Προσεχώς το ΚΚΕ θα συμπληρώσει τα ενενήντα επτά χρόνια από την ίδρυσή του ως ΣΕΚΕ το 1918 – χρονιά γέννησης και του αειθαλούς με την Δύναμη του Θεού Επίτιμου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας – και τα είκοσι πέντε από την έναρξη της ανασυγκρότησής του, ενώ μετά την υπερεικοσαετή παραμονή της Κας Αλέκας Παπαρήγα στην θέση της Γενικής Γραμματέως του Κόμματος πλέον ηγέτης του Κόμματος είναι ο Κος Δημήτρης Κουτσούμπας.
Οι δύο Επίγονοι του Χαρίλαου Φλωράκη ποτέ δεν έκρυψαν τον θαυμασμό τους στον μέντορά τους. Περιττό ακόμα και να πούμε ότι στην σύγχρονη Ιστορία της Χώρας μας εμβληματική φυσιογνωμία με κύρος και επιβολή και επί των υπόλοιπων πολιτικών χώρων αναδείχθηκε ο Χαρίλαος Φλωράκης, Γενικός Γραμματέας ήδη από τον Δεκέμβριο 1972 έως τον Δεκέμβριο 1991, όποτε και εξελέγη Επίτιμος Πρόεδρος του Κόμματος. Η σύμπτωση των στιγμών της ζωής του με τον “Δεκέμβρη” κατά μυστηριώδη τρόπο σε εκείνον έβη καλώς – στην Αριστερά; …
Η πορεία του Χαρ. Φλωράκη στις διάφορες θέσεις ευθύνης στο Κόμμα και την ιεραρχία του ήδη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο χαρακτήρισε εν πολλοίς την πορεία της ίδιας της Αριστεράς στην Χώρα μας στον Μεταπόλεμο. Στον Καπετάν Γιώτη του Επίλεκτου Αποσπάσματος της 1ης Μεραρχίας ΔΣΕ με Επιτελείς του τους Μπελογιάννη και Παπαγεωργίου θυμόσοφα αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός “Λούθηρος της Ελληνικής Αριστεράς” για την άδολη πολιτικότητά του ανεξάρτητα του ποία στάση μπορεί να τηρεί κανείς για την συνολική πολιτεία του. Απόφοιτος της τριετούς διάρκειας Κομματικής Σχολής της Μόσχας “Μποτφίνικ”, πρώτος Διευθυντής της δίχρονης διάρκειας Κομματικής Σχολής “Νίκος Μπελογιάννης” στην Πριόζα της Ρουμανίας, όπου με άκρα μυστικότητα προετοιμάζονταν και εκπαιδεύονταν θεωρητικά, πρακτικά και τεχνικά όσοι επρόκειτο να σταλούν για “παράνομη δουλειά” από τις Χώρες της “πολιτικής προσφυγιάς” και του “όπλου παρά πόδας” στην Ελλάδα, εκείνος σχεδόν πατρικά επενέδυσε στην (τότε) “νέα πολιτική γενιά” του Κόμματος.
Και πώς να λησμονηθούν άλλωστε αυτές οι επιλογές : λχ Μ. Δαμανάκη [η αριστερή πολιτικός, που καθιέρωσε το “Πολυτεχνείο” ως brandname, οδήγησε τον Συνασπισμό εκτός Βουλής την περίοδο 1993-1996, για να αποτύχει ως υποψήφια Δήμαρχος Αθήνας, αλλά να αναρριχηθεί στην θέση της Επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ ελέω Γεωργίου Α.Παπανδρέου και σήμερα να δραστηριοποιείται επιχειρηματικώς στην (κάποτε…) Μεγάλη Βρετανία], Μίμης Ανδρουλάκης [ο συγγραφέας και πάντα ανεξάρτητος βο(υ)λευτής-ανεμούριο που ψήφιζε σταθερά με τις αγωνιστικές και αριστερές περγαμηνές του όλα τα Μνημόνια και τους εκτελεστικούς νόμους τους], ο Στέλιος Λογοθέτης [κάποτε “πρότυπο” αγωνιστής Δήμαρχος Νίκαιας και Πειραιά και σήμερα Δημοτικός Σύμβουλος με την Παράταξη του ολυμπιακών διαστάσεων εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη], Τάκης Θεοδωρικάκος [Γεν. Γραμματέας της ΚΝΕ και σήμερα δημοσκόπος του MEGA], Παύλος Τσίμας [καθημερινός απολογητής τ ων Μνημονίων στο ΜEGA και στον ΣΚΑΙ], Δημήτρης Γαλανός [“Εισαγγελέας” του “Κοσκωτοδικείου” – αλήθεια τον θυμάστε;].
