Εδώ και μερικά χρόνια, ιδιαίτερα μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, στη διεθνή πολιτική σκηνή γίνεται λόγος περί ιδρύσεως ενός μεγάλου ανεξάρτητου κουρδικού κράτους το οποίο θα περιλαμβάνει εντός των ορίων του τις περιοχές της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας όπου ζουν συμπαγείς κουρδικοί πληθυσμοί και φυσικά και την αυτόνομη κουρδική περιοχή του Βορείου Ιράκ.
Οι Κούρδοι αποτελούν μια αρχαία ινδοευρωπαϊκή φυλή συγγενική με τους Πέρσες της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι η οργάνωση σε ημινομαδικές φυλές. Σίγουρα δεν έχει υπάρξει μεγάλη πρόοδος σε καμία από τις περιοχές που διαβιούν κουρδικοί πληθυσμοί και στις τέσσερις χώρες Τουρκία, Ιράν, Συρία και Ιράκ και το μεγαλύτερο μέρος των πληθυσμών αυτών έχει πολύ χαμηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο.
Στην παρούσα φάση η μοναδική κουρδική κρατική οντότητα είναι η αυτόνομη κουρδική περιοχή του Βορείου Ιράκ που παρά τους ισχυρισμούς των ηγετών της αποτελεί στην ουσία ένα de facto ανεξάρτητο κράτος υπό την προστασία των Η.Π.Α με δική του σημαία, εθνικό ύμνο, κοινοβούλιο, κυβέρνηση, πρόεδρο και ένοπλες δυνάμεις τους λεγόμενους πεσμεργκά.
Για να δημιουργηθεί όμως ένα μεγάλο κουρδικό κράτος όπως αυτό παρουσιάζεται σε διάφορους χάρτες σεναρίων που δημοσιεύονται κατά καιρούς στο διεθνή Τύπο, επιβάλλεται η αλλαγή των συνόρων και κατά συνέπεια και η συρρίκνωση τριών ισχυρών ιστορικών κρατών της Μέσης Ανατολής: της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας. Άραγε ποια ηγεσία, ποια άρχουσα τάξη και ποια διανόηση των χωρών αυτών θα δέχονταν μία τέτοια εξέλιξη;
Τόσο η Τουρκία όσο και το Ιράν αποτελούν κληρονόμους δύο μεγάλων (σε έκταση και διάρκεια ζωής) αυτοκρατοριών με σπουδαίο παρελθόν (όπως λέει και το σχετικό άσμα σε γνωστή σειρά της κρατικής τηλεοράσεως) και ως συνέπεια αυτής της κληρονομιάς στα εδάφη τους περικλείουν πληθυσμούς διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό είναι πιστοί στις πολιτικές εξουσίες των χωρών αυτών. Στο Ιράν διαβιούν πολύ περισσότεροι Αζέροι από αυτούς που ζουν στο ανεξάρτητο Αζερμπαϊτζάν οι οποίοι απολαμβάνουν πολλά δικαιώματα όντας οι ίδιοι Σιίτες Μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, δεδομένου ότι στο Ιράν υπάρχει θεοκρατικό καθεστώς με βάση το Σιϊτικό δόγμα του Ισλάμ. Σουνίτες Μουσουλμάνοι είναι οι περισσότεροι από τους Κούρδους της Τουρκίας (υπάρχουν και Αλεβίτες) και ταυτίζονται θρησκευτικά με την ομάδα που κυβερνά τη χώρα η οποία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Σουνίτες παρά τον επίσημο κοσμικό χαρακτήρα του κράτους.
Το παράδειγμα των Αζέρων του Ιράν μπορεί να αποτελέσει ένα είδος προτύπου για τους κουρδικής καταγωγής πληθυσμούς της Τουρκίας. Οι Κούρδοι που έχουν ήδη δημιουργήσει μια κρατική οντότητα στο Βόρειο Ιράκ πρέπει να κατανοήσουν ότι το κόστος της δημιουργίας ενός «Μεγάλου Κουρδιστάν» μπορεί να αποβεί δυσβάσταχτο ή ακόμα και ολέθριο τόσο για τους ίδιους τους Κούρδους όσο και για τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής οι οποίοι και θα υποστούν τις συνέπειες μιας γενικευμένης και ανεξέλεγκτης σύρραξης όταν και αν ανοίξει κάποιος «τον Ασκό του Αιόλου».
Δυστυχώς στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν επικρατεί ο όρος «δίκαιος» αλλά ο όρος «συμβιβασμός». Οι μεγαλοϊδεατισμοί και το κυνήγι χιμαιρών οδήγησαν όλα σχεδόν τα έθνη της περιοχής σε μεγάλες καταστροφές τόσο σε ανθρώπινο όσο και υλικό δυναμικό. Η πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μας έχει να μας διδάξει αρκετά τέτοια παραδείγματα.
Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ
Υ.Γ Η δεύτερη μεγαλύτερη διαδήλωση διαμαρτυρίας στον κόσμο για τα υβριστικά εναντίον του Προφήτη Μωάμεθ σκίτσα που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδα της Δανίας, δεν έγινε ούτε σε κάποια πόλη του Ιράν, ούτε της Σαουδικής Αραβίας, ούτε καν της Αιγύπτου, αλλά στη μεγαλύτερη πόλη της Νοτιοανατολικής Τουρκίας το Ντιγιαρμπακίρ και συμμετείχαν σε αυτή 130 χιλιάδες Τούρκοι πολίτες κουρδικής καταγωγής κραυγάζοντας το σύνθημα «σεβασμός προς στον Προφήτη Μωάμεθ». Τα συμπεράσματα δικά σας
