Το πρώτο βιβλίο του νεαρού Μηχανικού Περιβάλλοντος που ζει στην Ξάνθη, παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στο Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης
«Το βιβλίο μιλάει για ό,τι είναι συνηθισμένο να μιλάνε τα βιβλία, για τον άνθρωπο και την πάλη του μυαλού του με την καρδιά του», ανέφερε ο συγγραφέας
Σε μια ζεστή και φιλική εκδήλωση με λίγο τρακ και πολλά χαμόγελα παρουσιάστηκε το βιβλίο του Γιώργου Μελίτου, με τίτλο «Χρακ», το απόγευμα της Τετάρτης στο Λαογραφικό και Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης. Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνω Τελεία είναι το πρώτο συγγραφικό έργο του (γεννηθέντα το 1992) μηχανικού Περιβάλλοντος, που μετά τις σπουδές του στην Πολυτεχνική επέλεξε να ζει στην Ξάνθη.
Πρόκειται για το… οδοιπορικό ενός νέου μηχανικού στην αρχή, ας πούμε, της ενήλικης ζωής που θέτει ερωτήματα στον εαυτό του, προβληματίζεται, επεξεργάζεται διλήμματα, αντιμετωπίζει ανασφάλειες, δοκιμάζει τις σχέσεις με τους γύρω του κι όλα αυτά μέσα από τις καθημερινές εργασίες των σχεδίων, των μελετών, των επαφών με την Πολεοδομία που είναι στη… ρουτίνα ενός μηχανικού.
Για το βιβλίο και τον συγγραφέα μίλησαν η Μαρία Βασιλάκη, αρχιτέκτονας και φωτογράφος και η Ελένη Διαφωνίδου, εκδότρια της εφημερίδας «Εμπρός», ενώ στη συνέχεια το λόγο πήρε ο ίδιος ο συγγραφέας, προκειμένου να περιγράψει τη σχέση του με τη συγγραφή, τα βιβλία και την πρώτη του εκδοθείσα δουλειά.
«Ο Γιώργος έχει ένα ταλέντο να σε παρακινεί συνεχώς να ασχολείσαι με πράγματα που πιστεύει έντονα ότι αξίζουν!
Η Μαρία Βασιλάκη που γνωρίστηκε με το Γιώργο μέσα στη φοιτητική ζωή της Ξάνθης και συνεργάζεται μαζί του τα τελευταία τρία χρόνια στη σελίδα του στο facebook «α οκέυ», μιλώντας για το φίλο πλέον συγγραφέα σημείωσε ότι… «κάπως έχει ένα ταλέντο να σε παρακινεί συνεχώς να ασχολείσαι με πράγματα που πιστεύει έντονα ότι αξίζουν!».
Η ίδια ως αρχιτέκτονας εξήγησε ότι ταυτίστηκε με το βιβλίο από την αρχή κιόλας, μέσα από τη φράση: «προτείνω σε όποιον δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Δε θα μάθει τι θέλει, δε θα γίνει κάτι, αλλά τουλάχιστον θα μεγαλώσει».
Ακόμη, περιέγραψε ότι μέσα από το βιβλίο ξεπηδάνε ερωτήματα, πολύ προσωπικά για τον καθένα: «εγώ τι είμαι; Τι κάνω; Κάνω κάτι καλά; Με νόημα και προοπτική; Έχω αυτό που χρειάζεται; Και τι χρειάζεται τέλος πάντων; Και κάπου εκεί η μαγεία γίνεται μάλλον χάος! Πιστεύω είναι το ίδιο χάος στο οποίο έχει μπλεχτεί και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Μας είναι σαφές ότι και ο ίδιος παλεύει με τις φωνούλες της αμφισβήτησης και με τα απαραίτητα ερωτήματα κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του (…) Ανησυχίες που τις κουβαλάμε όλοι και με κόπο τις βάζουμε για ύπνο κάθε βράδυ! Συχνά μας εγκλωβίζουν σε καταστάσεις περίεργες! Όμως και ο ίδιος φτάνει να παραδέχεται πώς ‘όλες οι δημιουργικές εργασίες γίνονται καλύτερες όσο περισσότερο βάζεις τον εαυτό σου μέσα τους, όσο περισσότερο ξεγυμνώνεσαι και αφήνεσαι ευάλωτος στο να φανούν τα χειρότερα μυστικά σου’». Όπως επεσήμανε η Μαρία Βασιλάκη: «προσωπικά θεωρώ ότι με αυτές τις εσωτερικές διεργασίες, πασχίζει και ο ίδιος ο Γιώργος, κάπως είμαι σίγουρη βασικά! Όσο καιρό τον γνωρίζω τα περισσότερα κείμενα που πηγάζουν από μέσα του προσπαθούν να σου δείξουν ακριβώς αυτό: Πώς σημασία έχει να ξεγελάς τους φόβους σου, γιατί το βίωμα της ζωής και της μαγείας της βρίσκεται πέρα από αυτούς».
