Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος
να ΄ν΄ ήμερος να ΄ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι΄ Ανάσταση
Οδυσσέας Ελύτης
Η εποχή των ψυχώσεων είναι εδώ. Οι κοινωνίες βαθύτατα πληγωμένες ψυχικά αναπαράγουν ολέθριες ψυχώσεις. Τα αρρωστημένα εγώ αναζητούν τρόπους να υποτάξουν ό,τι υπάρχει, κινείται, σκέφτεται, διαφέρει. Από την άλλη πλευρά η φτωχοποίηση έχει καταντήσει για τους πολλούς μια σύγχρονη τραγωδία.
Άλλοι, οι έχοντες, δεν εκτιμούν τα ανθρώπινα και οι άλλοι εκτιμούν από ένα κομμάτι ψωμί που θα βρουν στα σκουπίδια έως τα κουρέλια που τους ντύνουν.
Μεγάλη Εβδομάδα και τα πάθη και οι Σταυροί είναι των πολλών.
Η ισοπέδωση του πολιτισμού και της κάθε αξιοπρέπειας είναι το κυρίαρχο μέλημα από τους όπου γης παράφρονες που μας εξουσιάζουν.
Ο πλανήτης γη αναστενάζει και σωτηρία δεν φαίνεται.
Δύσκολες ώρες…
Οι κανονικότητες διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι τελικής τρέλας.
Όπου και να ζητήσεις λίγη Ανάσταση πέφτεις πάνω σε νόμους που προάγουν το αντίθετο. Το σκοτάδι, την αλαλία, την ανοησία, τον διχασμό, τον φόβο, τον τρόμο μέχρι να επέλθει ο πνευματικός και βιολογικός θάνατος.
Ο θάνατος πρωτίστως στον πολιτισμό, είναι ο κανόνας κάθε εξουσίας, κάθε άδειου.
Γκρέμισμα στο κάστρο που παράγει ιδέες, αξίες, ευγένειες…
Έτσι μεταλλάσσονται σε ζωώδεις οι κοινωνίες και κάθε καταστροφή γίνεται εύκολη και μετά συνήθεια.
Η νοημοσύνη πέθανε. Ζήτω η τεχνητή νοημοσύνη.
Η ειλικρίνεια πέθανε. Ζήτω η (επηρεασμένη) αλήθεια του καθενός.
Τεστ για την ανοησία μας και την ανοχή μας κάνουν κάθε μέρα οι οθόνες. Ζήτω η εικονική πραγματικότητα.
Ας φανταστούμε πόσο εύκολη θα ήταν η Αναγέννηση, αν ήθελαν. Αν γύριζαν το κλειδί αλλιώς… Αβίαστα, είναι στο DNA μας.
Ας φανταστούμε ότι ήθελαν την παιδεία.
Πόσο εύκολο είναι να την προωθήσουν και να την προβάλουν αντί της βίας;
Πόσο δύσκολο είναι να προβληθούν και να ενισχυθούν οι δημιουργοί που αργοπεθαίνουν και τα έργα τους;
Αντί αυτών προβάλλονται οι βασανιστές και οι ηγήτορες του παγκόσμιου ολέθρου.
Αυτοί έχουν το μαχαίρι, δικό μας το αίμα.
Δημοκρατίες τέλος!
Βρε, μήπως να βγούμε μια μέρα στους δρόμους για τον πολιτισμό και μόνο; Τουλάχιστον να ενωθούμε κάτω από ένα αναπόφευκτο πανανθρώπινο όραμα για να υπάρξει συνέχεια.
Μήπως να ψάξουμε για λίγη Ανάσταση στα μάτια των ανυπεράσπιστων παιδιών μας.
Μήπως να σκεφτούμε σε τι κόσμο ζουν και θα ζήσουν;
Μήπως, χρειάζεται να ακούσουμε ένα τραγούδι ενός παιδιού βγαλμένο από τα συντρίμμια μας για να αντιληφθούμε και να συγκινηθούμε, μήπως και κινήσουμε;
Πάντως το τραγούδι υπάρχει. Ένας στεναγμός είναι που βγήκε αβίαστα, μέρες πένθους, από την τραγωδία μιας χώρας που εξαϋλώθηκε στα Τέμπη και όλοι αναλάβαμε την ευθύνη, χωρίς να την αναλάβει κανείς. Κοροϊδεύοντας του νεκρούς, μπορεί να ειπωθεί αυτό. Ύβρις!
Ωστόσο το τραγούδι σε στίχους του γράφοντος το μελοποίησε και το τραγουδά μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια η Αφροδίτη Βασιλείου.(Υoutube Afrodite Vasileiou @MusiceditorA)
Μαμά θυμάμαι
Μαμά θυμάμαι
να παίζω μ΄ ένα τρένο
στις ράγες να κοιμάμαι
και να σε περιμένω.
Σταθμός ήταν το σπίτι
κι΄ αφύλακτες διαβάσεις
μια νύχτα και μια Τρίτη
στη λίστα να με διαβάσεις.
Δεν πρόσεχα τα τρένα
δεν μου το ΄χες πει
πως δεν έχουν φρένα
ούτε και ντροπή.
Μαμά δεν θα σε πάρω.
Δεν έφτασα στο Μάρτη.
Καπνός από τσιγάρο
έγινα στο χάρτη.
Στα Τέμπη στην κοιλάδα
ένα φίδι με καπνούς…
Παλιοσίδερα η Ελλάδα
άφωνους και ορφανούς.
Μαμά θυμάμαι
έξω απ΄ένα τρένο
στις ράγες να κοιμάμαι
και να σε περιμένω.
Για ποια Ανάσταση;
