«… από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες»
Διονύσιος Σολωμός
Τα τζιτζίκια τραγουδούν τον σκοπό που ξέρουν αιώνες τώρα.
Η φύση καρποφορεί, φορώντας και προσφέροντας απλόχερα τα δώρα της, σε εργατικά χέρια και σε ερευνητικά μάτια.
Η θάλασσα, ακόμα και με ψιχάλες πάνω της, μας καλεί.
Ο ήλιος της Μεσογείου ελκύει εδώ και αιώνες ποιητές, ταξιδευτές, μύστες. Αυτά που θεωρήθηκαν από άλλους δεδομένα κι από άλλους ξεπερασμένα, η αγνή φιλοξενία, ο καλός λόγος, η λαϊκή σοφία έκαναν την Ελλάδα σε παλιότερες εποχές απλά… ερωτεύσιμη.
Ο μεγάλος και παρεξηγημένος φιλόσοφος Νίτσε, όταν πρωτοείδε τη θάλασσα, έγραφε ότι τον έπιανε ρίγος στην ιδέα πως θα μπορούσε να είχε πεθάνει χωρίς να δει ποτέ τον κόσμο της Μεσογείου.
Στα δικά μας τα χρόνια τα πεζά, τα ορθά και πονηρά, ο ήλιος ελκύει και… επενδυτές, τουρίστες και μάζες. Φορώντας πια ξένα ρούχα στο σώμα και την ψυχή, μιλώντας πολλές γλώσσες αλλά όχι ελληνικά, έχοντας ξεχάσει και χάσει τον λαϊκό πλούτο των παραμυθιών, των παροιμιών, των θρύλων, αλήθεια πού πάμε;
Πού πάμε διακοπές, πώς και από τι δια-κόπτουμε; Τι και ποιους ανακαλύπτουμε απ’ τον κάθε μικρό τόπο που μας φιλοξενεί; Τι παίρνουμε απ’ αυτόν, πέρα από σουβενίρ και μαγνητάκια για το ψυγείο;
Αλλάζει η ψυχή μας μετά από μια επί-σκεψη σε έναν άλλο τόπο; Ξαφνιάζονται η ματιά και η σκέψη μας, ψάχνουν το διαφορετικό να μπολιαστούν και να μετανοήσουν;
Στις μέρες μας ίσως όλα αυτά φαντάζουν σε κάποιους πνευματική ή άχρηστη πολυτέλεια. Σίγουρα πάντως είναι αυτά που κάνουν το ταξίδι, το οποιοδήποτε ταξίδι, μια πραγματική συγ-κίνηση του νου και της ψυχής.
Κάτι τέτοιο ισχύει σίγουρα και για την εποχή μας, σήμερα που «… τίποτε πλέον στον μικρό μας πλανήτη δεν είναι πρωτογνώριστο. Ο πολιτισμός μας τα έχει καταστήσει όλα ομοιόμορφα και εκ των προτέρων γνωστά. Γι’ αυτό οι καλύτερες διακοπές είναι πλέον να φεύγεις από τον χρόνο σου. Μόνο εποχές ξεχασμένες μπορούν να σου προσφέρουν αυθεντικές και δημιουργικές συγκινήσεις…» (Χρήστος Μαλεβίτσης).
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια λύση και για όσους δε θα μπορέσουν και φέτος να κάνουν το ταξίδι. Να πραγματοποιήσουν μια διακοπή από τα καθημερινά και συνηθισμένα. Να προκαλέσουν και να ξεκουράσουν τη ματιά τους με νέες εικόνες κι ανθρώπους.
Αυτή θα μπορούσε να είναι η λύση και στην καθημερινότητά μας, τη φορτωμένη, πιεσμένη και καμπουριασμένη καθημερινότητα.
Διακοπές σε άλλες εποχές λοιπόν. Σε κοντινές, μακρινές, συλλογικές και κυρίως ατομικές εμπειρίες. Μια παλιά πόρτα που δεν παρατηρήσαμε ποτέ, μια ιστορία που ξεχάσαμε, μια ψιχάλα στη θάλασσα εντός μας μας προ(σ)καλούν. Διακοπές μέσα μας…
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