Με το αλάνθαστο πολιτικό ένστικτό του και την διορατικότητά του (“ο ζευγάς φεύγει, η σπορά μένει” άλλωστε είχε πει…) τον Σεπτέμβριο 1974 πρώτος αναγνώρισε την Μεταπολίτευση με γλίσχρο αντάλλαγμα την “νομιμοποίηση” του ΚΚΕ, από το 1981 νυχθημερόν καθύβριζε την “ΕΟΚ των μονοπωλίων”, αλλά σταθερά το ΚΚΕ διέθετε πάντα ισχυρή ευρωκοινοβουλευτική παρουσία, την Άνοιξη 1990 στις Προεδρικές Εκλογές επέβαλε την στήριξη της ανανέωσης για μία ακόμα θητεία του Χρ. Σαρτζετάκη, αν και εκείνος, μάλλον αχάριστα, όπου βρεθεί και όπου σταθεί από τότε έως σήμερα, μόνο για “συμμοριτοπόλεμο” και για “ερυθρά ανταρσία και δικτατορία” ομιλεί…
Με συνέπεια στήριξε την στρατηγική σύμπραξη με το Κόμμα των δοκιμασμένων αγωνιστών Χ. Κλυνν, Άννας Φόνσου, Κώστα Ζουράρι, Ελένης Γερασιμίδου με την κατακλείδα της Λιάνας Κανέλλη και της Λίλας Καφαντάρη, για να βαδίσει το λαϊκό κίνημα τον ανηφορικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Κομβικές επιλογές, που δικαιώνονται καθημερινώς άλλωστε…
Η άλλη εμβληματική μορφή της Αριστεράς, ο – διαγραφείς από τον Ν. Ζαχαριάδη την ημέρα της αυτοκτονίας του (15.06.1945) Ηγέτης του ΕΛΑΣ – Άρης Βελουχιώτης ήταν από τους πρώτους ταγούς, που είχε διακρίνει την στόφα του πολιτικού Ηγέτη στον τότε νεαρό Χαρίλαο Φλωράκη. Όπως μάς διασώζει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο εξαίσιο βιβλίο του “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων” (Αθήνα 2003), ο Άρης σε μία συνομιλία του με τον μαυροσκούφη Κατσαντώνη “(…) σε μία μεγάλη συγκέντρωση των οργανώσεων βλέπει έναν άγνωστο με επιβλητικό παράστημα στο μέσον μίας ομήγυρης. Είναι ο κατοπινός Γραμματέας του ΚΚΕ, Χ. Φλωράκης, πολιτικό στέλεχος σε όλη την διάρκεια του Αντάρτικου.- Ποιός είναι αυτός, αρχηγέ; ρωτάει. Ο Αρης μισόκλεισε τα μάτια του, όπως το συνήθιζε, όταν ήθελε να βγάλει κάτι από μέσα του. – Είναι από κείνους που, όταν μάς κρεμάσουνε, αυτοί θα κοιτάνε, απάντησε. (…)” (σ. 329).
Σήμερα η Ελληνική Πολιτεία έχει αναγείρει και λειτουργεί το Μουσείο του Χ. Φλωράκη στο Παλιοζογλόπι Καρδίτσας, έργο, που κατασκευάσθηκε μετά τον θάνατο του (2005) με υπογραφές του τότε Υπουργού Πολιτισμού, Κ ων. Καραμανλή, Πρωθυπουργού, και Χρ. Φώλια, Υφυπουργού Ανάπτυξης.
Αλήθεια, τι γνώριζε ο Άρης και το πήρε μαζί του;
e-mail: ioanniskymionis@yahoo.gr
