Δυο διάσημοι καθηγητές, ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης και ο κ. Δημήτρης Νανόπουλος, συνέγραψαν ένα βιβλίο με τον παραπάνω Τίτλο και με τον Υπότιτλο “ΜΙΑ ΣΥΝ-ΖΗΤΗΣΗ” θέλοντας να δηλώσουν μ αυτόν, από την μια μεριά τον διαλεκτικό τρόπο προσέγγισης και από την άλλη το μεγάλο εύρος των θεμάτων που θέλανε να διαπραγματευτούν, δηλαδή: από την ζωή την ίδια μέχρι και την απόλυτη γνώση. Και πράγματι. Το περιεχόμενο δικαιολογεί πλήρως τον Τίτλο.
Και οι δύο επιστήμονες βάζουν και απαντούν σε πολλά ερωτήματα ακόμη και σε τέτοια της καθημερινής ζωής, όπως π. χ. η σωστή χρήση των κομπιούτερ, τις δυνατότητες που δίνει στα παιδιά και όχι μόνο στους επιστήμονες. Φυσικά πολλά θέματα αφορούν λίγο η πολύ, μονάχα επιστήμονες, όπως η απαίτηση της ενοποίησης των επιστημών, όχι με την έννοια ένας να είναι όλα, αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας της κάθε επιστήμης να πρέπει να την λαμβάνει υπ΄ όψιν του και ο επιστήμονας του άλλου χώρου και να υπάρχει μια ολοκληρωτική εικόνα που θα μεταδίδεται μέσω της παιδείας στις επόμενες γενεές. Αν παραβλέψει κανείς μια ελληνική πατριωτική απόχρωση που δίνεται στην έννοια της ανθρώπινης συναίσθησης, συν όρασης (Intiution), διότι πάνω σε αυτήν, την αδιακρίτως ανθρώπινη, αναπτύχθηκε από τον Μιχαήλ Τομασέλλο με πειράματα με μικρά παιδιά, μια από τις πιο σημαντικές θεωρίες τής περασμένης δεκαετίας ότι αφορά την εξέλιξη της ανθρώπινης επικοινωνίας και μαζί του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.
Ο καθηγητής κ.Νανόπουλος ξεδιπλώνεται σε έναν πολυσχιδή, γνωσιοσυγκροτημένο, πολυδιαβασμένο άτομο, (γνωρίζουμε από άλλες δηλώσεις, ότι ασχολήθηκε και με την συσσώρευση του Κεφάλαιου), που παρουσιάζει την κοσμογονία όχι μόνο όπως την ορίζουν οι Νόμοι της φύσης, αλλά και την συνοχή που έχει αυτή η ίδια η γέννηση με τον σημερινό άνθρωπο. “Δώσμου μερικά Quark’s και θα σου φτιάξω τον σημερινό κόσμο”. Προσηλωμένος στην επιστήμη δεν πολυενδιαφέρεται για τις μεταφυσικές έννοιες του θείου, σε αντίθεση με τον κ. Μπαμπινιώτη που δηλώνει οπαδός της χριστιανικής ορθόδοξης θρησκείας και οι δύο όμως είναι σύμφωνοι ότι η ηθική δεν βγαίνει από την θρησκεία αλλά από τον άνθρωπο. Ο καθηγητής Μπαμπινιώτης ενθουσιασμένος από την Κβαντική Θεωρία που περιγράφει τον μικρόκοσμο , χωρίς πολλές στάσεις, προσπαθεί να την εφαρμόσει και στον μακρόκοσμο, που για πολλούς από εμάς φαίνεται λίγο παράξενο, διότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια κίνηση από το μηδέν προς το μηδέν.
Ας αφήσουμε όμως τούς δύο επιστήμονες να δώσουν οι ίδιοι το στίγμα του βιβλίου όπως ακριβώς δηλώνεται στο εξώφυλλο:
“Διαπιστώσαμε ουσιαστικές σχέσεις και θαυμαστές παραλληλίες, που αναδεικνύονται μέσα από τη συζήτηση και που εξικνούνται από τη σκέψη και τη γλώσσα του ανθρώπου μέχρι τον φυσικό κόσμο ο οποίος μας περιβάλλει, από τον εγκέφαλο, τα γονίδια, τον κόσμο των εννοιών και των συναισθημάτων μέχρι τους φυσικούς νόμους, τα ελάχιστα συστατικά (κβάντα φωτός, quark, ηλεκτρόνια, ποζιτρόνια, φωνήματα, μορφήματα, φθόγγους) και βασικές ακόμη αρχές που διέπουν την εξέλιξη του σύμπαντος.”
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο και συνιστούμε να διαβαστεί από όσο το δυνατό περισσότερους, θα θέλαμε όμως να προσθέσουμε για την καλλίτερη κατανόηση μερικών επισημάνσεων του καθηγητή κ.Μπαμπινιώτη τα παρακάτω.