«Το ‘Χρακ’ έχει αποφασιστικότητα, εκπλήξεις, γέλιο, οδυνηρές διαπιστώσεις και είναι πάνω απ’ όλα μία διαδρομή απελευθέρωσης»
Από την πλευρά της και η Ελένη Διαφωνίδου περιέγραψε την ατμόσφαιρα του βιβλίου: «Το «Χρακ» είναι άμεσο, ευχάριστο, ευρηματικό, κυνικό (πολύ κυνικό), με χιούμορ, με ένταση, και με πολλά ερωτήματα. Δεν διατυπώνονται πάντα, αλλά τίθενται συνεχώς. Είναι αυτά τα ερωτήματα που θέτει ο καθένας ξεκινώντας την επαγγελματική του πορεία και μαζί, μ’ ένα τρόπο, την ενήλικη ζωή. Όταν αποφασίζεις ότι θέλεις να είσαι ανεξάρτητος οικονομικά και παράλληλα παίρνεις τις αποφάσεις που φτιάχνουν το χάρτη που θα πορευτείς. Τα ίδια ερωτήματα βέβαια, σε διακατέχουν σε όλο το φάσμα της ζωής. Τι κάνω; Τι θέλω να κάνω; Πώς φέρομαι; Πού είμαι καλός; Με εμπιστεύομαι; Κι αν είμαι καλός σε κάτι αλλά δε μου αρέσει; Κι αν αγαπώ κάτι στο οποίο δεν είμαι καλός; Πώς θα ακούσω την επιθυμία μου, απεγκλωβισμένη από τα θέλω των άλλων και τις… επιταγές των καιρών, της πραγματικότητας, της… φάσης μου; Γι’ αυτά τα ερωτήματα ο Γιώργος επιλέγει να περιγράψει μια θαυμάσια ιστορία ανάθεσης δημόσιου έργου, με ήρωες Πολυτεχνίτες, δηλαδή μηχανικούς, ηλεκτρολόγους, περιβαλλοντολόγους». Ακόμη, η ίδια πρόσθεσε: «για εμένα το «Χρακ», που χαράζει τη γραμμή πάνω στο σχέδιο, που κλείνει τη συζήτηση, που παίρνει μια νίκη, που κόβει την καρδιά στα δύο από απογοήτευση ή ματαιότητα, που πονάει σαν λάθος που μπορούσες να αποφύγεις, έχει αποφασιστικότητα, εκπλήξεις, γέλιο, οδυνηρές διαπιστώσεις και είναι πάνω απ’ όλα μία διαδρομή απελευθέρωσης. Μια πορεία προς την αυτονομία, την επαφή με τον εαυτό, το γέλιο χωρίς σκιές, την αγκαλιά χωρίς τραβήγματα προς τα πίσω, τον ύπνο χωρίς εφιάλτες».
