή της, θα μπορούσε να εξελιχθεί ως η σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού του Άντερσεν «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», αν εξέλιπαν κάποιες ευτυχείς συμπτώσεις που προκάλεσαν την ενεργοποίηση μεμονωμένων ατόμων από προσωπική τους ευαισθησία και επαφίονταν μόνο στην ενεργοποίηση των «κοινωνικών δομών» – όπου στην περίπτωση αποδεικνύεται να χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμόν ο όρος – μιας υποτιθέμενης συντεταγμένης πολιτείας.
Η ιστορία της Σιμπέλ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Κιμμέρια. Δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η μάνα της δεν παντρεύτηκε ποτέ με το πατέρα της από τον οποίο απέκτησε τέσσερα παιδιά. Εκείνος δούλευε περιστασιακά και …μεθούσε! Η Σιμπέλ στα 17 της γνώρισε τον μετέπειτα άντρα της. Είχε έρθει για γαμπρός από το Κιλκίς. Η μάνα της και η γιαγιά της την απέτρεψαν να τον ακολουθήσει. Όμως εκείνη ακολούθησε την ερωτική της ψευδαίσθηση! Καρπός της, τέσσερα παιδιά. Έμενε με την πεθερά της στο Κιλκίς. Ο άντρας της δούλευε περιστασιακά. Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν σε διάσταση με τον άντρα της. Πριν λίγο καιρό την έδιωξε και η πεθερά της κράτησε το μεγάλο της παιδί. Εκείνη κατέφυγε στη γιαγιά της όπου έμενε και η μάνα της. Όλοι μαζί σ’ ένα δωμάτιο η ζωή ήταν ανυπόφορη. Η Σιμπέλ πήρε τη μάνα της και αφού κανείς από τους συγγενείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει νοίκιασε ένα σπιτάκι στα Κιμμέρια. Πρόλαβε και πλήρωσε ένα μήνα. Δουλειά δεν έχει και τα λεφτά του επιδόματος δεν έφταναν. Ο ιδιοκτήτης τους πέταξε κυριολεκτικά στο δρόμο παραμονή Χριστουγέννων
Το δράμα…
Παραμονή Χριστουγέννων με θερμοκρασίες υπό του μηδενός, η Σιμπέλ με τα τρία μικρότερα παιδιά της και τη 47χρονη μητέρα της βρήκαν καταφύγιο στο σιδηροδρομικό σταθμό όπου πέρασαν τη βραδιά τους! Βρέθηκαν στον δρόμο κουβαλώντας τα λιγοστά υπάρχοντά τους σε μπόγους, από την ανάλγητη συμπεριφορά του ενοικιαστή τους τον οποίο δεν είχαν να πληρώσουν το αντίτιμο των 150 ευρώ του μισθώματος στο δωματιάκι που έμειναν επί 1 μήνα καθώς το μόνο έσοδό τους είναι τα 350 ευρώ του επιδόματος πολυτέκνων! Η παγωνιά της ψυχής τους αναμετράται με την παγωνιά του σταθμού και η πείνα να θερίζει …Το κλάμα των παιδιών που πεινάνε και κρυώνουν είναι μια γροθιά στο στομάχι όλων εμάς των βολεμένων και χορτασμένων που σε πολλές περιπτώσεις η ευαισθησία μας εξαντλείται σ’ ένα συμπονετικό βλέμμα ή ακόμη χειρότερα και στην αποστροφή του βλέμματος καθώς το θέαμα τσαλακώνει την επίπλαστη – τελικά – εικόνα μιας κοινωνίας που έχει ένα δίχτυ ασφαλείας για τα μέλη της και έχει αναπτύξει τούτες τις δομές ώστε να αντιμετωπίζει άμεσα τέτοιες καταστάσεις.
Η εξέλιξη
Όμως ορθώς λέγεται ότι αυτός που ξέρει από φτώχεια αυτός είναι ο πιο συμπονετικός! Έτσι την υποτυπώδη ζεστασιά του καταλύματός του παραχώρησε στη Σιμπέλ και στα παιδιά της, ο γνωστός ρακοσυλλέκτης του σταθμού για τρεις μέρες και αυτός ενημέρωσε κάποιο γνωστό του που ενημέρωσε κάποιον άλλον κ.τ.λ. Το θέμα έφτασε στο «Στέκι Πολιτών» της παράταξης «Πολίτες για την Αλλαγή». Κινήθηκε τότε ένας μηχανισμός στον οποίο καταλυτική ήταν η συνεισφορά του συλλόγου αιμοδοτών δια της εκπροσώπου του κας Χρύσας Καζαντζοπούλου η οποία και αναλώθηκε σ’ ένα αγώνα δρόμου κινητοποίησης των φορέων. Απευθύνθηκε στο δήμο Ξάνθης, στο γηροκομείο, στην πρόνοια της Νομαρχίας. Όμως όπως αποδείχτηκε οι εκπρόσωποι τους παρότι εξεδήλωσαν τη πρόθεση και τη διάθεση να βοηθήσουν και να αντιμετωπίσουν άμεσα την κατάσταση με τη φιλοξενία σε κάποιο ίδρυμα αυτό στάθηκε αδύνατο καθώς προαπαιτούνταν η έγκριση των διοικητικών τους συμβουλίων, θύματα όλοι ενός εγκληματικά ράθυμου γραφειοκρατικού συστήματος.
