Μια ζωή τώρα την τελευταία στιγμή φθάνω στα Λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις αποβάθρες των σιδηροδρομικών σταθμών. Το ραντεβού στο Τόκυο ήταν στις επτά κι εγώ στις τρείς ακόμη ήμουνα στην Osaka. Η απόσταση είναι 550 χιλιόμετρα αλλά τα τραίνα σβέλτα και καθαρά. Ρώτησα τον χρόνο που θα χρειαζόμουν για να ταξιδέψω και μου είπαν πως ήταν οπωσδήποτε όχι λιγότερο από τρεις ώρες.
Εντάξει, ξεκίνησα για τον σταθμό και βρέθηκα εκεί στις τρεισήμισι. Ωραία, θα βγάλω το εισιτήριο και θα είμαι κύριος στο ραντεβού μου. Πλησίασα τον γκισέ και ζήτησα ένα εισιτήριο για το πρώτο τραίνο που θα έφευγε για το Τόκυο. Ο υπάλληλος με είδε ανήσυχο, κοίταξε το ρολόι του, κοίταξε το ρολόι απέναντι στον τοίχο και μου απάντησε, συμπονώντας την αγωνία μου, πως δυστυχώς χάσατε το τραίνο! Έφυγε το πάτωμα από τα πόδια μου, το ραντεβού ήταν με μία μεγάλη Ιαπωνική εταιρεία και θα βρισκόμουνα εκτεθειμένος με την Ελληνική νοοτροπία μου.
Αντέδρασα και τον ρώτησα πότε ήταν το επόμενο μήπως και κατάφερνα να τα μπαλώσω για την καθυστέρησή μου. Ο υπάλληλος συμβουλεύτηκε τα χαρτιά του, ξανακοίταξε το ρολόι του και μου είπε στενοχωρημένος : δυστυχώς κύριε, το επόμενο τραίνο φεύγει σε επτά λεπτά!!!!!
Χαράς ευαγγέλια, κοράνια και Αβαντάνας των Βουδιστών. Άρπαξα το εισιτήριο και πετώντας έφθασα στην αποβάθρα 59, σε δύο λεπτά είχα βρει την θέση μου και καθόμουνα αναπαυτικά στο κάθισμα μου. Η αμαξοστοιχία έφυγε με καθυστέρηση δέκα πέντε δευτερολέπτων και γι αυτό μας ζήτησαν από τα μεγάφωνα συγγνώμη και υποσχέθηκαν ότι ο μηχανοδηγός θα έκανε το πάν για να είμαστε στην ώρα μας στο Τόκυο. Δεν έπρεπε να ανησυχούμε.
Δέκα λεπτά περίπου μετά την αναχώρηση άνοιξε η μπροστινή πόρτα του βαγονιού και ένας υπάλληλος, κολλαρισμένος και σιδερωμένος λες και είχε βγει από την πρέσα, μπήκε, και αφού έκανε μία υπόκλιση που το κεφάλι ακούμπησε στην κυριολεξία στα γόνατά του μας είπε ”Κυρίες και Κύριοι σας συστήνομαι ως ο ελεγκτής των εισιτηρίων και θα ήθελα να μου επιτρέψετε να ελέγξω τα εισιτήριά σας”. Ξαναέκανε την ίδια υπόκλιση και άρχισε να ελέγχει ένα ένα τα εισιτήρια. Αφού τελείωσε και έφθασε στην πίσω πόρτα και χωρίς πλέον να τον βλέπει πλέον κανένας, εκτός από μένα που γύρισα το κεφάλι μου, ξαναέκανε μία βαθύτατη υπόκλιση και είπε ” Σας ευχαριστώ για την καλοσύνη που είχατε να μου επιδείξετε τα εισιτήριά σας, σας εύχομαι καλό ταξίδι”. Άνοιξε την πόρτα και πέρασε στο επόμενο βαγόνι.
Μετά περίπου μία ώρα φτάσαμε στην πόλη Nagoya, έδρα της εταιρείας Toyota. Περάσαμε πάνω από μία γέφυρα και διακρίναμε κάτω μία θάλασσα από έτοιμα για φόρτωση αυτοκίνητα. Πλούτος, συνέπεια παραγωγής και ποιότητας. Τότε κατάλαβα πως είχαν την δύναμη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να τα βάλουν με τον γίγαντα που λεγόταν Αμερική. Στην αρχή του βαγονιού και πάνω από την πόρτα υπήρχε ένα στρόγγυλο ρολόι με έναν μόνον λεπτοδείχτη. Απόρησα, δεν είχα ξαναδεί τέτοιο μονό ρολόϊ, και αναρωτήθηκα πως διέκριναν την ώρα. Τελικά είχα κάνει λάθος, δεν ήταν ρολόι, ήταν ταχύμετρο που εκείνη την ώρα έδειχνε ταχύτητα συρμού 280 χιλ την ώρα. Μόνον. Μετά από λίγο ξεπεράσαμε και τα τριακόσια. Αυτή ήταν η εμπειρία μου από τα τραίνα της Ιαπωνίας 45 χρόνια πριν.
Εμείς αποφεύγουμε τις μεγάλες ταχύτητες και εστιάζουμε στις μαζικές προσλήψεις. Να φάει ο κόσμος ψωμί. Δαιμόνιος λαός καϋμένε!!
Φοίβος Ιωσήφ
