«Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»
Διονύσης Σαββόπουλος
Η ζωή είναι σαν το γλειφιτζούρι, σκληρή αλλά γλυκιά ως το τέλος.
Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε αυτήν τη φράση, ποιος την είπε, πότε, πού αποτυπώθηκε για πρώτη φορά. Αλλά δε θα το ψάξω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι η φράση αυτή συνόδευε μια κάρτα χειροποίητη, ενός παιδιού 11 χρόνων, ως δώρο για τη γιορτή της μητέρας.
Πόσα ξεχνάμε μέσα στους ρυθμούς που μας επιβάλλονται από παντού; Πόσα αφήνουμε για μετά (πότε άραγε;), πόσα δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να συλλογιστούμε;
Πόσο δεν ακούμε τα παιδιά; Πόσο δεν αφουγκραζόμαστε την ευαισθησία και τη λογική τους, ακόμα τον φαινομενικό παραλογισμό τους ενίοτε, την εκφραστικότητά τους γενικότερα;
Πόσο ακούμε και ανεχόμαστε τον δικό μας και τον περιρρέοντα παραλογισμό; Πόσο αφήνουμε την τοξικότητα να μολύνει τη δική μας παιδικότητα, λογική και τον πολύτιμο ψυχισμό τον δικό μας, των ενηλίκων αλλά και των παιδιών μας;
Δημόσιες υπηρεσίες υγείας, παιδείας, πολιτισμού κ.ο.κ. υποστελεχωμένες. Νόμοι αντικρουόμενοι, πρόχειροι, που εφαρμόζονται… περιστασιακά. Αβεβαιότητα καθημερινή, αδικία προς τους φτωχούς και αδύναμους. Σύγχυση αντί για ενημέρωση, προμελετημένη και συστηματική, ακόμα και εν καιρώ εκλογών. Ιδίως εν καιρώ εκλογών.
Και να βρίσκεται όμως ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, ένας γνώστης εκ των έσω των πραγμάτων και της κατάστασης, αυτός που πρώτος χαρακτηρίζει «μαύρα» τα πράγματα, να επιμένει να δηλώνει αισιόδοξος!
Όχι ίσως γιατί πιστεύει ότι μπορούν να διορθωθούν τα πράγματα γρήγορα κι εύκολα ή δια μαγείας, αλλά γιατί οφείλουμε να παραμένουμε αισιόδοξοι. Δηλαδή; Να συνεχίζουμε να προσπαθούμε.
Ακόμα κι αν μοιάζει τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες;) σαν να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, σαν να βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, σαν να μας κλείνουν επίμονα κι άδικα τις πόρτες.
Μόνο μέσα από την προσπάθεια, ατομική και συλλογική, μέσα από την επιμονή και μέσα από τη δύναμη που εμπνέει η κάθε είδους τέχνη στην ψυχή μας, μπορούμε, αν όχι να ανοίξουμε τις πόρτες, τότε να μπούμε από το παράθυρο αν χρειαστεί ή να ανοίξουμε μόνοι μας με τα χέρια μας ένα άλλο πέρασμα, πιο μεγάλο, πιο ευρύχωρο.
Μόνο τότε ίσως μπορούμε να σταθούμε άξιοι αποδέκτες του δώρου ενός παιδιού.
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