Και στο σημείο αυτό υπεισήλθε η προσωπική ευαισθησία όλων αυτών των εκπροσώπων των φορέων αφού… οι φορείς δήλωσαν αδυναμία και η οργανωμένη δημοσιοϋπαλληλική πολιτεία τελούσε εν υπνώσει με αποτέλεσμα να μαζευτούν χρήματα και να μισθωθεί ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της πόλης μας όπου και κατέφυγε προσωρινά η οικογένεια. Παράλληλα επιχειρείται τόσο από την κα Καζαντζοπούλου αλλά και από την Πρόνοια – όπως μας πληροφόρησε ο νομάρχης Ξάνθης – να επιταχυνθούν οι διαδικασίες (βιβλιάρια κ.λ.π.) ώστε η Σιμπέλ να βρει άμεσα μια δουλειά ώστε να μπορεί να πληρώνει το ενοίκιό της, να σταθεί στα πόδια της.
Προ των ευθυνών τους Δήμος -Νομαρχία – Εκκλησία
Ήταν η ιστορία της Σιμπέλ! Είναι η ώρα ανάληψης ευθυνών από την πολιτεία και την εκκλησία! Το ηθικόν δίδαγμα εκφράζεται με τα παρακάτω ερωτήματα που στόχο έχουν να μας ταρακουνήσουν όλους πολίτες, φορείς και πολιτεία.
1)Πόσες Σιμπέλ έχει η πόλη μας;
2)Τι θα γινόταν τα τρία παιδιά της Σιμπέλ περιμένοντας τις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων των φορέων;
3)Τι κάνει ο Δήμος, η Νομαρχία Ξάνθης για τους άστεγους και τους άπορους συμπολίτες μας;
4)Γιατί τόσα χρόνια δεν έχουν δημιουργήσει μια κοινωνική δομή, δεν έχουν εκμεταλλευτεί προγράμματα;
5)Γιατί δεν έχει βάλει το χέρι στην τσέπη του ο δήμος μας, που ο δήμαρχός του επαίρεται ότι έχει στην άκρη 3 κ. ευρώ, να δημιουργήσει ένα Σπίτι Αστέγων, ένα Ταμείο Αλληλεγγύης Απόρων, όπως πρότεινε η αντιπολίτευση και απλά έχει ήσυχη τη συνείδησή του κόβοντας ένα κονδύλι στον προϋπολογισμό του κάθε χρόνο για τους άπορους; Γιατί δεν ακολουθεί το παράδειγμα τόσων δήμων της χώρας μας που λειτουργούν «Φαρμακείο Απόρων», «Παντοπωλείο Απόρων»;
5) Τί γίνεται με την εταιρεία «ΣΤΗΡΙΞΗ» της Νομαρχίας που πρόσφατα εγκρίθηκε η ίδρυσή της; Υπάρχει πρόβλεψη να συμβάλλει ουσιαστικά στη στήριξη των απόρων, να μπορεί να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις ή θα λειτουργεί προσχηματικά με το επιχείρημα: «Δεν μας φτάνουν τα λεφτά…» και ίσα – ίσα να δείχνουμε ότι επιτελούμε κοινωνικό έργο;
6)Γιατί η Μητρόπολη και η Μουφτεία Ξάνθης ήταν παντελώς απούσες παρότι απευθύνθηκε κατά μαρτυρία της η Σιμπέλ; «Δώσαμε…» η απάντηση της Μητρόπολης Ξάνθης! Το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας τελειώνει όταν τελειώνει το διαθέσιμο κονδύλι της και πέρα τούτου ουδέν;
7) Ποιο είναι το θεμιτόν; Να’ μαστε χρήσιμοι ή αρεστοί (κατά και την πρωθυπουργική φράση;). Δεν θα’ ταν πιο χρήσιμο η Ξάνθη να είναι ξακουστή όχι τόσο από το Καρναβάλι της αλλά ως πόλη χωρίς αστέγους; Ως η πόλη που η τοπική της αυτοδιοίκηση φροντίζει τους πολίτες της αναπτύσσοντας ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας γι’ αυτούς;
Μαριάννα Ξανθοπούλου
m