Λίγο ακόμα να ιδούμε τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο…
Γ.Σεφέρης
Ναι, τα μάρμαρα λάμπουν τον ήλιο τους και ας μας τα πήραν. Κι’ ας σκόρπισαν στις γωνιές του πλανήτη, φωτίζουν. Και διαφημίζουν Ελλάδα του πολιτισμού των Ελλήνων.
Και η επανένωση τους ζητούμενο είναι, για μια χώρα που τα σέβεται και θέλει να δείξει τον πολιτισμό της ενιαίο και τιμά τον Άνθρωπο και τα έργα του ανά τους αιώνες.
Μα ετούτα εδώ τα μάρμαρα θέλουν και μια χώρα με προοπτική. Που θα ενισχύει το έργο των σημερινών δημιουργών. Θα νοιώθει υπερήφανη για αυτούς και για κάθε είδους μάρμαρο που θα τοποθετούν στη χώρα και στην ιστορία του πολιτισμού και θα δέχεται τις προτάσεις τους.
Έτσι πρέπει να είναι, αλλά μήπως(ή καθόλου μήπως) τούτα τα μάρμαρα που ζητείται η επιστροφή τους είναι στάχτη(σαν αίτημα) στα μάτια μας με τον τρόπο που γίνεται;
Μήπως προσπαθούν και μόνο, να μας εντυπωσιάσουν, σαν ένα παιχνίδι λάμψης και στο τέλος να δηλώσουν απλά ότι προσπαθήσαμε και φταίνε οι άλλοι που δεν τα καταφέραμε;
Και οι άλλοι να πανηγυρίζουν που κατάφεραν να μη μας τα δώσουν! Και οι λαοί να είναι ευχαριστημένοι και στις δύο πλευρές! Ψιλό γαζί το λένε!
Πού είναι το παγκόσμιο κίνημα των φιλελλήνων που οφείλουμε να δημιουργήσουμε και να αξιοποιήσουμε σε κάθε περίπτωση; Ποια πολιτική έχουμε επ΄αυτού; Ουδεμία!
Με ποιο τρόπο στηρίζουμε την Ελλάδα του διεθνούς πολιτισμού;
Πού είναι η πατρίδα που θα έχει σαν σημαία της τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών;
Γιατί πώς εξηγείται να μιλάνε για μάρμαρα και πολιτισμό και να εξοντώνουν τους δημιουργούς;
Πώς εξηγείται, γλύπτες, ζωγράφοι και τόσοι άλλοι σημαντικοί ή λιγότερο σημαντικοί (μια πυραμίδα είναι) άνθρωποι των τεχνών να πένονται και να ζουν από τα σκουπίδια;
Να μην έχουν κανένα μέλλον και εχθρός να είναι η ίδια τους η πατρίδα!
Πώς να πεις στα παιδιά να ασχοληθούν με τα γράμματα και τις καλές τέχνες όταν είναι βέβαιο ότι θα πεινάσουν;
Πώς να ερμηνεύσεις ότι άνθρωποι του πολιτισμού που αποδεδειγμένα δίνουν τη ζωή τους για αυτόν, μένουν ζωντανοί νεκροί στα αζήτητα της πολιτείας των ψευδολόγων.
Πώς να δεχθείς την τόση υποτίμηση και τον πόλεμο(στην κυριολεξία) από το ίδιο το κράτος;
Πώς είναι δυνατόν κάτω από τον ιερό βράχο με τα μάρμαρα, στις σπηλιές να ζουν άνθρωποι, μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες;
Η Ελλάδα της λάμψης του παρελθόντος και του ξεπεσμού του σήμερα. Εικόνα που ταξιδεύει στα πέρατα!
Παγκόσμια πρωτιά αυτή η τραγική αντίφαση!
Και τα μάρμαρα να στέκουν αγέρωχα μπροστά σε αυτήν την παλιανθρωπιά.
Και αυτά τα μάρμαρα να θέλουν ανθρώπους να τα φροντίσουν σε όλη τη χώρα όπως στη ταινία του Φίλιππου Κουτσαφτή, Αγέλαστος Πέτρα.
Αν επιβιώσουν μέχρι τότε ή αύριο, οι άνθρωποι αυτοί θα πρόκειται για θαύμα μπροστά στα μάτια της οικουμένης. Και αν δεν, τότε θα τρέξουν κανάλια και πολιτικές να ρίξουν ευθύνες στους… ίδιους τους σπηλαιοκτήτες, για να μας συγκινήσουν για λίγο και να μας διχάσουν.
Και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα η Ελευσίνα, πολιτιστική πρωτεύουσα της ξεχαρβαλωμένης Ευρώπης, χωρίς οι πολλοί Έλληνες των γραμμάτων και των τεχνών να μπορούν να την επισκεφθούν λόγω ανέχειας!
Σε μια χώρα που δεν θα ειπωθεί τίποτα για πολιτισμό, ούτε προεκλογικά, από κανέναν!
Τι περιμένουμε;
Εκτός και αν ορμήσουν από τις σπηλιές τους ή τα υπόγεια καμαράκια τους οι πάμφτωχοι και όσοι πάμφωτοι Έλληνες με μια δάδα στο χέρι. Και ας καούν…
Ίσως λάμψουν για λίγο το σκοτάδι μας πριν τους σκοτώσει ο πολιτικός χιονιάς που έχει σαρώσει τη χώρα και έχει γίνει καθεστώς.
Ίσως τότε δούμε λίγο φως!
Κάτω από τα μάρμαρα υπάρχουν άνθρωποι που τα σηκώνουν αιώνες…
Ποιός τους βλέπει;
Όσο για τα μάρμαρα… βολεύονται και λάμπουν καλύτερα στο Ελληνικό φως, πιο κοντά στα χέρια που κάποτε τα σμίλεψαν!
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
