Η ενάτη Ιουλίου του 2014 ήταν μία τυχερή μέρα για το λαό της Βραζιλίας. Η ποδοσφαιρική τους ομάδα έχασε μέσα στο περιώνυμο στάδιο Maracana από τη Γερμανία με το βαρύτατο σκορ 7-1. Κατέρρευσε ο μύθος και ο θρύλος της ποδοσφαιρομάνας Βραζιλίας.
Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν στις μεγαλουπόλεις και στις παραγκουπόλεις με το ενδιαφέρον των κόρνερς και των φάουλ. Επί σειρά ετών γαλουχήθηκαν με τα νάματα των κυνηγών των χαφ και των τερματοφυλάκων. Από τότε που ξεκίνησε το μεγάλο αστέρι και ίνδαλμα του Πελέ στο Μουντιάλ της Στοκχόλμης του 1958 ένας ολόκληρος πολυπληθής λαός σύρθηκε πίσω από τα εκατομμύρια δολάρια των ποδοσφαιριστών και των προπονητών χωρίς ποτέ να ακουμπήσει έστω και μισό κέρμα. Από την εποχή εκείνη και μετά και ενώ το ένα τρόπαιο μετά το άλλο του Ζύλ Ριμέ κοσμούσε τις τροπαιοθήκες της Βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, η εγκληματικότητα και η ανέχεια αυξάνονταν κατά γεωμετρική πρόοδο. Στα 1960, στη πληθωρική κοσμούπολη του Σάο Πάολο δολοφονούνταν ένας άνθρωπος κάθε δύο βράδια, στα 1970 είχανε διπλασιασθεί οι δολοφονίες εβδομαδιαίως και αισίως φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2014 που οι δολοφονημένοι κάθε βράδυ ξεπερνούν τους τριάντα. Η Γάζα μοιάζει σε ετήσιες απώλειες σαν ένα χαριτωμένο λούνα πάρκ.
Τα τελευταία πενήντα χρόνια στη Βραζιλία πληθαίνουν τα στάδια, οι δολοφονίες και τα τεράστια θρησκευτικά αγάλματα πάνω στους λόφους. Αν κάποιο πρωί δεν βρείτε το αυτοκίνητό σας στο δρόμο, θα πρέπει να πάτε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, να καταβάλετε στον Διοικητή του τμήματος άνευ παραστατικού το 20% της αξίας του αυτοκινήτου σας και να περιμένετε μέχρι το απόγευμα που θα σας το φέρει αυτοπροσώπως ο κ. Διοικητής στο σπίτι σας. Θα τον ευχαριστήσετε, θα τον κεράσετε μία παγωμένη λεμονάδα και από κει και πέρα θα ξέρετε που θα βρίσκετε τα υπάρχοντά σας όταν σας τα κλέβουν οι κακοί οι κλέφτες.
Είχα δει στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ όπου κάποιες κυρίες μετανάστριες από τη Λήμνο διέμεναν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Διηγιόντουσαν πώς από τις πέντε το απόγευμα δεν μπορούν να ανεβούν στη ταράτσα του σπιτιού τους γιατί περνοδιαβαίνουν σφαίρες πυροβόλων όπλων από τις αντίπαλες συμμορίες των απέναντι οικισμών. Ο κόσμος το ξέρει, αγανακτεί αλλά την Κυριακή τα ξεχνάει όλα μπρος στο καλοχτυπημένο φάουλ του Νεϊμάρ και την καλοδουλεμένη ντρίπλα του Μαρσελίνο. Στο γήπεδο ο πολίτης και οπαδός πέφτει σε πνευματικό κώμα και θεωρείται πολιτικά νεκρός. Τα τακουνάκι του άσου της Flamengo ενεργεί σαν ενδοφλέβια ένεση αναισθητικού προκειμένου να χειρουργηθεί όχι από γιατρό χειρουργό αλλά από αμυντικό, νεκροτόμο-παθολογοανατόμο…
Στις παραγκουπόλεις η ζωή εκτιμάται από ένα δολάριο μέχρι το αριστερό νεφρό σου. Η αστυνομία ομολόγησε ότι ξεκαθάρισε ολόκληρες περιοχές από νεαρούς εκπορνευτές και πρεζάκια χωρίς καμία δικαστική απόφαση, με απόφαση μόνον του επικεφαλής του περιπολικού. Τελείως απλά, πλησίαζε το νεαρό που ήταν πεσμένος από τα ναρκωτικά στην άκρη του δρόμου και τον πυροβολούσε από τα δύο μέτρα. Αυτό ήταν όλο, πήγαινε στην άλλη γωνία και εκτελούσε άλλους δύο.
