Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα…
Λίνα Νικολακοπούλου
Δεν ξέρω τι μπορεί να μας σώσει από την παγκόσμια κατρακύλα.
Ο πλανήτης αναστενάζει, η θερμοκρασία αυξάνεται με μαθηματική ακρίβεια και η κλιματική αλλαγή που το ανθρώπινο είδος προκαλεί είναι εδώ!
Οι λαοί στενάζουν από πείνα, φτώχια, πολέμους, απολυταρχικά καθεστώτα, σύγχρονες δικτατορίες, οικογενειοκρατίες…
Όλα στο βωμό του κέρδους για τους λίγους που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο και οι καταστροφές διαδέχονται η μία την άλλη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν πια παρελθόν!
Οι νεοκατακτητές εξουδετερώνουν με τα μέσα μαζικής πληροφόρησης που διαθέτουν κάθε αντίδραση και ο φόβος επικρατεί παντού.
Η βία είναι η πολυδιαφημιζόμενη και οι ψυχικές ασθένειες βρίσκονται στο ζενίθ. Η επιστήμη δείχνει να έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια. Χρησιμοποιείτε για τα συμφέροντα των ολίγων που την χρηματοδοτούν.
Καθόλου εύκολο δεν είναι να ξεχωρίσεις το ψέμα από την αλήθεια με την πρώτη ματιά.
Η λογοκρισία και ο αποκλεισμός των πνευματικών ανθρώπων είναι καθεστώς!
Καμιά φωνή δεν επιτρέπεται, καμιά πρόταση, κανένα όραμα!
Στόχος είναι η κατάργηση της παιδείας, κάθε ευγένειας, κάθε σκέψης, για να δημιουργηθεί πλήρως η ανοησία της αγέλης. Μας θέλουν άβουλα όντα.
Η διχόνοια σπέρνεται με κάθε τρόπο υπό την ψευδαίσθηση της ελεύθερης έκφρασης του υποτιθέμενου ενημερωμένου πολίτη, από τα δικά τους μέσα!
Η δικαιοσύνη σέρνεται από τις πολιτικές εξουσίες και αυτές με τη σειρά τους από τις οικονομικές.
Οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους φτωχούς μέχρι την αρπαγή της κατοικίας τους! Πράγματα πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία!
Το κράτος έχει μεταμορφωθεί σε παρακράτος με όσα εγκληματικά αυτό συνεπάγεται.
Τα πλήθη συνωστίζονται γύρω του για ένα κομμάτι ψωμί ή παντεσπάνι.
Οι ιδεολογίες ανύπαρκτες και κάθε πολιτικός λόγος κενός.
Υπεράνω όλων το εγώ και …ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ποια θα είναι η συνέχεια;
Η πλήρης υποταγή ή η σκέψη;
Η παιδεία ή η ανοησία;
Η καταστροφή, που δεν αργεί ή η ελπίδα;
Η χυδαιότητα ή η ομορφιά;
Η ανθρωπιά ή το τέλος;
Πάντα στα δύσκολα η ανθρωπότητα πιανόταν από την ευγένεια των γραμμάτων και των τεχνών για να προχωρήσει. Από το όραμα των ολίγων που έδιναν φως σε σκοτεινές εποχές, όπως τώρα.
Ας σκεφτούμε…
Γιατί δεν αντέχω άλλο να ακούω το ερώτημα: Και οι πνευματικοί άνθρωποι πού είναι; Έχουν βολευτεί;
Η απάντηση είναι μία και μόνη. Είναι αποκλεισμένοι!
Και αν καταφέρουν να επιβιώσουν , καθώς φτωχοί και πένητες, κάτι έχουν να μας δώσουν με την ψυχή τους.
Ας τους ανακαλύψουμε…
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
