Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων.
Κώστας Τριπολίτης
‘Ένα μπλουζ ήταν εκείνο που μας έφερνε κοντά, κάποτε…
Εκεί, που άναβε ο πόθος και τα ψιθυριστά λόγια είχαν νοήματα ζωής. Θαυμασμός, έλξη αγωνία και όνειρα, χόρευαν για να καλέσουν τον έρωτα της ζωής ή και την ίδια τη ζωή.
Ανάγκη ήταν να ανασάνουμε τον αέρα του άλλου, να κοιταχτούμε στο βάθος των ματιών και να νοιώσουμε άγγιγμα σώματος και ψυχής.
Και όσο τα φώτα χαμήλωναν τόσο άναβε η φαντασία για να βρει και άλλα λόγια, να βρει εικόνες του μέλλοντος, λέξεις σύμβολα, για να πει την αλήθεια της στιγμής.
Στιγμές που έμεναν αιώνιες και κάθε ευγένεια κατάκλυζε το χωλ, το δωμάτιο, την πίστα προσμένοντας την έλξη να εκφραστεί με τελικές δυο λέξεις και το ταξίδι να αρχίσει. Να γίνουμε ένα στον χορό των δυο.
Τον χορό των δυο που έφερνε αγαλλίαση, αποδοχή, αυτοπεποίθηση και να πάρουμε και να δώσουμε χαρά και ελπίδα για κάτι κοινό.
Ίσως και για μια ζωή.
Τότε, όταν ο έρωτας έβαζε τα όρια της αξιοπρέπειας, η φιλία τα δικά της και συναισθήματα ανείπωτα πολλές φορές, πλεόναζαν σε ρυθμό μπλουζ.
Μα οι εποχές άλλαξαν, τα φώτα, μάς τα άλλαξαν και η υπέρμετρη φωταψία χάλασε τα ωραία μυστικά που λεγόταν μόνο ψιθυριστά.
Αποτέλεσμα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σημαίνει χορός, από αρχαιοτάτων χρόνων.
Και η απομάκρυνση του ενός από τον άλλον ήταν πια γεγονός.
Η ντισκοτέκ καταργήθηκε κι αυτή και κάθε χορός που έφερνε τους δυο κοντά, απαξιώθηκε.
Οι μουσικές που γαλήνευαν, ενέπνεαν, έφερναν κοντά τα βήματα, έσβησαν και από το νου και μοναχικοί χοροί σαν από άγριο ένστικτο άρχισαν να μας χορεύουν στην πίστα της μεγαλομανίας και της επίδειξης του νεοπλουτισμού.
Η μουσική κατηφόρα πολυδιαφημιζόμενη άρχισε να παίρνει διαστάσεις πανδημίας και αντί για πετάγματα καρδιάς και χορούς κυκλωτικούς, αρώματα ζευγαριών και στίχους ποιητών, οδηγηθήκαμε, ως αγέλη, στην αρένα του σκυλάδικου(Αθάνατη ευρηματική Ελληνική γλώσσα).
Και έτσι περάσαμε σαν ένας αόρατος θίασος, με μουσικές εξαίσιες, που θα ‘λεγε και ο Αλεξανδρινός, σε λόγια του συρμού και εν τέλει στα μονοπάτια της βίας και της πλήρους απαξίωσης σε ότι υμνούσε μέχρι τότε το τραγούδι.
Διαμελισμένα πτώματα λέξεων όπλισαν, με άναρθρες κραυγές και αλαλαγμούς την αισθητική μας και την μουσική μας αντίληψη. Και επειδή ο άνθρωπος είναι μιμητικό ον, η φτήνια έγινε μόδα και διασκέδαση για τον όχλο.
Ακολούθησε η βία στο λεγόμενο τραγούδι, ο σεξισμός, η πορνεία, τα ναρκωτικά, ή οπλοκατοχή, καθώς σε αυτά πρέπει να υποκύψουμε για το καλό μας και το καλό όσων τα παράγουν και τα διακινούν. Και όλα αυτά στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης!
Έτσι κάθε σίχαμα με περισσή υπερηφάνεια λανσάρει την αναίδεια του με κάθε ευκολία αφού τέτοια θέλει, όπως μας λένε, ο…(;) λαός μας!
Μαστούρα, χυδαιότητα, και σεξουαλική λεκτική παρενόχληση.
Έτσι θα ψυχαγωγηθούμε καλύτερα!
Θα χαιρόμαστε που η ηλιθιότητα θα λικνίζεται, ως λίκνο του νέου μας πολιτισμού και εμείς πρέπει να την χειροκροτούμε.
Πρέπει να είμαστε ευτυχείς για τα πρότυπα που μας δίνουν.
Πρέπει η χυδαιότητα να γίνει το εμβόλιο αναισθησίας και απάθειας της νέας γενιάς.
Θέλει ανεγκέφαλους φαλλοκράτες (ν)τράπερ για να μας εμψυχώσουν και να μη ντρεπόμαστε για τίποτα, στα πλαίσια της νέας αδιάντροπης πραγματικής εικονικότητας.
Σε λίγο και ζωντανό πορνό στις πλατείες ή στην αρένα υπό τις επευφημίες του πλήθους και παρουσία σε εξέχουσα θέση των ευγενών ηγεμόνων, εν μέσω βεγγαλικών.
Όλα αυτά για την ψυχοπνευματική μας ανάταση.
Ευτυχώς που κάποιοι (και δεν είναι και λίγοι) άρχισαν να αντιστέκονται.
Ευτυχώς που πιάσαμε τον πάτο μας!
Σ.σ. Ελπίζω η λέξη, πάτος, να μη διαβαστεί μεταφορικά, εδώ στην πατρίδα του λόγου.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