Στις φαβέλες το προσδόκιμο ζωής είναι 42 χρόνια, μετά μετακομίζεις όπου δει, έστω και χωρίς συκώτι γιατί το δικό σου μπορεί να το φοράει ένας μεγαλοκτηματίας. Όταν λέμε κτηματίας στη Βραζιλία δεν εννοούμε ιδιοκτήτης 200 ή 500 στρεμμάτων, εννοούμε έναν σεβάσμιο ιδιοκτήτη ενός χώρου όση η Πελοπόννησος ή η Θεσσαλία μετά της Δυτικής Μακεδονίας. Κατανοητές γεωγραφικές εκτάσεις για να μην μπλέκεις με στρέμματα, τετραγωνικά μέτρα και ίντσες, μπερδεύεσαι!
Η ήττα με 7-1 από τη Γερμανία ήταν μια ευκαιρία να αφυπνισθεί ο Βραζιλιάνικος λαός, να καταλάβει πως στο ποδόσφαιρο καταναλώνονται εκατομμύρια δολάρια για να αποκρύπτονται δισεκατομμύρια που διοχετεύονται στις τσέπες των ελαχίστων και σε αριθμό και σε συνείδηση. Για συνείδηση τώρα δεν μπορούμε να μιλάμε στη Βραζιλία όπου η ζωή ενός εικοσάχρονου στοιχίζει λιγότερο από μισό κιλό γραβιέρα. Η χώρα αποτελεί το καταφύγιο του κάθε μεγαλέμπορου μελαμψής γυναικείας επιδερμίδας έως τρυφερής της ίδιας απόχρωσης αρσενικής αθωότητας των δέκα χρόνων. Σε κάθε κορυφή στήνονται συχνά-πυκνά θρησκευτικά ομοιώματα αλλά ούτε το προσδόκιμο ζωής αυξάνει ούτε και η ηλικία των νεαρών κοριτσιών που ξεκινούν επαγγελματικά την προσφορά τους στην πάνδημο Αφροδίτη μεγαλώνει. Όλες και όλα ξεκινούν πολλές φορές κάτω από τα δέκα τους χρόνια.
Πώς να το κάνουμε, θα μπορούσε ο λαός της Βραζιλίας να υποστεί μια σεισμική αφύπνιση με το 7-1, όμως το καλοστημένο σύστημα είναι πολύ πιθανόν να αγοράσει αυτή τη φορά τους ποδοσφαιριστές της Γερμανίας και να τους ονομάσει Βραζιλιάνους. Και τότε ο κάθε Βραζιλιάνος θα γυρίσει από το άλλο πλευρό για να ονειρευτεί το επόμενο Μουντιάλ και να ξεχάσει τη δεκάχρονη κόρη του που είναι ξαπλωμένη στην αγκαλιά ενός κοιλαρά Ευρωπαίου και προσπαθεί να αφαιρέσει από το προσωπάκι του το εκμαγείο του χαμόγελου ενός βαθιά δυστυχισμένου ανθρώπου.
Πάει, χάθηκε το τυχερό 7-1 για τη Βραζιλία, ήταν μια εύνοια της τύχης για το λαό που θα καταπνιγεί ξανά στα ναρκωτικά, την πορνεία και τις ατελείωτες γονυκλισίες. Αναρωτιέμαι, καλά, πως και ξέφυγε από τους προαποφασίζοντες αυτή η τυχερή ημέρα για τη Βραζιλία; Τη άλλη φορά θα είναι σοφότεροι, θα κερδίσει εκείνος που θα κοιμίσει. Καλόν ύπνο φίλε λαέ της Βραζιλίας, αλλά να ξέρεις, είμαστε κάποιοι που ελπίσαμε στις καλύτερες μέρες σου, και ακόμη ελπίζουμε.
Του Φοίβου Ιωσήφ