Γ. Μελίτος: «ο σημαντικός ήχος είναι εκείνος που θα ακούσεις άθελά σου πρώτο. Αυτός είναι ο ήχος που αγαπώ και με καθορίζει, γιατί κουνάει κάτι (έστω κάτι μικρό) μέσα στον θεόρατο κόσμο
Παίρνοντας το λόγο ο Γιώργος Μελίτος, ευχαρίστησε τις εκδόσεις Άνω Τελεία για την εμπιστοσύνη και όλους όσοι συναντήθηκαν με κάποιο τρόπο με τη διαδρομή από τη συγγραφή μέχρι την παρουσίαση. Μίλησε για την προσέγγισή του γύρω από τη συγγραφή και το ίδιο το βιβλίο και με γλαφυρό και κάπως ‘ταξιδευτικό’ τρόπο αναφέρθηκε στην προσέγγισή του σχετικά με το βιβλίο: «το βιβλίο μιλάει για ό,τι είναι συνηθισμένο να μιλάνε τα βιβλία, για τον άνθρωπο και την πάλη του μυαλού του με την καρδιά του. Για τον λόγο αυτό, διαπράττει με τη ματιά του αφηγητή μία αμαρτία: χωρίζει τον κόσμο σε αντιθέσεις μέσα από σχήματα λόγου. Τάξη και χάος, καλό και κακό, αλήθεια και ψέμα, τέχνη και επιστήμη» και πρόσθεσε: «οι ιστορίες άλλωστε φαίνονται συχνά σαν να μιλάνε για κάτι, ενώ στ’ αλήθεια μιλάνε για κάτι άλλο. Η ιστορία στο βιβλιαράκι εκεί πέρα δεν είναι αληθινή, ούτε αλληγορική, ούτε φανταστική. Αυτές οι λέξεις ανήκουν επίσης σε σχήματα λόγου. Είναι ένα ακόμη σχήμα». Ακόμη, μπαίνοντας στο περιεχόμενο ανέφερε: «η ιστορία έχει γραφτεί με αυτό που μοιάζει, σε μένα τουλάχιστον, να είναι ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας βιώνει την καθημερινότητα και, σιγά-σιγά, όλη τη ζωή του: ένας άνθρωπος, σε έναν τόπο και χρόνο κάθε φορά, με μία μόνο ασταμάτητη εσωτερική φωνούλα και μια πεπερασμένη και άδικα επιλεκτική προσοχή. Πολλά συμβαίνουν τα οποία ο αφηγητής δεν παρατηρεί, πολύς χρόνος περνάει με διαλείψεις και πολλά πράγματα που μοιάζουν προφανή, συχνά δεν λέγονται φωναχτά. Ίσως γιατί οι λέξεις δεν μας φτάνουν για να τα πούμε. Και το ξέρουμε. Και δεν πειράζει» και τέλος κατέληξε: «ο σημαντικός ήχος είναι εκείνος που θα ακούσεις άθελά σου πρώτο. Αυτός είναι ο ήχος που αγαπώ και με καθορίζει, γιατί κουνάει κάτι (έστω κάτι μικρό) μέσα στον θεόρατο κόσμο. Ο ήχος του μολυβιού που τραβάει γραμμές, ίδιος μ’ εκείνον του χαρτιού που σκίζεται κι εκείνον του χρόνου, που περνάει σε μία ανάσα και δεν παίρνουμε χαμπάρι. Είναι ο ίδιος ήχος που κάνει το μυστρί που στρώνει τσιμέντο πάνω στα τούβλα, είναι το βήμα που σέρνεται στο πάτωμα, η πληγή που ανοίγει, αλλά κι ο ήχος ενός ζευγαριού από φερμουάρ που ανοίγονται βιαστικά. Αυτόν τον ήχο αν θες να τον ξαπλώσεις στο χαρτί, του βάζεις απαραίτητα θαυμαστικό, γιατί είναι ζωντανός. Απ’ όλους τους ανώνυμους ήχους του κόσμου, είναι ο αγαπημένος μου, γιατί μου φαίνεται σαν να υπάρχει παντού. Γιατί τον ακούω – κατά λάθος – πάντα πρώτο. Ο ήχος αυτός στα αυτιά μου επιμένει συνεχώς να ακούγεται σαν…Χράκ!».
Ακολούθησε μία ζωηρή και ευχάριστη συζήτηση με το κοινό και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με υπογραφή αντιτύπων από την πλευρά του συγγραφέα.
