Θα αναρωτηθώ με το καλημέρα: Τι στο καλό γυρεύω εδώ πέρα;
Όχι “τι γυρεύω στην Ξάνθη”. Για αυτό το ερώτημα, και μόνο τα ζαχαροπλαστεία της πόλης αρκούν ως επιχείρημα. Αλλά “τι γυρεύω εδώ, ως εκπαιδευτικός”;
Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, τελείωνα το μεταπτυχιακό μου με τις καλύτερες περγαμηνές. Οι αναλύσεις μου, άκουγα ότι συναγωνίζονταν τα σημαντικότερα άρθρα της διδακτικής εκείνη την εποχή. Τότε, σε μια συνάντηση με τον επιβλέποντα καθηγητή μου, άκουγα τα λόγια του να προσγειώνονται κολακευτικά στα αυτιά μου. “Το μέλλον Γιώργο, είναι μπροστά σου”. Ακολουθούσε δελεαστική πρόταση με λέξεις όπως “διδακτορικό”, “ακαδημαϊκή κοινότητα”, “συνέδρια”. Α, και “οικονομική ανταμοιβή”.
Δυο λέξεις με σταμάτησαν.
“- Ε, και;”
Τι σχέση έχουν, κύριε σύνεδρε, όλα αυτά που περιγράφεις στο επιστημονικό σου άρθρο, με την πραγματική διδακτική πρακτική; Τι σχέση έχουν με ό,τι γίνεται κάθε-Τετάρτη-τρίτη-ώρα στο Γ3; Μπορούν να εφαρμοστούν; Έχουν να προσφέρουν κάτι σε έστω και έναν πιτσιρικά; Ή απλά σε ενδιαφέρει η επόμενη δημοσίευση;
Ε λοιπόν ναι, αυτές οι δυο λέξεις με φρέναραν και καθόρισαν την απόκρισή μου. Αρνήθηκα το διδακτορικό και την ακαδημαϊκή καριέρα, για να δω λίγο καιρό αργότερα τον εαυτό μου μέσα σε μια πραγματική τάξη. Αρνήθηκα το αμφιθέατρο του London Institute of Education, για να βρεθώ στο Γ3 ενός Γυμνασίου της επαρχίας.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν έχω μετανιώσει. Μπορεί ο καφές του κυλικείου να είναι διαφορετικός από αυτόν στους μπουφέδες των συνεδρίων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι πιο απολαυστικός. Γιατί τον πίνω δίπλα στους μαθητές και τις μαθήτριές μου. Αυτούς που βρίσκονται στο επίκεντρο της διδακτικής, αλλά που συχνά οι ερευνητές αμελούν να περιγράψουν πόσο αγνοί άνθρωποι είναι.
Στα σχολεία διανύουμε την καυτή περίοδο των διαγωνισμάτων. Προχθές στο κυλικείο η Φατμά μου εξομολογήθηκε: “κύριε, η μαμά μου δε βρίσκει δουλειά και ο μπαμπάς μου γυρνά στο σπίτι αργά κουρασμένος. Αλλά κι εγώ κουράζομαι πολύ, τελειώνω το διάβασμα στις δώδεκα. Νομίζω ότι κανένας μας δεν περνά καλά”.
Γερή γουλιά από τον καφέ μου. Συνειδητοποίηση.
Είμαι εδώ λοιπόν, για να είμαι δίπλα στα παιδιά. Δίπλα στους ανθρώπους που, χωρίς να ξέρουν ότι η επιστήμη της διδακτικής υπάρχει, είναι σε θέση να διακρίνουν απρόσμενα καλά, πότε κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του δασκάλου και πότε όχι. Που χωρίς να έχουν ζήσει σε έναν άλλο κόσμο, διαισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο του σήμερα. Που σπάνια θα δουν την οπτική τους να αποτυπώνεται σε ένα φύλλο χαρτί -και ακόμα πιο σπάνια να ακούγεται από την (ενήλικη) κοινωνία.
Αυτό λοιπόν το δώρο, την ειλικρινέστερη αξιολόγηση, όχι μόνο της δουλειάς μου αλλά και ολόκληρης της σκληρής κοινωνίας που έχουμε χτίσει τριγύρω τους, λέω να την αποτυπώσω. Με τακτικά άρθρα σε μια από τις εφημερίδες της πόλης.
Ας είναι λοιπόν ο αναγνώστης και η αναγνώστρια του Εμπρός, έτοιμοι. Να ακούσουν λόγια γλυκά, αλλά και ενίοτε σκληρά. Γιατί καλό είναι να ακούμε τους καθηγητές στο μεταπτυχιακό μας, αλλά ακόμα καλύτερο είναι να ακούμε τα παιδιά στα σχολεία μας…
Τα λέμε λοιπόν.
Γιώργος Έψιμος
Εκπαιδευτικός
*Στα άρθρα της στήλης “Εν τάξει” τροποποιούνται τα ονόματα μαθητών και μαθητριών ώστε να προστατέψουν την ιδιωτικότητα τους.
