Ορισμένοι άνθρωποι που διαμορφώνουν (ή βαυκαλίζονται ότι διαμορφώνουν) την κοινή γνώμη διαθέτουν ένα αξιοπρόσεκτο ταλέντο: να ευτελίζουν δια της υπερβολής και της μονότονης επανάληψης και το πιο σοβαρό ζήτημα. Να μετατρέπουν την πραγματικότητα σε οπερέτα.
Δείτε την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Με τις αρχικές αποκαλύψεις οι εναργείς πολίτες συνταράχτηκαν. Το ενδεχόμενο κάποιοι σε θέσεις-κλειδιά να υποκλέπτουν τηλεφωνικές συνδιαλέξεις και μάλιστα καθ’έξιν σοκάρει όποιον δεν είναι εντελώς παχύδερμος. Δημιουργεί βασανιστικές αμφιβολίες σχετικά με τη λειτουργία, με την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Απαιτεί έρευνα σε βάθος, εξηγήσεις πειστικές, καθαρισμό ενδεχομένως της κόπρου του Αυγείου.
Πώς έχει εξελιχθεί μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες το όλο ζήτημα;
Κάθε Κυριακή μια αποκαλυπτική -συκοφαντική κατά άλλους- εφημερίδα, δημοσιεύει λίστες παρακολουθούμενων. Ο κατάλογος μακραίνει, εμπλουτίζεται με ονόματα απροσδόκητα ή και εντελώς άγνωστα στο ευρύ κοινό, μέχρι που προξενεί στους μωροφιλόδοξους ζήλεια – “γιατί να λαθρακούουν την τάδε και όχι εμένα;” αναρωτιούνται. Εκείνοι που έβγαλαν στα φόρα το predator τσακώνονται, συν τοις άλλοις, μεταξύ τους. Κατηγορεί ο ένας τον άλλον ως απατεώνα. Ή και ως πράκτορα. Επόμενο είναι το ενδιαφέρον του κόσμου να εξατμίζεται. Το “μέγα σκάνδαλο”, εκείνο που θα ανέτρεπε την κυβέρνηση, απασχολεί ολοένα και
λιγότερους.
Δείτε πώς γελοιοποιήθηκε το καθ’όλα υπαρκτό και ακανθώδες για ένα ποσοστό του πληθυσμού πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Ήταν ανάγκη ο Αλέξης
Τσίπρας να επισκεφθεί την Ιωάννα Κολοβού, η οποία -όπως αποδείχθηκε- φόρτωνε επί δεκαετίες, με αυτοκαταστροφική αμέλεια, όλα τα χρέη της στον κόκκορα; Υπήρχε λόγος η αντιπολίτευση να κάνει αιχμή του δόρατός της μια ηλικιωμένη κυρία που δεν δίστασε να οργανώσει έρανο, να αναρτήσει το iban της -“ό,τι προαιρείσθε”- στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ξελασπώσει; Η καρικατούρα Κολοβού προσβάλλει τους αληθινά ατυχήσαντες, όσους χωρίς να φταίνε χρεοκόπησαν, έχασαν την επαγγελματική και την κοινωνική τους υπόσταση τα χρόνια της μεγάλης κρίσης.
Αφήστε τον καινούργιο νόμο για το ΕΣΥ. “Γκρεμίζεται η δημόσια υγεία!” εξανίστανται. “Χωράφια θα ξεπουλάμε για να νοσηλευτούμε!” Και δωσ’του εγκώμια
στον Ανδρέα Παπανδρέου και στον Γιώργο Γεννηματά και δώσ’του καταδίκες τής ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού που υπηρετεί πειθήνια τους κλινικάρχες και τους μεγαλογιατρούς.
“Σταθείτε, αδέλφια” σού έρχεται να τους πεις. “Εσείς δεν διαπιστώνετε κανένα πρόβλημα στο υπάρχον σύστημα; Δεν θεωρείτε τα φακελάκια αίσχος; Την υποστελέχωση των νοσοκομείων επικίνδυνη για τους ασθενείς; Δεν έχετε τύχει σε εφημερία, στα επείγοντα, να δείτε ανθρώπους να σπαράζουν από τους πόνους, να ψήνονται από τον πυρετό και να ξεροσταλιάζουν με τις ώρες στα κρύα μεταλλικά καθίσματα; Να τους αδειάζουν έπειτα σε ράντζα, στους διαδρόμους; Δεν συμφωνείτε, συνεπώς, ότι το ΕΣΥ πρέπει επειγόντως να μεταρρυθμιστεί;” “Ναι, αλλά όχι έτσι!” “Κάντε λοιπόν τις δικές σας, ρεαλιστικές, προτάσεις. Δώστε τη μάχη μέσα και έξω από τη Βουλή. Με επιχειρήματα όμως. Με συγκροτημένο λόγο. Εάν περιορίζεστε στο να ζητάτεαυξήσεις και προσλήψεις, που θα χρηματοδοτηθούν τάχα από μια γενική και αφηρημένη εξυγίανση ή από τα κονδύλια για την εθνική άμυνα, δεν το
καταλαβαίνετε ότι χάνετε την πειθώ σας;”
Να μη μιλήσουμε για το πεντάχρονο προσφυγάκι που είχε πεθάνει – υποτίθεται- από τσίμπημα σκορπιού σε μια νησίδα στον Έβρο εξαιτίας και της αναλγησίας των ελληνικών αρχών… Εκείνοι που είχαν ξεσηκώσει σάλο και θρήνο τον Δεκαπενταύγουστο κατάπιαν τη γλώσσα τους μόλις η είδηση απεδείχθη κατασκευασμένη. Συνειδητοποίησαν άραγε πόσο ετρώθη η αξιοπιστία τους;
Έχουν βεβαίως τις δικαιολογίες τους. Επί μισόν αιώνα το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα παιζόταν ακριβώς έτσι. Με την αντιπολίτευση να απορρίπτει διαρρήδην, στη διαπασών, ό,τι και αν πρότεινε η κυβέρνηση. Να καταγγέλλει, να ελεεινολογεί και να κερδίζει πόντους. Να υπόσχεται τον ουρανό με τα άστρα, τι και αν οι αναμνήσεις από τη δική της κυβερνητική θητεία ήταν ακόμα νωπές.
Έχουμε μπει, ευτυχώς, στην εποχή του συγκεκριμένου. Οι ψηφοφόροι που κρίνουν τις εκλογές αποστρέφονται πλέον την ξύλινη γλώσσα, τις γενικούρες, τις επικολυρικές επικλήσεις στο συναίσθημα, τα διεγερτικά και τα παρηγορητικά μυθεύματα. Τα “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!” δεν συγκινούν παρά τους φανατικούς, τους στρατευμένους, τους κομματικά αμετακίνητους.
Έχουμε μπει στον καιρό της ψυχραιμίας. Όσο αρνούνται να το αποδεχθούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τόσο εξυπηρετούν την κυβέρνηση. Όσο ρίχνουν ομοβροντίες στον γάμο του Καραγκιόζη, χαΐρι δεν πρόκειται να δουν.
Χρήστος Χωμενίδης
