Ένα μικρό, ανθρώπινο και ευαίσθητο αφιέρωμα για τον ξεριζωμό από τη συγγραφέα Δήμητρα Σκίκου – Ηλιάδη και σκίτσα της Κωστούλας Παρασκευοπούλου
Σε όποιον ξεριζώθηκε από τον τόπο του, μα ο τόπος του δεν ξεριζώθηκε ποτέ από την καρδιά του…
Στη μνήμη των γονέων μου Ιωάννου και Αικατερίνης Σκίκου
Έχει ένα χωριό διαδρομή ζωής; Έχει αρχή, μέση και τέλος;
Και πώς να μιλήσεις, πώς να γράψεις για ένα χωριό που έζησε χρόνια πολλά, όμορφα και ταπεινά, με τους ανθρώπους του που το φρόντιζαν, το αγαπούσαν γιατί ακριβώς ήταν το δικό τους χωριό.
Αυτό το χωριό αποχωρίστηκαν μια μαύρη μέρα.
Όμως το χωριό έμεινε εκεί, βουβό, λυπημένο, μόνο με τις αναμνήσεις και περιμένει.
Περιμένουν και τι τα έρημα χωριά άραγε;
Τα λέει όλα σαν παραμύθι, παραμύθι για τη Μικρά Ασία και τους ανθρώπους της το βιβλίο της Δήμητρας Σκίκου- Ηλιάδη στις 73 σελίδες με σκίτσα της δικής μας Κωστούλας Παρασκευοπούλου.
«Το χωριό που περιμένει…». Όπως πολλά χωριά εκεί στην Ανατολή, χρόνια τώρα.
Βιογραφικό σημείωμα Συγγραφέα
Η Δήμητρα Σκίκου γεννήθηκε στον Ίναχο του νομού Αργολίδας το 1967. Είναι πτυχιούχος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων και της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Από το 1994 μέχρι και σήμερα, εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση.
Γράφει ιστορίες και παραμύθια για τους μικρούς μαθητές της, θέλοντας να καλλιεργήσει πανανθρώπινες αξίες και να εμφυσήσει την αγάπη της για την Ιστορία.
«Το χωριό που περιμένει» είναι το πρώτο παραμύθι που «ταξιδεύει» έξω από τις σχολικές αίθουσες.
Βιογραφικό σημείωμα Σκιτσογράφου
Η Κωστούλα Παρασκευοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Ξάνθη. Είναι κόρη προσφύγων με καταγωγή από Λιβίσι και Μάκρη, Σμύρνη και Πόντο.
Τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολείται με την τέχνη κι έχει πάρει μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Η θεματολογία των έργων της εμπνέεται από τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και αποτυπώνει ιδέες και συμβολισμούς ατομικής και συλλογικής μνήμης.
Λίγα λόγια από τη σκιτσογράφο
«Ακμή-Παρακμή, Ζωή και Θάνατος»
Νοιώθω βαθιά λύπη για το ερειπωμένο Λιβίσι — το χωριό φάντασμα, τη γη των προγόνων μου.
Κατά την ανατολή του ηλίου, το φως διαπερνά τα καταστραμμένα σπίτια, τα άδεια δωμάτια κι αντανακλάται στο ερειπωμένο τοπίο.
Η φύση βέβαια δεν είναι νεκρή — τίποτα και κανείς δε μπορεί να τη σταματήσει.
Η μνήμη το ίδιο.
(Στη μνήμη της μητέρας μου Ειρήνης Παπαχαστά)
Κωστούλα Παρασκευοπούλου
Το χωριό που περιμένει…
Μια αληθινή ιστορία που έγινε πριν χρόνια στη Μικρασία, όμως ακόμη τη θυμούνται και θα τη θυμούνται πάντα οι άνθρωποι, όσο κοιτούν τις ρίζες που τους κρατούν όρθιους…
Εισαγωγή
Είμαι ο Βοσπορίτης, ένας παραμυθάς γλάρος που αγαπά τις ιστορίες… Αν και αιγαιόγλαρος έχω το όνομα μιας άλλης πανέμορφης και παράξενης θάλασσας, του Βοσπόρου… Θες γιατί οι παππούδες μου ήταν από τα μέρη της Ανατολής, θες γιατί εκεί συμβαίνουν πράγματα θαυμαστά και μεγάλα; Δεν ξέρω γιατί, όμως όσα μαθαίνω από εκείνα τα μέρη, είτε παραμύθια είναι είτε αληθινές ιστορίες λαχταρώ να σας τα πω και να τα μοιραστώ μαζί σας!
