Τ’ αθάνατο νερό του Καραγκιόζη

Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό

ψυχή καινούρια να ‘χα

να σου ‘δινα να ξύπναγες

για μια στιγμή μονάχα.

Γιάννης Ρίτσος

Διαβάζοντας από μικρός τα παραμύθια πάντα μου έκαναν εντύπωση τα μαγικά αντικείμενα. Ο μανδύας που σ’ έκανε αόρατο, το τραπεζομάντηλο που σαν τ’ άπλωνες γέμιζε φαγητά, το χαλί που πετούσε και τόσα άλλα.

Η κατοχή ενός τέτοιου μαγικού αντικειμένου προσέδιδε στον ήρωα του παραμυθιού τρομερές δυνατότητες και τον βοηθούσε να ξεπερνά τις όποιες δυσκολίες.

Το ιερό δισκοπότηρο όμως των παραμυθιών είναι ένα. Όλοι οι ήρωες αυτό κυνηγούσαν. Όχι για να τους προσδώσει μαγικές ιδιότητες μα για να θεραπευθούν και να θεραπεύσουν. Το αθάνατο νερό πάντα ήταν ο μέγιστος στόχος.

Σαν έχει κάποιος τ’ αθάνατο νερό μπορεί να γιατρέψει όλες τις αρρώστιες. Να υπερνικήσει ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.

Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαστε με το θέατρο σκιών έχουν περάσει μπροστά και πίσω απ’ το μπερντέ μας παιδιά όλων των ηλικιών και χαρακτήρων. Παιδιά ζωηρά μα και χαμηλών τόνων. Παιδιά με ευφράδεια μα και με δυσκολία στο λόγο. Παιδιά χωρίς και άλλα με «ειδικά» χαρακτηριστικά.

Όλα τα παιδιά είναι ίδια. Άσχετα με τις όποιες διαφορές που μπορεί να έχουν λόγω χαρακτήρα, γονιδίων, ικανοτήτων, όλα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο. Άλλωστε όσα έρχονται στις παραστάσεις μας έχουν ένα κοινό: αγαπούν και ταυτίζονται με τον Καραγκιόζη.

Όλοι οι μικροί θεατές του θεάτρου σκιών έχουν τον ίδιο πόθο. Θέλουν να μπούνε πίσω απ’ το πανί και να μιμηθούν τους ήρωες του μπερντέ. Σαν μπαίνουν πραγματοποιείται κάτι μαγικό, σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά. Η μεταμόρφωση…

Μπορεί να δεις παιδιά που ντρέπονται να μιλήσουν, που έχουν δυσκολία στην έκφραση, ακόμα και να «τσιβδίζουν», πίσω απ’ τον μπερντέ να γίνονται λαλίστατα.

Παιδιά που έχουν προβλήματα και δεν τα λένε πουθενά, τα μαρτυρούν όλα στη σκηνή του καμπούρη. Και ύστερα από την εξομολόγησή τους αυτή τα βλέπεις να «ξαλαφρώνουν».

Παιδιά που για διάφορους λόγους σωματικούς ή ψυχικούς λένε ότι δεν μπορούν, σαν μπαίνουν πίσω απ’ το πανί του Καραγκιόζη και πιάνουν τις φιγούρες δείχνουν ότι τα καταφέρνουν μια χαρά. Και την αδυναμία τους την κάνουν ικανότητα, προσόν, σημαία. Κι έτσι ξεχωρίζουν.

Όλοι μας είμαστε ξεχωριστοί και όλοι αξίζουμε. Αρκεί ν’ αποδεχτούμε την ιδιαιτερότητά μας και θα συνειδητοποιήσουμε πως αυτή είναι το μεγάλο μας όπλο για τη ζωή.

Το θέατρο σκιών μπορεί να αποτελέσει το βοηθό μας για αυτήν τη συνειδητοποίηση. Ο Καραγκιόζης μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας, ως ένας άλλος γιατρός για την ψυχή μας

Ο καμπούρης ως γιατρός δε διαθέτει ένα μόνο εργαλείο. Πολλά είναι τα φάρμακα που μπορεί να μας προσφέρει και να μας θεραπεύσει με την τέχνη του.

Γι’ αυτά, τα μαγικά αντικείμενα του Καραγκιόζη θα αναφερθούμε σ’ επόμενα κείμενα. Μέχρι τότε αφεθείτε στον Καραγκιόζη και γελάστε με  την ψυχή σας.

Το γέλιο του γιατρεύει τις πληγές όπως τ’ αθάνατο νερό. Κι αν δεν μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο μας κάνει να αντιληφθούμε τη σημασία της κάθε στιγμής που περνά στη ζωή.

Κι αν ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μας, λογίζεται πως ζούμε μια γεμάτη ζωή. Που θα τη ζήλευαν ακόμα και οι αθάνατοι.

*Το άρθρο γράφτηκε στο πλαίσιο των διαδικτυακών μαθημάτων της Ακαδημίας Ποίησης και Παραμυθιού «Από το παραμύθι στην αρθρογραφία»