Μάνα! Λέξη και έννοια μπάλσαμο! Μια γυναικεία μορφή, ίδια Παναγιά να σκύβει απαλά πάνω το παιδί της! Μια μόνιμα ανοιχτή γεμάτη θέρμη και αναγαλιά αγκαλιά, βλέμμα ζεστό μ’ ένα δάκρυ αγάπης έτοιμο να κυλήσει, ένα χαμόγελο γεμάτο λουλούδια!
Μάνα! Πρώτη αίσθηση, πρώτη μυρωδιά στην ανάσα της ζωής, γλυκιά απαντοχή στο πρώτο μπουσούλημά της, ανασεμιά στην άνοιξή της, ασπίδα στα καμπανεβάσματά της, παρηγοριά στους πόνους της δύσης της.
– Δική μου ξέχωρη από σας, ζωή
Δεν έχω,
Ξοπίσω σας με τη δική πάντα συλλογή
Σαν ίσκιο σας παιδιά μου τρέχω!
Μάνα! Μια τόσο μικρή λέξη που κρύβει μέσα της τόση δύναμη! Δύναμη ψυχική, πνευματική και σωματική. Αιώνιο σύμβολο ανιδιοτελούς αγάπης! Δύναμη και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη.
Μέρα Μαγιού η γιορτή σου κι όλα τα μοσχολούλουδα της ψυχής μας δικά σου!
Είμαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω για τη Μάνα, για τη σχέση της με το παιδί της και την καταλυτική δύναμη που κρύβει η χωρίς όρια και όρους αγάπη της, αυτή η αγάπη η φωλιασμένη στην τρυφερή καρδιά της, την καρδιά που χωράει όλη την ανθρωπότητα.
Και πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία – όντας μάνα και η ίδια – να μιλήσω για μας γιατί βρίσκομαι μπροστά σε τόσες πολλές άξιες μάνες, τόσες συμπαθητικές μανούλες φορτωμένες με του κόσμου τις εμπειρίες, γυναίκες που βίωσαν την μητρότητα με τον δικό της τρόπο η καθεμιά, γυναίκες που σίγουρα πόνεσαν, έκλαψαν, γέλασαν για τα παιδιά τους, γυναίκες που ξέρουν τι σημαίνει θυσία, προσφορά, ανταπόδοση, αναγνώριση, αχαριστία, υπομονή, υποταγή, σκληρότητα, αξιοπρέπεια, περηφάνια, εγωισμός και αγάπη.
Επέλεξα λοιπόν ν’ αφήσω να μιλήσει η λογοτεχνία και η ποίηση που είναι πιο κατάλληλες να εκφράσουν τι σημαίνει ΜΑΝΑ.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα τη ΜΑΝΑ του Μαξίμ Γκόργκι
Ο Πάβελ, ο νεαρός ήρωας του έργου του Μάξιμ Γκόργκι «Η Μάνα» εμπιστεύεται στη μητέρα του τα πιο τολμηρά του όνειρα λέγοντας:«Έτσι τώρα ξέρεις τι θα κάνω, που πηγαίνω. Σου τα είπα όλα!
Σε παρακαλώ μάνα, αν μ’ αγαπάς, μη μου βάζεις εμπόδια!
Και η μάνα «αγκαλιάζοντας με το ζεστό και χαδιάρικο βλέμμα της το δυνατό και λεβέντικο κορμί του είπε σιγανά και γρήγορα:-Ο Θεός μαζί σου
Ζήσε όπως σου αρέσει.
Δε θα σε εμποδίσω.
Σε παρακαλώ μόνο για ένα: μη μιλάς με τους ανθρώπους χωρίς φόβο.
Όταν εκείνος ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε, εκείνη σηκώθηκε από το στρώμα της και πήγε αθόρυβα κοντά του… Τα χείλη της κουνιόνταν χωρίς ν’ ακούγεται λαλιά. Στα μάτια της αργοκυλούσαν ρυθμικά το ένα μετά το άλλο μεγάλα θολά δάκρυα.
Και ξανάρχισαν να ζούνε αμίλητοι, μακρινοί και κοντινοί ο ένας για τον άλλον.»
ΜΑΝΑ του Μαχμούντ Νταρουίς
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε μέσα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά
Μαριάννα
Ξανθοπούλου
