Γράφει η Χρύσα Μπαΐρα
Η τέχνη ήταν εκεί για λίγες μέρες, στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις και μεις θυμηθήκαμε…
“η τέχνη θεραπεύει”. Μια φράση κλειδί στην αγωνιώδη αναζήτηση της σύγχρονης κοινωνίας μας, ν απαλλαγεί απ το βάρος μιας αγχωτικής πια καθημερινότητας.
Κι οι πιο πολλοί από μας έχουν αληθινή ανάγκη απ αυτό το κλειδί. Να ξεκλειδώσουν εκείνες τις αμπαρόπορτες, που κάποιες φορές κρύβουν πίσω τους δαιδαλώδεις, διαδρόμους, μ αναπάντητα ερωτηματικά και αδιέξοδα.
Η πρόληψη θεραπεύει, λένε οι επιστήμονες.
Μα και η τέχνη θεραπεύει. Ο συγκερασμός τους, η συνύπαρξη της επιστήμης και της τέχνης, της εξειδίκευσης και της ευαισθησίας-όπου συναντιέται-χαράζει έναν μονόδρομο. Αυτόν της σιγουριάς και της γαλήνης.
Πραγματικά νιώθει μια παράξενη-για όσους έτυχε να το βιώσουν-σιγουριά κανείς, αφήνοντας το σώμα του στα χέρια της επιστημονικής κατάρτισης και την ψυχή του στα χέρια που μ αληθινή μαεστρία κουμαντάρουν πινέλα και χρώματα. Εκείνα που λες και μεταπηδούν από την παλέτα και το καλοστημένο γεμάτο τελάρο, απλώνοντας στα μάτια μας πινελιές, χρώματα, γραμμές “ψυχή”..!
Χρώμα στο γκρίζο, στο μαύρο πολλές φορές…
Πενάκι και μελάνες και εικόνες ατελείωτες, πλασμένες από θύμησες και φαντασία, με μια μοναδική τεχνοτροπία που σε υποβάλλει σε μια επικοινωνία. Εκείνη η τεχνοτροπία που μαγνητίζει τα μάτια και μ οδηγό τη δίψα για “ταξίδια”, τα στέλνει να πλανηθούν στη μαστοριά του καλλιτέχνη κι από κει σ έναν κόσμο αλλιώτικο.
Έναν κόσμο καθάριο και φορτωμένο φύση, θάλασσα, ουρανό, σεβασμό κι ευγνωμοσύνη.
Έναν κόσμο, που γραμμή-γραμμή σε ταξιδεύει σε τόπους και πατρίδες, νοσταλγικά βαλμένες στο μυαλό και στην καρδιά, σε πατρίδες δίχως λησμονιά.
Έναν κόσμο που πινελιά-πινελιά απλώνει στα φαράγγια σου ήχους ποικίλους και κρυστάλλινους. Ήχους που διαπερνούν μια γλυκιά μελαγχολία στ απόβραδα, ήχους που σκουπίζουν την αρμυρή κούραση στα καρνάγια-σφραγίζοντας στην πορεία τα μελλούμενα αλισβερίσια στις ιχθυόσκαλες και τις προβλήτες.
Σταλαματιά-σταλαματιά από κόκκινο, άσπρο κίτρινο και μπλε γεμίζουν τα πνευμόνια σου και με βαθιές πια ανάσες, αφουγκράζεσαι τα πολύβουα λιμάνια, τους απόμερους όρμους (με μόνη συντροφιά τα σκουριασμένα κουφάρια, τα κουρασμένα) τους ταρσανάδες με τ αβάφτιστα, τα βιαστικά σκαριά.
Ένας αντίλαλος η ζωγραφική του και μια ηχώ, που ξεχύνεται από τα αρσανόσπιτα στις ρίζες του Αγίου Όρους και σκορπιέται μελωδικά, ως την κορφή του καμπαναριού της Αρχαγγελιώτισσας, στη Ξάνθη.
Ένα έργο που φυτεύτηκε στα φοιτητικά του χρόνια, μαζί με τ όνειρο για τ αύριο και μέσα από εκθέσεις και πολιτιστικές συμμετοχές, έφτασε σ έναν ώριμο καρπό ξεχειλισμένο από γαλήνη και ηρεμία.
Μια ηρεμία που αβίαστα διαγράφει στα χείλη σου δυο συσπάσεις, σ ένα χαμόγελο ευχαριστημένο και χορτασμένο.
Όπως εκείνο το χαμόγελο, που χρόνια τώρα μας χαρίζεται με τόση σεμνότητα, ευγένεια και μια απλότητα μέσα από ένα πολύχρονο έργο, ανεβάζοντας ισότιμα την τέχνη και την επιστήμη στο βάθρο του “θεραπεύειν” και αναδεικνύοντας τις “αξίες”.
Έτσι απλά κι ανθρώπινα βαθιά, δίχως κλάδους ελαίας, ζητωκραυγές και έπαθλα. Μόνο με το χαμόγελο..!
Την επιστήμη τη διδάχτηκε και την υπηρέτησε ο Γιάννης Μενεσίδης. Την τέχνη την αγάπησε και την σμίλεψε ο Καλλιτέχνης. Μα την ευγένεια την “καθρεφτίζει” στα έργα του, μαζί με κάθε πινελιά, κάθε γραμμή και γύρω απ’ το πενάκι, που…ποιος ξέρει με πόση κατάνυξη, συρτά χαράζει το χαρτί και του φυσάει ζωή, για τα δικά μας μάτια και για την ψυχή μας…
