Φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως
Διονύσιος Σολωμός
Το φως είναι το πνεύμα που νικάει το σκοτάδι.
Όταν όμως δε φαίνεται πουθενά φως, τότε υπάρχει σκοταδισμός. Και το να ζεις στο σκοτάδι είναι κάτι που συνηθίζεται κι αρχίζει η εξάρτηση, που γίνεται συνήθεια και το φως φοβάσαι.
Βολεύεσαι εμμονικά στο σκοτάδι σου και το μόνο που ψάχνεις, είναι δικαιολογίες, στην προσπάθεια να το χρεώσεις σε άλλους, μπροστά στην ανέμελη τεμπελιά σου.
Όμως όλα είναι στο χέρι μας, από το τι πράττουμε για να δούμε το φως. Όλα είναι στο πόδι μας, για να βήματα και τους δρόμους που θα ανοίξουμε για την ανεύρεσή του.
Κι οι ποιητές του κόσμου, το φως αναζητούν μέσα στο σκοτάδι που έχουν, για να μάθουν τις οδούς του φωτός. Κάπως έτσι, ίσως σκεφτόταν κι ο εθνικός μας ποιητής όταν έγραφε για όλο το φως και το σκοτάδι πούχε.
Οι ποιητές όχι μόνο δε μπορούν να γράψουν ψέματα, προς εντυπωσιασμό, αλλά αντίθετα με κόπο και πόνο καταθέτουν τα βιώματά τους!
Είναι φως τα λόγια και τα έργα των ποιητών. Το φως και το σκοτάδι που έχουν, θέλουν να μοιραστούν, γιατί έχουν άστρο που τους οδηγεί, που έψαξαν, αγωνίστηκαν πολύ, για να το δουν, να τους φωτίσει.
Είναι φως κάθε μορφή τέχνης, που οπωσδήποτε με ανιδιοτέλεια, φτάνει στην πράξη της δημιουργίας για να φωτίσει το βωμό του κοινού καλού. Και το πνεύμα του φωτός βεβαιώνει «του λόγου (τους) το ασφαλές»!
Οι δρόμοι που θέλουμε να φωτίσουμε, χρειάζονται μελέτη, παιδεία για να υπάρξει ευθυκρισία. Οτιδήποτε αντίθετο, οδηγεί μαθηματικά στο σκοτάδι. Τότε είναι που ο σκοταδισμός καλά κρατεί.
Μα σε εποχές τέτοιες, σαν και τώρα, οι ποιητές γίνονται εξόριστοι από τη ζωή μας, αφού μας χαλάνε τη βόλεψή μας με τα χίλια άλλοθι.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο… Σουρής και τόσοι άλλοι, άλλα έγραφαν κι άλλα έπρατταν; Βιο(λογικά) αδύνατον!
Βεβαίως όμως και μπορεί σε εποχές σκοταδισμού.
Και ποιος σκέφτεται σήμερα ποιος θα μας φωτίσει;
Ο από μηχανής θεός για να φανεί, πρέπει να παρατηρήσεις, να κινήσεις και να πράξεις το πρώην ακατόρθωτο, για να υπάρξει φως.
Όμως βολευτήκαμε σε χιλιάδες ψέματα, προϊόντα μιας αργόσχολης, εικονικής, απόλυτα ελεγχόμενης πραγματικότητας.
Το φως είναι προνόμιο αυτών που κινούν γη και ουρανό για να το βρουν.
Το αυτόφωτος δεν ισχύει. Όλοι ετερόφωτοι είμαστε με τα φώτα που μας έδωσαν οι προηγούμενοι. Από αυτά που έπαθαν κι έμαθαν. Αυτοί που αναζήτησαν τη σοφία μέσα από την ταπεινότητα κι όχι από την έπαρση της ημιμάθειας, του αρρωστημένου εγωισμού, του θράσους και κάθε είδους ευτέλειας. Το φως υπάρχει, αλλά πρέπει να σηκώσεις κεφάλι για να το δεις.
Πρέπει να σκίσεις το σκοτάδι σου με θάρρος, υπομονή, αρετήν και τόλμη, όπως έγραψε ο έτερος εθνικός μας ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Τότε είσαι σε θέση να κατακτήσεις την ελευθερία.
Το αντίθετο με το σκοτάδι δηλαδή και τα δεσμά του. Αυτά, που ξέρουν να σπάνε οι ποιητές για να δώσουν το φως, από μια χώρα που ξέρει να ‘χει και να δίνει φως ανά τους αιώνες.
Όσο γι’ αυτούς που επιμένουν στο σκοτάδι της ημιμάθειάς τους, αντί να μπουν στη σιωπή, ο Διονύσιος Σολωμός (πάλι) έγραψε:
Σε βλέπω πάντα που κυλάς·
γιά πες μου, ψίχαλο, πού πας;
Πού πας ομπρός οπίσω;
– Τον κόσμο να φωτίσω.
Δημήτρης Αβούρης
Συγγραφέας-αφηγητής παραμυθιών