Σε τρία μέρη όπου παραλληλίζει τα κβάρκς και τα μόρια, με τις ρίζες λέξεων, χρησιμοποιεί την λέξη-ρίζα “αρ-” και την ερμηνεύει ότι το “αρ-” δηλώνει την έννοια “συνδέω αρμονικά”. Γράφει ο κ. Μπαμπινιώτης: “Υπάρχει μια ωραία λέξη και μαζί μια πανάρχαια ρίζα στην ελληνική γλώσσα, που εκφράζει ευθύβολα αυτό που πάμε να πούμε. Είναι η ρίζα “αρ-” που υπάρχει στην αρμονία, στο αρμός, στο αρμόζω, στην άρθρωση. Όλα αυτά σημαίνουν μια “σύζευξη αρμονική”, αυτή που πρέπει να υπάρχει στον άνθρωπο για να μπορείς να μιλάς για πληρότητα” (Σ. 36) και “Είδαν λοιπόν οι Έλληνες τον κόσμο ως τάξη, όπου “τάξις” είναι ότι “βάζω κάτι κοντά στο άλλο”, έτσι ώστε ν΄ αρμόζει, να εφαρμόζει, να συνδέεται αρμονικά” Αυτή είναι η αρμονία. Διότι το “αρ-” που είπα βρίσκεται και στο αραρίσκω και στο αρμόζω και στο συναρμόζω και στο εφαρμόζω. Προέρχονται όλα από την ίδια ρίζα. Ο κόσμος είναι η τάξις έναντι του χάους και η τάξις έχει εξαιρετική σημασία και ως αισθητική κατηγορία. Δήλωνε το ωραίο, το στολίδι. Η λέξη “κόσμος” έγινε το κόσμημα, το στολίδι.” (Σ. 42).
Ίσως από έλλειψη χώρου δεν προχώρησε ο κ. Καθηγητής στο επόμενο βήμα, δηλαδή ένα επίπεδο πριν από το “συνδέω αρμονικά” : από πού προέρχεται αυτό το ίδιο το “αρ” και τι σημαίνει.
Αυτό το πριν-επίπεδο, είναι το “ar“ της αδελφής γλώσσας των αρχαίων ελληνικών, της σανσκριτικής, που σημαίνει οργώνω, από όπου προέρχεται και το ελληνικό αρόω και το άροτρον και η αράδα, δηλαδή γραμμή. Κάθε αράδα με το άροτρον που τραβάει ο αρότης (αγρότης;) αραδιάζεται η μια δίπλα στην άλλη και από ακαλλιέργητη γη που ήταν γίνεται μια καλλιεργημένη, εξ ου και “ερι” (αρ), που σημαίνει οργωμένη γη, ή αρούρα, δηλαδή χωράφι, χώρος αροτριωμένος και προς σπορά. Κατά την άροση, αράδα με αράδα, μπαίνει ο αγρός σε μια “τάξη” και η ομοιομορφία των πολλών γραμμών οι οποίες εφαρμόζουν, συναρμόζουν, αραρίσκονται, η μια στην άλλη, διότι το πλάτος, το φάρδος, του άροτρου δεν αλλάζει από την μια γραμμή στην επόμενη, οπότε μετά από το όργωμα, δημιουργείται μια αρμονία στον αγρό κι έτσι έχουμε μια “συμμετρική διάταξη πραγμάτων σε ένα σύνολο”.
Με το όργωμα, ο αγρότης αρήγει, (αρωγή), βοηθάει, την γη να γίνει καλλίτερη, και από αυτήν έρχεται το άρος, η ωφέλεια, το καλό και δεν είναι κατά τύχη ο υπερθετικός τού καλού, το άριστον. Όπως και το άρτιο που σημαίνει το ολοκληρωμένο. Η οργωμένη γη αναδύει μια μυρωδιά διαφορετική, εξ ου και το άρωμα που σημαίνει και όργωμα. Άροτος είναι και η σοδειά, από όπου προέρχεται και ο άρτος. Και η αρετή έχει εδώ τις ρίζες της. Και το ερέτης, που σημαίνει κωπηλάτης έχει εδώ τις ρίζες του, εξ ου και το τριήρης, με τρεις σειρές κουπιών. Με το κουπί οργώνει την θάλασσα, όπως και με το πλοίον, στα σανσκριτικά plava, που σημαίνει άροτρο.
Το οργώνω δεν ήταν μονάχα εργασία, αλλά και μία τέχνη, κι έτσι έχουμε την σωτηρία του στο λατιniκό ars, arti, τέχνη, εξ ου και το αρτύω που σημαίνει πράττω κάτι με τον σωστό τρόπο. Από αυτήν την “αρ” λέξη, που παλιά σήμαινε γη, προέρχεται και το άριος, στην αρχή ο επεξεργαστής της γη, αργότερα ο ιδιοκτήτης και πιο αργότερα ο ευγενής και αριστοκράτης. Η ανώτερη Κάστα της Ινδίας, οι Βραχμάνοι, είχαν αυτήν την αρχαία γλώσσα αργότερα σαν την θρησκευτική τους γλώσσα και οι ίδιοι ονόμαζαν τους εαυτούς τους Άριους (Aryas). Για αυτόν που ενδιαφέρεται παραπέμπουμε στις “Παραδόσεις για την Επιστήμη της Γλώσσας” τού καθηγητή Μαξ Μύλλερ (Max Müller) που έδωσε στην Οξφόρδη το 1861.
Κώστας Γεκτίδης