Αν θέλετε και εσείς λοιπόν να τα ακούσετε, ξεκινάμε! Ανεβείτε στα φτερά μου να σας ταξιδέψω στην Ανατολή !!!
Διάλεξα την πρώτη ιστορία που μίλησε στην καρδιά μου…
Μου την είπαν τα πουλιά της αντίπερα όχθης…
κι αυτή η ιστοριούλα δεν είναι φανταστική, είναι πέρα για πέρα αληθινή… Έγινε πριν πολλά χρόνια στη Μικρά Ασία… Στη Μικρασία που απλώνεται πέρα από το Αιγαίο. Στη Μικρασία που ούτε δέκα, ούτε είκοσι, ούτε εκατό, αλλά τρεις χιλιάδες ολόκληρα χρόνια δέθηκε σφιχτά με τον Έλληνα, αγαπήθηκε από αυτόν και τον αγάπησε, του έδωσε με γενναιοδωρία τη γη της και εκείνος την έκανε παραδεισένια, του έδωσε με χαρά το πνεύμα της κι εκείνος το έκανε πολιτισμό, του έδωσε με ευλάβεια την πίστη της κι εκείνος της έδωσε πανέμορφους ναούς και μεγάλους αγίους και αγίες… Σε αυτά λοιπόν τα χώματα υπάρχει ένα χωριό. Για αυτό μιλάει η ιστορία που θα ακούσετε… Αμέτρητα χωριά υπάρχουν, όμως αυτό είναι ξεχωριστό… Δε θα σας φανερώσω ακόμη το όνομά του, απλώς θα σας το λέω « Το χωριό που περιμένει… »
Ένα χωριό της Μικρασίας
Ένα χωριό σκαρφαλωμένο σε έναν δασωμένο λόφο στα αγιασμένα χώματα της Μικρασίας, λοιπόν είναι το χωριό που περιμένει…
Περιμένει και κάπου-κάπου δακρύζει..
Μα τι περιμένει; Και πώς γίνεται να δακρύζει; Μήπως δεν είναι δάκρυα, αλλά οι δροσοσταλίδες της αυγής πάνω στις φυλλωσιές; Μήπως είναι οι στάλες της βροχής που κυλούν από τις στέγες;
Όχι, δακρύζει πραγματικά… Τα δάκρυά του πηγάζουν από μια βαθιά θλίψη… Δυο είναι οι λόγοι αυτής της θλίψης.
O πρώτος είναι η απέραντη μοναξιά που νιώθει… Βλέπεις κάποτε ήταν γεμάτο ανθρώπους… Τώρα μοιάζει σαν μια παλιά φωτογραφία ξεχασμένη σε ένα συρτάρι, ασπρόμαυρη, χωρίς ζωή, χωρίς κίνηση, κέφι και χαρά…
κι ο δεύτερος λόγος είναι η αθεράπευτη νοσταλγία που αισθάνεται για τους ανθρώπους του που φύγαν… Ή μάλλον που αναγκάστηκαν να φύγουν, γιατί είναι σίγουρο πως αν ήταν στο χέρι τους δε θα ‘φευγαν!
Νοσταλγεί λοιπόν τα χρόνια της χαράς, τότε που ήταν αλλιώς!
Πόσο ευτυχισμένο ήταν! Πώς μπορεί να ξεχάσει αυτή την ευτυχία;
Όχι, δε γίνεται να ξεχάσει! Αχ, και να γινόταν να ξαναζούσε μια του μέρα… Κλείνει τα μάτια και θυμάται…
